Het is duidelijk dat we tegenwoordig veel horen over de obesitas -epidemie. Gezien de rijkdom aan informatie en voortdurend onderzoek naar de oorzaken en het beheer van obesitas, is het nuttig om een werkend begrip te hebben van sommige van de voorwaarden die worden rondgegooid wanneer ze praten over overgewicht en obesitas.
De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) definieert obesitas bij volwassenen als een body mass index (BMI) van 30 (kg/m2) of hoger en een BMI van 25 tot 29,9 als overgewicht.
De term "morbide obesitas" verwijst naar obesitas die "voldoende is om normale activiteit of fysiologische functie te voorkomen", aldus Stedman's Medical Dictionary . Morbide obesitas wordt meestal geïdentificeerd als een BMI van 40 of groter.
In 2013 verklaarde de American Medical Association (AMA) officieel obesitas als een ziekte, en erkende de "enorme humanitaire en economische impact van obesitas als de aandacht van de medische zorg, het onderzoek en onderwijs van andere belangrijke wereldwijde medische ziekten.">
De impact van het officieel erkennen van obesitas als een chronische ziekte wordt verwacht, niet alleen om het bewustzijn van het probleem bij het grote publiek te vergroten, maar ook om het beleid op alle niveaus te beïnvloeden. De hoop is dat beleidsmakers een grotere behoefte zullen voelen om obesitas-behandelings- en interventieprogramma's te financieren en te implementeren, terwijl betalers van derden vaker artsen en andere professionals in de gezondheidszorg zullen vergoeden voor behandeling en beheer van obesitas als een erkende ziekte.>
BMI-metingen worden gebruikt als onderdeel van op richtlijnen gebaseerde criteria om te bepalen welke patiënten in aanmerking kunnen komen voor gewichtsverlieschirurgie of gewichtsverliesmedicijnen. Aldus kan de diagnose van 'morbide obesitas', op basis van een BMI-meting van 40 of hoger, een patiënt kwalificeren voor behandeling met bariatrische chirurgie (gewichtsverlieschirurgie) of bepaalde anti-obesitas medicijnen. Meer recent kan bariatrische chirurgie ook worden overwogen voor een BMI van 35 of hoger wanneer er medische aandoeningen aanwezig zijn die worden veroorzaakt of verergerd door obesitas.
Een ander gebruik van de BMI -meting is het definiëren van klasse I, Klasse II en klasse III obesitas. Volgens nieuwe nationale richtlijnen plaatst het hebben van een BMI van 30 tot 34.9 een patiënt in de categorie "Klasse I zwaarlijvige"; Een BMI van 35,0 tot 39,9 identificeert de categorie "Klasse II zwaarlijvige"; en een BMI van 40 of groter identificeert de categorie "Klasse III zwaarlijvige (extreme obesitas)".
Dergelijke metingen kunnen ook wijzen op het risicovorstelingsniveau voor obesitas-gerelateerde aandoeningen, zoals kanker, hart- en vaatziekten, brandend maagzuur, obstructieve slaapapneu en type 2 diabetes, omdat het risico op veel van deze aandoeningen stijgt in verhouding tot de stijging van BMI en de omvang van obesitas.