Vraag VRAAG:Hallo daar. Ik ben een jonge vrouw van achter in de twintig, die onlangs een abortus heeft ondergaan. Mijn vriend was het niet eens met mijn besluit en probeerde me onder druk te zetten om het te houden. Hij is erg boos op me omdat ik ermee door ben gegaan en heeft me "egoïstisch" en "onverantwoordelijk" genoemd. Hij zegt dat ik alleen maar om mezelf en mijn "kostbare carrière" geef.
De waarheid is dat ik heel hard heb gewerkt om te komen waar ik nu ben. Ik had twee banen om mezelf door school te helpen, studeerde hard zodat ik goede cijfers kon halen enz. Ik HOU van mijn baan en ik kon me niet voorstellen dat ik die zou opgeven. Ik realiseer me dat dit een onpopulaire mening is, maar ik voel me altijd verdrietig als ik hoor dat een slimme, getalenteerde vrouw haar carrière opgeeft om thuisblijfmoeder te zijn. Dat verwacht niemand van mannen. De vrouwen die ik ken die kinderen hebben en werken, voelen zich daar schuldig over.
De waarheid is dat ik nooit kinderen heb gewild. Ik vind ze niet eens leuk. En ik voel me niet in het minst schuldig over het hebben van een abortus. Ik zou het zo weer doen als het moest. Het zijn de opmerkingen van mijn vriendjes die erg kwetsend zijn en een wig tussen ons drijven. Laatst had hij het lef om te zeggen dat ik er geen probleem mee had om (seksueel) van mezelf te "genieten", maar ik wilde de verantwoordelijkheid niet op me nemen. Alsof ik een slet ben omdat ik van seks houd of intiem wil zijn met de man van wie ik hou! En hij noemde me niet direct een moordenaar, maar zei dat abortus de moord op een kind was, en vroeg of ik dacht aan de pijn die dat 'kind' moest doorstaan. En de waarheid is dat ik dat niet deed. Hij zei ook dat het onnatuurlijk is voor een vrouw om niet van kinderen te houden. Ik ben gewend aan dit soort opmerkingen. Als ik mensen vertel dat ik niet van kinderen hou of niet graag bij ze in de buurt ben, kijken ze me raar aan. Ik snap het niet. Het is alsof ik, omdat ik toevallig een vagina heb, tien kinderen wil, en een uitdagende, interessante en goedbetaalde baan wil opgeven om luiers te verschonen en vuile sokken op te rapen. Dat vraagt niemand van mannen. Ik bied mijn excuses aan. Ik denk dat ik gewoon iemand nodig had om mee te praten. De mensen in mijn leven zijn allemaal behoorlijk conservatief en geen van hen weet van de abortus. Als ze dat wel deden, zouden ze me veroordelen. Heb je gedachten? Ik denk er eigenlijk over om Mike hierbij te laten, omdat hij me zo diep heeft gekwetst met zijn ongevoelige opmerkingen. ook wil hij een vrouw die tien baby's wil hebben (letterlijk!) en thuis wil blijven. En dat is niet het leven dat ik voor mezelf wil. Ik heb het gevoel dat ik elke dag een verschil maak en iets bijdraag aan de samenleving. En ik vind het fijn om een eigen inkomen te hebben en niet afhankelijk te zijn van iemand anders. En niet verwaand, maar ik ben gewoon te slim en ambitieus om thuis te willen blijven. Hartelijk bedankt.
Mia
ANTWOORD:Hallo Mia :)
Het is waar, vrouwen hebben op veel ingewikkelder manieren te maken met de kwestie van werken en een gezin hebben dan mannen, punt uit. Ik denk dat het geluk en de zelfontplooiing van de vrouw op de eerste plaats moeten komen, en als dat de baan betekent, dan is dat dat. Vrouwen moeten zich niet onder druk gezet voelen om hun werk op te geven. Wat als hun echtgenoten van hen zouden scheiden en ze geen inkomen hadden? Persoonlijk ben ik altijd opgevoed met het idee dat ik een baan zou moeten hebben, en mijn eigen financiële onafhankelijkheid, zodat ik mezelf kan onderhouden, wat er ook gebeurt.
De opmerkingen van je vriend zijn volkomen onaanvaardbaar. Als je geen kinderen wilt, mag NIEMAND je vertellen dat dat verkeerd is. En jouw abortus was het accepteren van verantwoordelijkheid "Ik wil of hou niet van kinderen, dus ik zal er geen opvoeden en het in die moeilijke situatie brengen." Je moet altijd kunnen genieten van seksuele intimiteit zonder de angst voor een kind dat daaruit voortvloeit. Je vriend hoeft daar niet mee om te gaan.
En wat betreft de "pijn" die het doorstond - nou ja, dat deed het niet. Pijnreceptoren zijn al geruime tijd niet ontwikkeld, en hoe kan iemand zonder deze pijn voelen? Dat kunnen ze niet. En de opmerkingen die je hoort over vrouwen die kinderen willen, zijn nogal ongelukkig, ik hoor ze niet graag. Het is seksistisch. Deze opmerkingen zijn frustrerend, ik weet het, maar het beste is om te zijn zoals hoe je je op je gemak voelt met jezelf, je beslissingen. Alle anderen krijgen niets te zeggen. En ik begrijp dat dit soort situaties ongelooflijk frustrerend en onaanvaardbaar zijn.
Je hoeft niemand te vertellen dat je niet wilt over de abortus. het is een persoonlijke, zeer persoonlijke zaak, dus voel geen enkele druk om dat te doen. Ik ken mijn moeder, die twee abortussen heeft ondergaan, het haar moeder niet heeft verteld, en ze zijn heel close. Als je het echter wilt vertellen, zeg dan gewoon dat je hebt besloten de zwangerschap te beëindigen, in plaats van je leven volledig te onderbreken met een kind dat je niet wilt, en dat je jezelf en de foetus hebt gespaard. En eerlijk gezegd is het niet aan hen om te beslissen of iets in je baarmoeder goed is of niet. Vertrouwen hebben in je beslissing is geweldig.
Als dat de vrouw is die hij wil dat je bent, moet hij accepteren dat dat niet jouw plan is. Zijn opmerkingen over je abortus zijn volkomen onattent, en als je hem wilt verlaten, is dat aan jou. Je zou geen negativiteit moeten verdragen over zo'n beslissing, en misschien zou je een relatie beter willen als de man meer een gelijkwaardige partner was - ondersteunt je in je beslissingen, oordeelt niet. U mag NOOIT enige druk voelen om uw baan op te geven en een andere levensstijl aan te nemen. Je hebt je eigen plan en het klinkt fantastisch.
---------- OPVOLGEN ----------
VRAAG:Hallo. Heel erg bedankt Danielle voor het valideren van mijn gevoelens en voor het zo steunen van mijn beslissing. Dat was een grote hulp voor mij. Ik hoop dat je een follow-up niet erg vindt. Ik zal je daarna zeker bedanken door je te nomineren als vrijwilliger van de maand! Ik kan zien dat je erg intelligent bent door de manier waarop je je gedachten communiceert, en zeer goed geïnformeerd en gepassioneerd over dit onderwerp.
Mijn vriend vindt dat vrouwen die thuisblijven en veel baby's krijgen, volkomen onbaatzuchtig zijn, en het toonbeeld van wat een 'goede' vrouw zou moeten zijn. Hij zegt dat ze een bijdrage leveren door de volgende generatie op te voeden om verantwoordelijk en moreel te zijn. Ik ben het eens met hoe je bent opgevoed. Ik denk dat het goed is om financieel onafhankelijk te zijn. Voor mij is er een machtsevenwicht in een relatie als de een een inkomen heeft en de ander niet. Het is niet gelijk. Hij zegt echter dat een relatie NOOIT echt gelijk kan zijn, zelfs als beide partijen werken. Want de een zal altijd meer verdienen dan de ander. Toch trekken ze in ieder geval allebei hun eigen gewicht in de schaal. Zo voel ik me in ieder geval.
Je zei dat een foetus geen pijn voelt. Hoe komt het dat de anti-abortusmensen altijd praten over de pijn die een "ongeboren baby" voelt tijdens een abortus? en ik hoorde iets over hen die wetten wilden die een dokter zouden dwingen pijnmedicatie te geven aan de "baby". Ze praten ook over de "baby" die graag geboren wil worden en begrijpt dat hij op het punt staat te sterven. Ik ben geen koud persoon. Ik hoop dat mijn foetus geen pijn heeft gevoeld. Maar ik kan niet anders dan denken, hoe zit het met de pijn van de vrouw? Niemand lijkt daar ooit aan te denken. En ook denken mensen dat, aangezien zwangerschap een natuurlijk iets is, er geen risico's zijn. Maar ik heb diabetes (al sinds ik een kind was) en mijn arts vertelde me dat ik een verhoogd risico op complicaties zou hebben. Maar zelfs dan vinden mensen zoals mijn vriend dat een vrouw haar eigen leven moet riskeren.
Zijn oudste zus kreeg de diagnose kanker toen ze ongeveer vijf maanden oud was, en haar arts adviseerde haar dringend om een abortus te ondergaan. Ze waren van mening dat het uitstellen van chemotherapie een GROTE vergissing zou zijn en haar het leven zou kunnen kosten. Maar ze ging ermee door, terwijl haar moeder en familie (inclusief mijn vriend) haar aanmoedigden. Ik kon niet begrijpen dat het leven van een foetus belangrijker voor hem was dan zijn eigen zus! De kanker is uitgezaaid en ik denk niet dat ze het gaat halen. Toch heeft hij het lef om mij met haar te vergelijken en te doen alsof ze een heilige is. En door met kennissen en vrienden te praten, was ik geschokt toen ik ontdekte dat de overgrote meerderheid van de mensen zo denkt. Een van mijn collega's zei dat een moeder alles voor haar kind moet doen. Ik ben het ermee eens, maar een foetus is niet echt een kind! Er is een verschil.
Ik beloof je dat ik je hierna niet meer lastig zal vallen. Het is zo handig om iemand te hebben om mee te praten. Je weet niet hoe handig het is. Dank u.
Mia
Antwoord Hoi :)
Ik heb absoluut geen problemen met follow-ups, ik vind het heerlijk om met mensen te praten en ze te helpen als ik kan. Stuur me gerust een berichtje terug, ik sta altijd open! En bedankt, ik waardeer het :) Ja, het is een kwestie waar ik inderdaad erg gepassioneerd over ben.
Het kan ook onbaatzuchtig zijn om te werken, zodat je een inkomen hebt om die kinderen te onderhouden. Betalen voor kinderen, vooral hbo-opleidingen, met één inkomen, moet buitengewoon moeilijk zijn. Het is al moeilijk genoeg voor veel gezinnen met twee ouders die bijdragen. Dat is waar, doordat de echtgenoot de financiën binnenhaalt, kan hij die macht over haar behouden. Het zou allemaal terug moeten gaan naar de wensen en behoeften van de vrouw, en dan de kinderen als zij die wil. En voor veel mensen is werken een noodzaak, omdat het gewoon zo moeilijk is om van één inkomen te leven.
De anti-abortusmensen gebruiken een TON aan valse informatie. Het is verbazingwekkend hoeveel eigenlijk. Die wetten zullen waarschijnlijk nergens toe leiden, aangezien de enige die de pijnmedicatie nodig heeft de vrouw is. Ze denken graag aan een foetus, op het moment van abortus, als een voldragen baby. Dat is het niet, en ik kan je zeker verzekeren dat het geen pijn voelt. Na 12 weken, tegen de tijd dat de meeste abortussen hebben plaatsgevonden, zijn de hersencellen nog niet ontwikkeld en begint de hersenstam dat nog maar net te doen. Omdat er geen hersenschors is (die de hersenen bedekt), kunnen de hersenen geen pijnimpulsen ontvangen. En een interessante bevinding:baby's die al na 26-27 weken worden geboren, reageren veel minder op pijn dan voldragen pasgeborenen. Planned Parenthood heeft veel informatie over dit soort dingen, en het is ongelooflijk interessant. De "angst" om geboren te worden waarnaar ze verwijzen, kan betekenen dat de foetus lijkt te reageren op het uitzuigen tijdens een chirurgische abortus. Dit is een biologische reactie, een reflex. het is niet met opzet gedaan, omdat het brein van de foetus nog niet het vermogen heeft om dingen waar te nemen en te weten. Het ruggenmerg en zijn bedekking zouden ook moeten functioneren. Zelfs eencellige organismen vertonen deze reflex.
Helemaal waar. De vrouw is degene die de pijn zal voelen, of het nu fysiek, emotioneel, mentaal is, of helemaal niet. Zij is degene die de zorg nodig heeft en waar de aandacht op moet worden gevestigd, niet de foetus. Ik las onlangs een artikel van een verloskundige, en zij vindt dat tijdens de bevalling en de bevalling de aandacht en zorg te vaak bij de baby wordt gelegd dan bij de moeder, en dat zij vindt dat de focus uiteindelijk op de vrouw moet liggen. En de hele "zwangerschap is natuurlijk, er zijn geen risico's!" type mensen houden zichzelf voor de gek. Er zijn ALTIJD risico's verbonden aan zwangerschap. En een chirurgische abortus in het eerste trimester is ongeveer 12 keer veiliger dan voldragen. Het is zo walgelijk dat mensen het gevoel hebben dat je nog steeds je eigen leven moet riskeren voor dat van een ander. Uw lichamelijke integriteit overtroeft het recht van de foetussen op leven - u komt op de eerste plaats! Niemand dwingt mensen om bloed te geven, organen te doneren, dus waarom zou je je lichaam opgeven? Het is onaanvaardbaar dat iemand, vooral je vriend, dat denkt.
Dat is een ongelooflijk ongelukkige situatie. Het was goed van de dokter om de therapeutische abortus aan te bieden (gedaan voor de gezondheid van de vrouw). Haar op de eerste plaats zetten was geweldig. En ik vind dat haar familie haar ook op de eerste plaats had moeten zetten. Dat ze haar hadden moeten helpen met de behandeling van kanker, en als ze beter werd, haar had geholpen met nog een zwangerschap, die keer veiliger. Maar dat is gewoon hoe ik me voel. En ik zou willen dat MIJN familie mij op de eerste plaats zet boven een foetus. Hoewel hij haar als een heilige kan afschilderen, zet ze ook haar eigen leven op het spel. Je kunt op dezelfde manier worden gezien - je leven leiden zoals je wilt, en geen ongewenst kind op deze wereld brengen. Een pro-choice slogan is "elk kind een gewild kind". Sommigen begrijpen gewoon niet het verschil tussen een vrouw die bevalt en een kind opvoedt dat ze niet wil, en iemand die de baby wel wil. Ja, veel, veel mensen zijn ongelooflijk ongeschoold, en het is ZO frustrerend! De meeste mensen kennen de juiste feiten over abortus en foetale ontwikkeling niet. En ja, een foetus is niet gelijk aan een kind. Een kind is hier, al geboren, en heeft liefde en zorg nodig. Een foetus neemt uw baarmoeder in beslag, verbruikt uw voedingsstoffen en blijft gedurende 9 maanden + in uw lichaam. Groot verschil.
Spreek me altijd gerust aan! Ik vind het leuk om baal te zijn om mijn gevoelens over de kwestie te delen en alles op te helderen. En geef feitelijke informatie, aangezien het tegenwoordig zo zeldzaam is. Ik ben zo blij dat ik überhaupt heb kunnen helpen. Ik ben er altijd om te praten :)
