Vele jaren geleden – in wat lijkt op de Middeleeuwen, zat ik op school om een geregistreerde massagetherapeut (RMT) te worden in Ontario, Cananada, en leerde ik een standaard massagebehandeling voor plantaire fasciitis en hardlopers.
De massagetherapie was vooral gericht op de voet. Het betrof het strekken van het plantaire aspect van de voet van de cliënt door de tenen krachtig in extensie te draaien en de onderkant van de voet strak te trekken. Terwijl je cliënt met het gezicht naar beneden lag en je deze positie had bereikt, moest je je duimen of zelfs een elleboog nemen en het weefsel weggraven totdat je al het 'korrelige' littekenweefsel had uitgeroeid.
Ik herinner me heel goed dat mijn leraar zei dat we de onderkant van de voet onmiddellijk moesten bevriezen, terwijl hij een ijspak op mijn vriend sloeg, die een hardloper en triatleet was. Ik herinner me dat ze na de behandeling voorzichtig hinkte. Ik kan me niet herinneren hoe lang het duurde voordat ze daarna weer rende. Wie weet? Er is nooit uitleg gegeven over de behandelmethode. Ze hebben nooit uitgelegd dat het doel was om weefsel af te breken en de plek opnieuw te verwonden om genezing te vergemakkelijken. Maar het stonk zeker naar die manier van behandelen, en het sloeg nergens op.
Waarom moeten we iemand pijn doen om een massage te laten werken?
Laat me je nu een vraag stellen, een vraag die ik waarschijnlijk in meerdere blogposts zal herhalen:als je naar mij komt, als arts, en je klaagt over een blauw oog, en ik sla je in hetzelfde oog en vertel je het zal genezing vergemakkelijken, is dat logisch? Nee! Dus waarom is het acceptabel in massage? Het is zeker van toepassing op plantaire fasciitis en massage.