Vraag Laat me je wat geschiedenis vertellen over mij en mijn vorige geboorten:
Ik had een keizersnede in juli 2002 omdat mijn baby Frank Breech was. Ik raakte eind juli 2003 zwanger. Ik wilde een VBAC proberen. Ik vond een dokter die het zou accepteren en me zou aanmoedigen om er een te hebben. Alles ging gewoon goed. Ik was 41 weken zwanger en nog steeds geen baby, dus hij dacht dat we wat pitocin moesten proberen en mijn bevalling moesten induceren. Hij kwam mijn water breken en vond een voet. Mijn baby lag in stuitligging, natuurlijk vond hij het toen niet verstandig om een VBAC te doen. Dus gingen we door en deden een keizersnede. Tijdens de keizersnede met een ruggenprik had ik hevige pijn op de borst en had ik moeite met ademhalen. Ze masseerden mijn baarmoeder nadat ze me hadden dichtgemaakt. Daar gingen we naar mijn kamer. De ruggenprik was er meteen af! Ik voelde alle pijn plus de pitocin die ze me gaven, zorgde ervoor dat ik weeën kreeg. Ze gaven me ongeveer 6 injecties morfeen en wat oxycotine, maar ik had nog steeds verschrikkelijk veel pijn. De verpleegster rende de kamer uit en kwam terug met een enorme naald (ik weet nog steeds niet wat het was). De pijn begon eindelijk af te nemen. Na de eerste keer na de operatie kwam niemand mijn hele verblijf binnen om mijn baarmoeder te masseren. Ik was het grootste deel van de tijd uit mijn bed om voor mijn baby te zorgen en mijn tweejarige die ik mee moest nemen. Ik vertelde verschillende verpleegsters en artsen dat ik niet vaginaal bloedde. Ze leken niet bezorgd en een verpleegster merkte op dat het "een goede zaak was!". Ik dacht meteen dat er iets niet klopte. Bij mijn eerste keizersnede bloedde ik veel, en dit was dag 4 en geen bloed. Toen ik thuiskwam, zag ik heel licht. Toen, in juli, begon ik te stollen en had een stolsel ter grootte van een golfbal of groter en hevig bloeden (een paar keer stroomde er heet, helderrood bloed uit me, alsof ik aan het plassen was). Toen begon ik lichte koorts te krijgen. Ik belde mijn dienstdoende arts en ze zeiden niet binnen te komen en te wachten tot de volgende dag. Dat deed ik en ze deden een echo en wilden me naar huis sturen. Ik stond erop dat ik naar een dokter zou gaan. De verpleegkundig specialist zei dat ze me zou zien en ik vertelde haar mijn symptomen. Ze vroeg daar een andere dokter wat ze moest doen en die dag stuurden ze me voor een D&C. Volgens de kranten zou ik 2 weken bloeden. Toen ik een week later naar de verpleegkundig specialist ging, vertelde ze me dat ik nog 3 weken kon bloeden. Ik kwam haar 2 weken later per ongeluk tegen en vertelde haar dat ik nog steeds bloedde en dat het geel van kleur was (vloeibaar), ze zei dat het goed was en dat ik nog 3 weken kon bloeden! Ik was gestopt met bloeden en ging gewoon door. Ik zou pijn in mijn baarmoederhals hebben als ik een orgasme zou krijgen, maar ik had het gevoel dat dat met de tijd zou verdwijnen. Ik dacht dat ik ongesteld was, maar ik denk niet dat je het een menstruatie zou kunnen noemen. Ik bloedde heel hard, een dag bijna zwart en vlak voordat het stopte was het felrood en had een sterke wijnachtige geur. Een paar dagen later begon ik te spotten. Toen stopte het. Ik en mijn man hadden verschillende keren seks gehad toen ik stopte met bloeden en geen complicaties had (behalve toen ik een orgasme kreeg). Afgelopen zaterdagochtend hadden ik en mijn man (zachte) geslachtsgemeenschap. Twee uur later kreeg ik kramp. Ik dacht dat ik naar de wc moest. Ik ging en de krampen werden erger en erger, totdat ik alleen maar kon huilen. Dit ging zo 2 uur door. Dus belde ik de huisartsenpost. De dame was van wacht en zou mij terugbellen. 30 minuten later belt ze eindelijk en zei dat ik niet binnen mocht komen tenzij ik koorts of pijn heb. Ik vertelde haar dat ik veel pijn had. Ze zei dat ik naar de SEH moest gaan. We brachten 11 uur door op de eerste hulp. Ze hebben een pap gedaan, bloed afgenomen en een urinemonster genomen. Mijn baarmoeder is gevoelig sinds de D&C en de dokter daar dacht dat mijn appendix misschien ontstoken was. Ze hebben een CT-scan gemaakt, het kwam normaal terug. De pap was normaal (geen infecties), hetzelfde met bloed en urine. De arts op de SEH belde de dienstdoende arts op mijn OB-kantoor en vroeg wat ik moest doen. Ze zei dat hij me antibiotica en pijnstillers moest geven en dat ik later die week op controle moest. Ik weet nog steeds niet waarom ze me antibiotica hebben gegeven, er waren geen infecties. Ik heb gebeld om een afspraak te maken en deze week kan niemand mij zien behalve de praktijkondersteuner.
Mijn vragen zijn:
Zouden ze niet vermoeden dat er iets mis was nadat er 4 dagen lang geen bloeding was geweest?
Moeten ze niet controleren op stukjes die mogelijk ontbreken in de placenta?
Overdrijf ik? Of krijg ik niet de zorg die ik verdien?
Wat denk je dat er met mij aan de hand is, gezien mijn symptomen?
Zou iemand zo pijnlijk kunnen zijn en DIT lang kunnen zien? En zo ja, hoe lang is normaal?
Bedankt voor het lezen van dit en voor eventuele toekomstige hulp die je me kunt geven :)
Antwoord Alles lijkt correct te zijn gedaan. Er is geen probleem alleen omdat u minder bloedt dan normaal. Als je bloedde of spotting kreeg en het stopte niet voor een tijdje na de keizersnede, dan was het juiste ding om te doen inderdaad een D &C. De D&C had alle stukjes of overblijfselen van de placenta moeten verwijderen. Je hebt misschien wat hormonale onbalans, maar alles lijkt in orde te zijn. Als de spotting aanhoudt, moet u waarschijnlijk onder controle worden gehouden met anticonceptiepillen. Ik kan aan de hand van uw symptomen niet zeggen waarom u pijn heeft.