Vraag VRAAG:Hallo, ik woon nu 3 jaar in Australië met mijn man die Australisch is en ik ben Amerikaan. Ik realiseerde me niet hoeveel ik mijn familie en 'thuis' zou missen. Zijn familie is helemaal niet hecht en we mogen zijn moeder geen van beiden omdat ze erg negatief is en alles onder controle wil hebben. Hij heeft 2 tienerkinderen uit een eerder huwelijk, maar we zien ze zelden, en we hebben samen 2 jonge kinderen. Ik ben de belangrijkste financiële bijdrager en nu voel ik me gevangen omdat al mijn geld vastzit aan het ondersteunen van zijn levensstijl. Als ik hem vraag om me te helpen of hem vertel dat ik mijn familie mis, wordt hij boos op me. Ik heb het gevoel dat ik in Australië vastzit met mensen (zijn familie) die ik nooit wil zien en in de toekomst zal ik er spijt van krijgen dat ik niet bij mijn familie was. Hij zal niet dicht bij mijn familie komen omdat het te koud voor hem is. Denk ik gewoon dat het gras groener is aan de andere kant of moet ik bijten en hem gewoon laten?
ANTWOORD:Hallo Diana~
Je moet met je hart gaan en doen wat goed voor je is en waar je uiteindelijk gelukkig van wordt. En daar zijn in Australië lijkt daar niet een van te zijn. Dat is het nadeel van ver weg zijn verhuisd van je familie, die je liefde en steun kan geven wanneer je het het meest nodig hebt. Hij heeft geen hechte band met zijn familie, dus hij weet niet wat hij moet doen of hoe hij moet reageren, en daarom reageert hij zijn woede op je af als je zegt dat je je familie mist of iets dergelijks. Je hebt gelijk, hoewel je er waarschijnlijk spijt van zult krijgen dat je zo ver bent verhuisd en je familie op de lange termijn niet hebt gezien. Maar om je vraag te beantwoorden, moet je doen wat je moet doen om je gelukkig te maken. Je hebt genoeg opgeofferd om een halve wereld verder te verhuizen zodat hij in zijn thuisland en bij/dicht bij zijn familie kan zijn. En dit is het dankwoord dat je van hem terugkrijgt. Praat over dat hij egoïstisch is. Als dat betekent dat je besluit dat je hem moet verlaten en van hem moet scheiden en terug naar huis moet gaan, dan is dat maar zo. Als je uiteindelijk toch van hem scheidt, denk ik dat ik terug naar huis zou verhuizen naar de VS en dan echtscheidingspapieren zou indienen, zodat je legaal het land met hen kunt verlaten, en je niet op gerechtelijk bevel hoeft te blijven daar en/of de kinderen daar achterlaten, en naar huis gaan en je zult ze nooit zien. Toch iets om over na te denken. De VS zullen je een echtscheiding verlenen, zelfs als je in een ander land hebt gewoond, en het zou hoogstwaarschijnlijk in je voordeel zijn met voogdij, enz. De keuze is aan jou en het is er een die alleen jij kunt maken.
---------- OPVOLGEN ----------
VRAAG:Heel erg bedankt voor je antwoord en het advies over het aanvragen van een echtscheiding in de VS, als het erop aankomt. Ik word er blij van als ik denk aan verhuizen, maar het maakt me ook bang. Ik hou van mijn man, we hebben 3 jaar en veel geld (meestal het mijne) besteed aan het opzetten van een leven in Australië, ik heb een geweldige baan en ik hou van het weer. Zijn moeder is ook een grote factor, alleen de gedachte aan haar maakt me van streek en ik wil weg. Soms denk ik dat als zijn familie niet zo vervelend was, ik mijn familie niet zo zou missen. Ik ben bijna 40 en heb het gevoel dat het zo moeilijk zou zijn om opnieuw te beginnen, vooral met de economische situatie in de VS. Denk je dat het tijd kost om te wennen of denk je dat ik me altijd zo zal voelen?
Antwoord Hallo Diana~
Ik denk dat als je je nu nog niet hebt ingeburgerd, je dat ook niet gaat doen na 3 jaar (of hoe lang je al samen bent). Als je hebt besloten om opnieuw te beginnen op je veertigste, doe het dan voor jou en om de juiste redenen. Heb niet het gevoel dat je genoegen moet nemen met dingen in het leven. Het leven is te kort om mee te beginnen. Wat zijn familiekwesties betreft, het maakt niet uit of je zijn hele familie niet kunt uitstaan, of ze allemaal disfunctioneel zijn of dat ze de beste, meest liefhebbende familie ter wereld zijn en je van hen hield en dicht bij hen stond. Het is belangrijk dat je ook je familie hebt. En het maakt alles des te moeilijker omdat je zo ver weg van ze bent en je ze niet in de buurt hebt zoals zijn familie voor de liefde, zorg en steun die je krijgt van familie en vrienden. Als dat enige zin heeft. Het punt hier is dat je hier een aantal moeilijke beslissingen moet nemen voor jezelf en wat in het belang is van jou en vooral je kinderen. Dus ik zeg natuurlijk niet dat je gewoon op moet staan en hem moet verlaten en terug moet gaan naar de VS. Je hebt daar een aantal belangrijke verplichtingen, zoals je baan, je hele levensonderhoud met je kinderen erbij en de lijst gaat maar door. Als je ervoor kiest om te vertrekken of als je ervoor kiest om te blijven, doe dan wat goed voor je is en waar je blij van wordt. Geen keuzes uit verplichting, afwikkeling of gemak. Bovendien is het nooit te laat om het leven opnieuw te beginnen, het is het geluk dat er het meest toe doet. Je kunt al het geld van de wereld hebben, maar arm zijn in het leven. De rijkdom van het leven gaat over wie van je houdt en wie er is om van je te houden en je te ondersteunen bij de dingen die je doet in het leven. Ik ben er zeker van dat welke beslissing u uiteindelijk ook besluit te nemen, het beste is voor u en uw gezin. Maar om je vraag te beantwoorden, nee, ik denk niet dat je gevoelens ooit zullen veranderen over deze hele situatie en hoe je man zich gedraagt, tenzij/totdat hij besluit zijn gedrag ten goede te veranderen. Dat is het enige dat ooit van gedachten kan veranderen en ervoor kan zorgen dat je om goede redenen bij hem wilt blijven, niet slecht, enz.
