Vraag ik ben zo ongelukkig in mijn huwelijk en al jaren, we hebben een 16-jarige dochter en een 14-jarige zoon. Ik heb in dit huwelijk volhard omwille van de kinderen, financieel zou het in ons eentje moeilijk zijn. Mijn man heeft altijd een humeurige kant aan hem gehad en nu wordt het nog duidelijker naarmate hij ouder wordt. Ik heb het gevoel dat het geen verstandige beslissing is geweest om in mijn huwelijk te blijven voor de kinderen, aangezien de kinderen natuurlijk ook worden beïnvloed door zijn gemoedstoestand. Ik was ook bang om financieel alleen te proberen te overleven... en ik voelde me gemeen om mezelf voor mijn man te stellen, en hoe vreselijk ik me zou voelen. Ons huwelijk was op zijn zachtst gezegd interessant, ik heb in de loop der jaren een aantal nare tijden gehad die ik heb geprobeerd te vergeten, maar mijn brein laat me niet toe. Ik ga niet meer graag met hem weg en dat doe ik al een tijdje niet meer. We hebben geen seks meer omdat ik dat niet wil, en ik kan mezelf er ook niet toe brengen. Ik ben zo bang om te vertrekken.. het emotiespel dat ermee gepaard gaat, het effect dat het op onze zoon zal hebben. Met onze dochter komt het goed, begrijpt ze. Mijn angst dat mijn zoon me haat omdat ik wegging enz. Omdat mijn man het huis niet uit wil, zou ik weg moeten en bij mijn moeder blijven, wat niet zo erg zou zijn, behalve dat ik bang ben dat mijn zoon niet mee zal gaan mij. Mijn man drinkt en als hij dronken is, kan dat lastig zijn.. hij manipuleert dingen. Ik weet dat ik moet vertrekken, maar als ik erover nadenk, word ik er gestrest van. Het is de manipulatie die me zorgen baart, de manier waarop hij het op de kinderen zal gebruiken en daarom zou ik moeten verhuizen en het hem later vertellen. Ik denk dat als ik het niet doe, ik het nooit zal weten... de gedachte om in een rusthuis te zitten als ik oud ben en spijt te hebben van de angst die me tegenhield toen ik jonger was, motiveert me echt!! ..hoe doe ik dit en hoe ga ik om met de kinderen?
Antwoord Hallo Wendy~
Je bewijst je kinderen een slechte dienst naarmate je langer bij hun vader blijft. Dit laat hen zien dat het oké is om het misbruik dat je al jaren hebt te accepteren en om met respectloos behandeld te worden door je man, hun vader. Dat is in elk geval niet oké of acceptabel. Je moet een beslissing nemen of je dit wilt blijven verdragen en deze onzin van hem wilt tolereren of niet. Het is duidelijk dat je ongelukkig bent en dat al geruime tijd. Kijk, een persoon kan maar zoveel van iets nemen voordat hij zijn breekpunt bereikt. De vraag die je jezelf moet stellen is wanneer je breekpunt? Hoe lang wil je dit nog van hem verdragen voordat je eindelijk zegt:NIET MEER?! Wanneer is genoeg, eindelijk dat, genoeg? Je moet eindelijk beseffen en in het reine komen dat je een ongelukkig, ongezond en onbevredigend huwelijk hebt. Je moet jezelf willen verbeteren en stoppen met zo te leven, het hoeft niet zo te zijn. Hoe langer je bij hem blijft, je vergoelijkt zijn gedrag en behandeling van je, des te meer zal hij je dit aandoen, want hij ziet en weet dat je dit van hem zult blijven verdragen. Het is nooit te laat om iets ten goede te veranderen. De gedachten/gevoelens dat je in de war bent en niet echt weet wat je moet doen, zijn volkomen normaal en te verwachten gezien alles wat je doormaakt en hebt meegemaakt. Het is eng om door een scheiding en een scheiding te gaan en helemaal opnieuw te moeten beginnen en een nieuwe start te hebben. Niemand wil door een scheiding heen gaan, maar soms is het een noodzakelijk kwaad om te volharden. Het punt hier is dat je niet op deze manier kunt blijven leven en dat je een verandering ten goede nodig hebt, niet alleen voor jezelf en je geestelijke gezondheid, maar ook voor dat van je kinderen. Uw zoon heeft wat extra liefde, steun en aanmoediging van u nodig, maar uiteindelijk zal hij zich aanpassen, een scheiding heeft gevolgen voor het hele gezin, ook voor de kinderen. Maar kinderen zijn veerkrachtig en ze kunnen van bijna alles terugveren, inclusief echtscheiding. Je moet het tijd, energie, moeite en heel veel geduld geven. Naarmate de tijd vordert, kan en wordt het beter. Ga met je hart en doe wat goed is voor jou en je kinderen en wat jou gelukkig maakt, en dat zal niet bij hem blijven. Dat levert je uiteindelijk alleen maar meer problemen, verdriet en ellende op. De keuze is natuurlijk aan u en die kunt u alleen maken.
