Vraag Mijn vrouw en ik zijn 12 jaar getrouwd en hebben samen 3 jonge kinderen (de oudste is 4). Ik ben er onlangs achter gekomen dat ze ongeveer 6 jaar geleden een affaire had met haar baas (voordat we kinderen kregen). Ik confronteerde haar ermee en ze bekende alles. Ze had een half dozijn "zakenreizen" van 2-3 dagen gemaakt gedurende de periode van 4 maanden waarin zij en de andere man samen zouden zijn om tijd door te brengen en seks te hebben (ongeveer een dozijn keer, allemaal onbeschermd). Ze was begin 30 en we hadden een vrij moeilijke tijd in ons huwelijk. Voorafgaand aan de affaire had ze maar 3 minnaars (inclusief ik) en is ze niet overdreven seksueel. Ze zei dat haar baas haar een speciaal gevoel gaf en haar echt wijn en eten gaf in de duurste restaurants (hij is redelijk rijk). Ze zei dat ze geloofde dat ze sterke gevoelens voor hem had en dat het niet om de seks ging. Ze hebben verschillende diners alleen gehad waar ze gewoon zouden praten. Destijds betrapte ik haar op het online zoeken naar "verliefd op 2 mannen?". Ze zei dat het voor haar vriendin was en ik had nooit gedacht haar niet te geloven. Ze zei dat ze eruit "knapte" en het verbrak omdat ze zich realiseerde dat ze echt van me hield en zich zo schaamde voor wat ze deed. Ze zei dat ze zich toen opnieuw had verplicht om 100% aan ons huwelijk te geven. Wetende wat ze deed en dat ze het nooit meer zou doen, besloot ze me er niets over te vertellen en het in haar graf te nemen. Sindsdien was ons huwelijk sterk en liefdevol en hebben we een prachtig leven samen met onze kinderen. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze zoiets kan en zij ook niet. Ze beweert dat de persoon die ze was tijdens de affaire als een vreemde voor haar is en dood en begraven is. Ik hou zoveel van haar en onze kinderen en wil niet verliezen wat we hebben. Ik ben echter zo bang en vraag me af of het de juiste keuze is om haar terug te nemen (ik wil het). Ik wil haar alleen niet terugnemen om op een bepaald moment in de toekomst van haar te scheiden als we er niet doorheen komen. Ik geloof dat onze liefde voor elkaar oprecht is en dat we het potentieel hebben om een nog sterkere, liefdevollere relatie te hebben... maar houd ik mezelf voor de gek? We zijn allebei succesvolle professionals, aantrekkelijk en achter in de dertig. We zouden geen van beiden al te veel problemen hebben met het vinden van nieuwe relaties. Ik vraag me soms af of ik dit ook voor mijn kinderen doe. Zou ik haar terugnemen als we geen kinderen hadden? Ik zou het graag willen denken en het ook geloven... maar ik vraag me af of ik in een fantasieland leef. Heb je enig advies? Goed of slecht, wat is jouw mening. Heel erg bedankt.
Antwoord Hallo Mark~
Vreemdgaan is het ultieme verraad in een huwelijk, en het maakt niet uit of het recent is gebeurd of lang geleden. Het doet nog steeds pijn om zoiets te vinden van iemand van wie je houdt en aan wie je je leven hebt toegewijd, en vooral als je samen kinderen hebt, kan het dat veel moeilijker maken. Mijn man heeft me in het verleden bedrogen, hij deed het om verschillende redenen, waarvan ik allemaal begreep waarom het gebeurde, en ik heb er ook aan bijgedragen, vanwege een gebrek aan intimiteit, enz. Destijds hadden we geen erg goede communicatie vaardigheden met elkaar. Ik besloot hem te vergeven en verder te gaan met ons leven samen als stel en gezin (we hebben samen één dochter). Het is niet gemakkelijk geweest, maar gaandeweg zijn we allebei sterkere en betere mensen geworden, we zijn bij elkaar gebleven en hebben ervoor gekozen om het uit te werken, maar niet iedereen in deze situatie kan dit. Het vergt toewijding, toewijding, geduld, liefde, tijd, energie en veel inspanning van beide kanten om het te laten werken. En het is niet iets dat van de ene op de andere dag komt, het kan vaak ook een langzaam en frustrerend proces zijn. Ik zou je ook sterk aanraden om wat huwelijkstherapie voor jullie beiden te zoeken om hiermee om te gaan. Ze deed dit destijds immers niet voor niets. Ze moet erachter komen waardoor ze op een dwaalspoor is geraakt in het huwelijk. Alle cheaters doen het met een reden, een reden die alleen zij kennen. Over het algemeen zijn de redenen dat ze liefde, aandacht, genegenheid of aantrekkingskracht zochten van iemand die meer dan bereid was om het aan hen te geven. Ze snakken naar iets dat ze thuis missen, en als iemand eenzaam is, wordt iemand nog kwetsbaarder en vatbaarder voor gedrag, enz. Het zal moeilijk worden om haar te vertrouwen, zo werkt het gewoon als iemand vals speelt. Ze heeft gehandeld en je verraden. Nu moet ze bereid zijn om alles te doen wat nodig is om dit huwelijk te laten slagen. En moet je vertrouwen terugwinnen, wat weer tijd kost. Al deze gedachten en gevoelens zijn volkomen normaal voor jou om te ervaren, gezien wat je hebt meegemaakt.
Echtscheiding is niet voor alles de oplossing, ook niet voor overspel. Als de problemen in een huwelijk kunnen worden opgelost en het paar dichterbij dan ooit tevoren kan worden gebracht, waarom zou je het dan niet oplossen?! Dat lijkt het meest logische om te doen, maar tegenwoordig lijkt iedereen klaar om zo snel te scheiden, vandaar dat meer dan 50% van de huwelijken eindigt in een scheiding, omdat niemand bereid of in staat is om zijn of haar werk te doen. Als ze problemen oplossen, rennen ze liever weg en verbergen ze zich voor hun problemen, wat natuurlijk niet het antwoord is. U moet uw opties bespreken en indien mogelijk proberen deze problemen en problemen op te lossen. Het kan je dichter bij elkaar brengen dan je nu bent. Op een dag kun je misschien terugkijken en zeggen:wauw, kijk eens naar alles wat we hebben meegemaakt om te komen waar we nu zijn! De keuze is aan jou en het is er een die alleen jij kunt maken. Ik hoop dat dit je wat helpt.
