Vraag Ik had een gemiste miskraam met 15 weken, maar kwam er pas achter toen ik 18 weken was. Ik draag nog steeds de dode foetus omdat ik bang ben om de procedures te doorlopen om het eruit te halen. Ik blijf geloven dat het op natuurlijke wijze zal verdrijven en dat ik zal gaan bloeden en dan ga ik naar de eerste hulp. Ik ben 43 jaar oud en heb twee prachtige jongens van 13 en 8. Mijn vriendin zei dat ik moest stoppen met zo egoïstisch te zijn en het voor elkaar moest krijgen voordat mijn kinderen hun moeder verliezen. Adviseer, alstublieft. Ik zou heel graag uw mening horen.
Bij voorbaat bedankt,
Shelly Bertucci
Antwoord Hallo Shelly
Toen ik je e-mail las, moet ik zeggen dat ik een brok in mijn keel had, het bracht me terug naar hoe ik me voelde toen ik me realiseerde dat ik een miskraam had gehad.
Het is al angstaanjagend genoeg om het verlies van een baby te moeten verwerken, maar om vervolgens een chirurgische ingreep te moeten ondergaan om het te verwijderen, is hartverscheurend. Voor mij, ik denk dat ik een klein beetje hoop wilde vasthouden dat mijn dates verkeerd waren en dat ik niet zo ver was als gedacht. Ik dacht ook dat ik mijn overleden baby onrecht aandeed door het operatief te laten verwijderen, het zou bijna voelen als een beëindiging.
Ik had de D&C ingepland, maar begon te bloeden en verloor het embryo op natuurlijke wijze, maar uiteindelijk moest ik toch geopereerd worden vanwege oncontroleerbare bloedingen.
Je bent op geen enkele manier egoïstisch, het is hoe je ermee omgaat en het is zeker niet ongewoon om je zo te voelen. Ik ben verheugd om te horen dat je twee geweldige zonen hebt, ze hebben hun moeder nodig om gezond en gelukkig te zijn.
Het is belangrijk dat je jezelf op orde krijgt, zodat je op die weg naar herstel kunt gaan en kunt kijken hoe je verder kunt gaan. Verder gaan betekent niet dat je het moet of zal vergeten. Het is iets dat onvermijdelijk is en moet gebeuren. Schuldgevoel kan ook een grote rol spelen, maar dit gaat over. Het probleem met wachten op een miskraam is dat je nooit weet wanneer of waar het zal gebeuren. Voor sommige vrouwen gebeuren ze heel snel en plotseling, dit kan vreselijk zijn als je ergens bent en plotseling hevig begint te bloeden. Met 15 weken is de foetus ongeveer zo groot als een sinaasappel, dus ik maak me fysiek en emotioneel zorgen over de effecten van een natuurlijke miskraam. Miskramen in het tweede trimester worden normaal gesproken medisch beheerd om de gezondheid van de moeder te beschermen.
We zouden graag onze baby's op een natuurlijke manier doorgeven, maar de realiteit is dat het verontrustend, onaangenaam is en dat er problemen kunnen optreden.
Een ander probleem is de gezondheid. Alles zal nu waarschijnlijk kapot gaan en er is een risico op infectie. Je zou er erg ziek van worden en je zou je eigen leven riskeren.
Ik probeerde een praktisch standpunt in te nemen en verwijderde mezelf uit de situatie, ik sneed mijn emoties af zoals ik wist dat het moest. Ik kreeg mezelf in de denkwijze dat het was gebeurd en om mezelf beter te maken en verder te gaan, moest ik het juiste doen en de operatie ondergaan. Ik wist dat ik door dit te doen het hoofdstuk zou kunnen afsluiten met de bedoeling verder te gaan met mijn leven. Vasthouden zou de pijn en angst verlengen.
Maak een afspraak met uw verloskundige of arts en praat met hen over uw gevoelens en uw opties. 15 weken is een 'tussentijd' omdat je een D&C of een D&E kan krijgen, waar je daadwerkelijk je foetus zult baren. Meer info vind je hier:http://www.pregnancyloss.info/2nd_trimester.htm
Je moet wel zo snel mogelijk iemand zien, want hoe langer het duurt, hoe meer je je gezondheid in gevaar brengt.
Geef je jongens een knuffel, haal diep adem en vat de koe bij de horens. Als je het gevoel hebt dat je dat wilt, maak dan een foto van je buik (of vraag een vriend om dit te doen) als aandenken.
Ik hoop je hiermee een beetje geholpen te hebben en wens je veel succes. Mijn gedachten zijn bij je en ik ben hier als je wilt praten of advies wilt.
Vriendelijke groeten
Sarah
