Onze lichamen hebben hormonen die elk aspect van het metabolisme reguleren, en dat omvat eetlust en gewichtsregulering. Verschillende hormonen zijn ontdekt die de eetlust en de ontwikkeling of preventie van obesitas beïnvloeden. Er zijn vier grote dergelijke hormonen:ghreline, leptine, insuline en peptide YY (Pyy).
Dit artikel richt zich op leptine.
Simpel gezegd, leptine is een hormoon dat de eetlust onderdrukt. Om deze reden wordt het een "verzadigingsfactor" genoemd. Leptine wordt geproduceerd door adipose (vet) cellen. Het niveau van de productie is dus in verhouding tot lichaamsvet.
Wanneer lichaamsvetspiegels toenemen, doen de niveaus van leptine dat ook, die vervolgens dienen om de eetlust te onderdrukken en de basale metabolische snelheid te verhogen. Wanneer lichaamsvetspiegels dalen, doen de niveaus van leptine ook, en de onderdrukking van de eetlust wordt verwijderd, wat het lichaam signaleert dat het tijd is om opnieuw te eten. Oorspronkelijk diende dit het doel om uithongering te voorkomen.
Leptine wordt soms beschouwd als de tegenhanger van Ghrelin omdat ghreline (een ander eetlust-regulerend hormoon geproduceerd door de maag en de twaalfvingerige darm) de eetlust stimuleert naarmate de niveaus stijgen. Omdat leptine de voedselinname kan verminderen door de eetlust te onderdrukken, kan het gewichtsverlies veroorzaken; In tegenstelling tot dat, omdat ghreline de voedselinname kan verhogen door de eetlust te stimuleren, kan dit gewichtstoename en obesitas veroorzaken.
In 1994 produceert het gen dat leptine produceert, bekend als de menselijke zwaarlijvige ( ob ) gen, werd ontdekt door Zhang en collega's bij muizen.
Van leptine is gemeld dat het meerdere biologische functies heeft, waaronder immuun- en inflammatoire responsen, een rol bij de initiatie van menselijke puberteit, een rol in botvorming en een rol bij wondgenezing, onder andere en naast de rol in gewichtsregulatie.
Onderzoekers hebben een aantal gedragingen en factoren ontdekt die de leptinespiegels in het lichaam kunnen verhogen of verlagen. De grootte en frequentie van maaltijden lijken een rol te spelen bij de afgifte van leptine uit vetweefsel.
Bovendien is de samenstelling van een maaltijd belangrijk. In sommige onderzoeken leken maaltijden bijvoorbeeld te leiden tot hogere niveaus van circulerende leptine dan vetrijke maaltijden.
Er zijn ook aanwijzingen dat zwaarlijvige mensen leptine-resistent zijn geworden, of resistent zijn tegen de effecten van leptine, en dus is de normale biologische regulerende route die het lichaam vertelt wanneer het tijd is om te stoppen met eten verstoord.
Te weinig slaap kan ook van invloed zijn op niveaus van leptine, wat resulteert in lagere niveaus en een grotere eetlust (samen met ghreline, zoals hierboven opgemerkt). Het krijgen van de aanbevolen zeven tot negen uur ononderbroken slaap elke avond lijkt te helpen bij het behouden van leptine niveaus waar ze moeten zijn in reactie op maaltijden.
Zoals kan worden gedacht, zijn studies vanwege het vermogen om gewichtsverlies te veroorzaken, naar verschillende manieren om leptine te gebruiken en zijn functies voor farmacologische therapie al enige tijd aan de gang en maken ze deel uit van de voortdurende zoektocht naar succesvolle anti-gehalte aan therapieën.