Vraag VRAAG:Hallo, ik ben 38 jaar getrouwd. Ik ben 58. Mijn man heeft altijd woedeproblemen gehad die hij 3 of 4 keer per jaar op mij en onze kinderen afreageerde. Hij had altijd spijt en ik vergaf het altijd. Zelfs toen hij me bedroog toen ik 4 jaar getrouwd was en 24 jaar getrouwd. Twee jaar geleden, toen ik met mijn man probeerde te praten over een appt die ik met een advocaat zou hebben over een ongeluk waarbij ik gewond was geraakt, ontplofte mijn man en praatte niet meer met me. Hij begreep de strategie niet en nam geen tijd om te luisteren. Ik werd drie weken later geopereerd en hij vroeg nooit hoe het met me ging. Het is nu twee jaar geleden en hij praat nog steeds niet met me. Ik heb geprobeerd om dingen op te lossen, maar hij reageert niet en het lijkt erop dat hij niet geïnteresseerd is, tenzij ik verder ga zonder dat hij vertelt wat er is gebeurd. Ik kwam er een jaar later achter dat hij bevriend raakte met een vrouw wiens man net was overleden en volledig opging in haar leven, alles voor haar deed en beste vrienden met haar werd. Hij ging stiekem 2 wkn weg naar de Fl keys met haar en wat andere mensen in haar hele grote camper. Hij ging ook 6 weken met haar weg naar een plek waar haar camper werd gerepareerd. Hij zou alles voor haar doen en tot middernacht tv blijven kijken en daar douchen. Hij zegt altijd dat ze gewoon een vriend is. Ik confronteerde haar ermee en ze zei hetzelfde. Zelfs als deze bizarre situatie waar is, zal ik geen enkel aspect van mijn huwelijk aan een andere vrouw opgeven. Ik voel me totaal verraden en mijn man zegt dat ik in mijn denken er naast zit. Ik was 8 maanden in therapie en ze hebben het gevoel dat er geen hoop is, maar toen ik naar een advocaat ging, sms'te mijn man me de hele weg daarheen en zei dat het hem speet. Toen ik hem de kans gaf om dingen op te lossen, werd er niet meer gesproken. Ik vroeg hem twee weken geleden of ik het moest opgeven, omdat hij me NOOIT heeft benaderd om dingen te repareren. Hij zei dat hij niet op moest geven, dat hij op een dag met me zou praten. Ik zei dat ik 2 jaar heb gewacht en zou hij de komende 2 dagen met me praten? Hij zei dat hij het zou proberen, maar dat heeft hij niet gedaan. Hij zei dat hij zijn vriendschap met deze vrouw niet zal opgeven, ook al betekent dit het einde van ons huwelijk, omdat niemand hem zal vertellen wat hij wel en niet kan doen. Ik weet niet waarom ik niet de stap kan zetten en van hem kan scheiden. Ik betrapte hem daar toen hij haar gazon maaide op 31 mei en toen ik hem ermee confronteerde, verloor hij zijn geduld en wurgde me zo erg dat ik dacht dat ik dood zou gaan. Ik ging meteen naar de advocaat en hij wilde dat ik de politie zou bellen. Ik niet. We hebben 3 volwassen kinderen en 3 kleinkinderen. Ik kan niet geloven dat hij dit onze familie aandoet. Hij is elke dag van 's morgens vroeg tot na het eten weg... Ik vond hem daar 2 weken geleden en ik weet dat hij daar nog steeds gaat, maar ik denk niet elke dag. Ik denk dat ik weet wat je gaat zeggen, maar ik weet niet hoe ik moet stoppen verlamd te zijn.
ANTWOORD:Hallo Lynn~
Waarom laat je hem je beheersen? Waarom verdraag je dit van hem? Hij is een misbruiker en misbruikers houden ervan om hun slachtoffers onder controle te houden. Je moet ophouden een slachtoffer te zijn en excuses voor hem te verzinnen. Hij doet je dit aan als je hem dat toestaat. Hij zal je dit blijven aandoen en doen alsof er dingen zullen veranderen als je dreigt naar de advocaat te gaan en een echtscheiding aan te vragen. Hij heeft veel te verliezen bij een scheiding. Hij wil je niet hebben om achter hem aan te gaan en zijn rotzooi te nemen, om je rond te duwen en je als hondenpoep te blijven behandelen. Waarom doe je jezelf dit aan? Is het omdat je denkt dat je niet beter kunt of verdient? Als dat je excuus is, dan is het een slecht excuus. Ik probeer je niet te veroordelen of op je af te komen, ik wil dat je wakker wordt en de realiteit ziet en wat je leven is geworden in al die 38 jaar. Denk je dat dit oké is zoals hij je behandelt? Blijkbaar doe je dat omdat je blijft en het tolereert. Hij doet dit omdat hij het kan en jij keurt zijn gedrag goed. Je zegt het ene om hem terug naar de realiteit te schrikken, maar dan doe je het andere. Hij weet dit en hij speelt je als een viool. Hij heeft je nummer en hij weet hoe hij met je moet werken, oftewel op je knoppen drukken. Het punt hier is dat je moet zeggen wat je bedoelt en menen wat je zegt, anders zal hij je nooit serieus of op je woord nemen.
Dit gaat door en door zolang u dit toestaat. Hij blijft omdat hij weet dat je het zult volhouden en genoegen met hem zult nemen. Het is nooit te laat voor verandering en een verandering ten goede ook. Misbruikers zijn lafaards, ze houden ervan om degenen te beheersen die zwakker zijn dan zij. Pesten is op geen enkele leeftijd oké, en dit is wat hij is, hij is een pestkop. Hij degradeert je en heeft geen respect voor je als hij dat kan. Ik weet dat ik veel harde dingen zeg, maar je moet tot het besef komen dat jij degene bent die door hem wordt gespeeld en dat jij degene bent die gewond raakt bij dit alles. Jij lijdt zodat hij kan spelen. Hoe is dat eerlijk? En waarom volhard je? Straf je jezelf om een of andere reden die je onbewust niet kent? Ik weet het niet, alleen jij kunt daar antwoord op geven.
Het punt hier is dat het niet zo hoeft te zijn. Als je hem wilt verlaten en eindelijk gelukkig wilt zijn en hem aan zijn "vriend" wilt overlaten waarvan we allemaal weten dat ze veel meer is dan dat voor hem, anders zou hij daar praktisch niet wonen en alles doen wat hij voor haar doet. Dan moet je dat voor jezelf doen en voor niemand anders. Als hij je niet kan geven wat je wilt, nodig hebt, verlangt, verdient en verwacht in een huwelijk, waarom verspil je dan in godsnaam je tijd aan hem? Alleen omdat je al 38 jaar met iemand samen bent, wil nog niet zeggen dat je een leven lang in een hel moet leven en moet blijven volharden, alleen maar omdat het kan. Dat is een slecht excuus om in een ongelukkig, ongezond en onbevredigend huwelijk te blijven. Wat betreft waarom je je verlamd voelt, het is normaal om je zo te voelen, het is alles wat je de afgelopen 38 jaar hebt geweten, dus je bent eraan gewend geraakt en daarom neem je er genoegen mee. Nogmaals, het hoeft niet zo te zijn, tenzij je wilt en toestaat dat het blijft gebeuren. Iedereen is heilig voor verandering op een of ander moment in zijn leven. Hij heeft je niet lang genoeg in elkaar geslagen en genoeg van je afgenomen om je te schenden door je zelfrespect, je hoop, dromen, je eigenwaarde en vooral je geest te stelen. Wanneer is genoeg genoeg geworden en besluit je je leven weer op de rails te krijgen, weer alleen jij kunt daar antwoord op geven. Neem je leven terug en doe er iets goeds mee, in plaats van de hele tijd in een gat te worden geslagen en je waardeloos te voelen. Niemand controleert jou behalve jij. De keuze is aan jou en het is er een die alleen jij kunt maken.
---------- OPVOLGEN ----------
VRAAG:Ik denk dat mijn grote angst is dat mijn leven nog erger zal zijn. Ik heb geen vaardigheden en ben altijd een thuisblijfmoeder geweest. Mijn ouders scheidden toen ik 18 was en het veranderde onze gezinsdynamiek voor altijd. Ik heb dat nooit gewild voor mijn kinderen. Ik leef een illusie. Behalve mijn kinderen weet niemand hoe mijn leven is geweest. Ik ben geïsoleerd en heb geen vrienden. Ik blijf elke dag in het huis, tenzij ik mijn dochter en kleindochter zie die in de buurt wonen. Ik weet niet eens hoe ik in het leven moet manoeuvreren zonder geleid te worden. Ik voel me hierdoor verlamd. Ik weet dat verandering van mij moet komen, maar ik weet eerlijk gezegd niet eens wat ik moet doen. Ik ben zo bang om de rest van mijn leven zo eenzaam en geïsoleerd te zijn. Zijn woede maakte het voor mij te moeilijk om vriendschappen te onderhouden, dus al vele jaren zijn ze allemaal weggeglipt. De tv is de enige stem die ik hoor. Als iemand zo verloren is, hoe beginnen ze dan een ander leven op te bouwen?
Antwoord Hallo Lynn~
Je moet dat zelf ontdekken, als je bereid bent om de kans te grijpen. Je moet stoppen met het verzinnen van excuses om hem te verlaten en verder te gaan met je leven. Als je bij hem blijft, zul je voor altijd en altijd ellendig blijven. Wil je dat echt voor jezelf? Ik zou het zeker hopen van niet. Verandering kan eng zijn, maar dat is een risico dat je moet nemen om je leven te verbeteren en zelfvertrouwen te krijgen. Hoe langer je uitstelt, hoe langer je bij hem zult zijn en hij houdt je zijn virtuele gevangene, is dat wat je wilt? Geen excuses meer om het voor hem op te nemen en zijn gedrag goed te keuren en je moet hem niet langer in staat stellen. Jij en alleen jij bezit die macht om aan zijn kwelling te ontsnappen.
