Vraag Samantha,
Ik weet totaal niet meer wat ik moet doen. Mijn man en ik zijn 3 jaar en 1 maand getrouwd. In de eerste week van december 2008 zijn we uit elkaar gegaan. Deze scheiding werd niet besproken, hij nam gewoon dingen die hij wilde en vertrok. We hadden problemen, maar niets waarvan ik dacht dat het zo groot was dat we er niet aan konden werken. De afgelopen 11 maanden heb ik van alles en nog wat geprobeerd om het te laten werken. Hij zei dat hij op dit moment weet dat ik het niet ben, dat ik heb gedaan wat ik kan, dat hij het is en dat hij is veranderd en niet weet wat hij wil. Hij is veranderd, en niet op een goede manier, maar toch hou ik nog steeds van hem en ik weet dat dit niet de "echte" hem is en ik wil niet dat mijn huwelijk mislukt. Tijdens deze scheiding heeft hij me bij drie verschillende gelegenheden verteld dat echtscheiding het beste is, maar dan trekt hij dat in en heeft hij geen aanvraag ingediend. We hebben nog steeds seks, maar dat is alles. Hij zegt dat dat het enige is dat niet verkeerd is en zonder dat verband zou hij het gevoel hebben dat de situatie hopeloos is. Hij heeft er geen probleem mee om seksueel contact met mij te hebben, maar emotioneel probeert hij het niet eens. Ik heb een 11-jarige en mijn man noemde hem altijd zoon en mijn zoon noemde hem vader. (Mijn man zou hem adopteren, maar het is nooit gebeurd) Hij onderbrak mijn zoon volledig om met hem te praten en stelt geen vragen over hem. Alsof hij niet bestaat, wat buitengewoon kwetsend is. Als mijn man en ik (niet vaak) praten, vindt hij altijd iets verkeerd, d.w.z. ik wil praten over onze "relatie" en hij wordt gewoon boos op mij. Ik heb op dit moment het gevoel dat wat ik ook doe of niet doe, het nooit genoeg voor hem is en hij zoekt gewoon excuses om boos op me te blijven en niet terug te komen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en ik weet gewoon niet hoe ik ermee of hem moet omgaan. Moet ik een tijdje geen contact met hem hebben, moet ik blijven proberen hem een emotionele band te laten voelen, of moet ik gewoon doorgaan en doorgaan?
Antwoord Hallo Nikki~
De drop-dead dealbreaker die de deal voor mij zou sluiten, zou zijn dat hij geen contact heeft of iets met mijn zoon te maken heeft, als ik in jouw situatie was. Hij wist dat toen hij deze relatie aanging en vervolgens met jou trouwde, het een pakketdeal was. Als hij je zoon, die een deel van jou is, niet kan accepteren, vernedert hij je en accepteert hij je niet voor wie je bent en waar je voor staat en vertegenwoordigt in het leven. En dat is helemaal NIET oké. Het is moeilijk te zeggen wat hij voelt en denkt en waarom hij in de loop van de tijd zijn mening en houding ten opzichte van uw zoon en u heeft veranderd. Zijn acties en gedrag zijn gewoon onaanvaardbaar en totaal ongepast en jij en je zoon verdienen zeker veel beter dan wat hij je momenteel kan geven. Hij lijkt zijn prioriteiten hier helemaal verkeerd te hebben en hij is om de een of andere reden erg egoïstisch op dit moment (en geloof je me, er is een reden waarom hij zich zo gedraagt, maar alleen hij weet echt waarom dat zo is).
Het punt is dat je hem niet iets kunt laten doen wat hij niet wil of niet kan, namelijk teruggaan naar de persoon die je hem ooit kende. Misschien heeft hij te maken met dingen waar je geen idee van hebt, nogmaals, het is moeilijk om te speculeren wat er werkelijk in die geest van hem omgaat. Maar mijn punt is dat hij het niet op jou en het kind kan blijven afreageren, het is gewoon niet eerlijk om dat te doen. Hij moet keuzes maken in het leven en hij kan geen excuses blijven verzinnen voor hem, niet echt wetend wat er met hem aan de hand is, jij bent het niet, bla... bla... bla... enz. Weet je? Op een bepaald moment moeten zijn excuses stoppen en moet hij klaar, bereid en in staat zijn om positieve veranderingen aan te brengen en te stoppen met de negativiteit en de veelheid aan excuses waarom hij zich zo gedraagt. Anders worden ze alleen maar meer excuses enzovoort. Ik denk dat je hier begrijpt wat ik bedoel. Als hij te maken heeft met een vorm van depressie, moet hij er een behandeling voor zoeken en hulp voor krijgen. Er is hulp, je weet waar je moet zoeken, hij moet wat initiatief nemen en iets voor zichzelf doen. Anders riskeert hij jou en je zoon te verliezen. Wat in feite een goede wake-up call voor hem zou kunnen zijn. Zo kun je niet blijven leven, dat is zeker. Als je dat doet, zal het zeker alleen maar erger en erger worden naarmate de tijd verstrijkt. En jij en je zoon hebben absoluut geen behoefte aan meer drama in je leven.
Om de achtervolging in te zetten, moet je hem enkele richtlijnen geven over wat je wilt, nodig hebt, verlangt, verdient en verwacht in dit huwelijk, en als hij niet in staat is om het je te geven, dan zul je gedwongen worden om te verhuizen verder met je leven zonder hem erin. Heb ook niet het gevoel dat je eeuwig moet wachten. Doe wat goed is en wat goed voelt voor jou (en je zoon, in de eerste plaats omdat dat het belangrijkste is dat er nu in je leven toe doet en je zoon zou je belangrijkste focus moeten zijn, niet je man) al het andere is het laatste en kan wachten. Concentreer u op wat u moet doen om uzelf beter te maken en voor u en uw zoon om gelukkig, gezond en verzorgd te zijn, dat is uiteindelijk het enige dat er echt toe doet.
Maar om je vragen te beantwoorden, vertel hem wat je van hem verwacht en als hij niet kan leveren, vertel hem dan dat je weg bent en vraag dan een echtscheiding aan. Als dat betekent dat je geen contact met hem hebt (behalve alleen als het echt nodig is), dan is dat maar zo. Stop ook de seks met hem, anders blijft hij naar je toe komen en het verwachten. Dit zal je problemen alleen maar verlengen en je emotioneel, mentaal en fysiek aan hem gehecht houden en dat heb je niet nodig. Als hij niet zoveel moeite doet om het met je te laten werken en je zoon te accepteren, dan is hij je tijd en energie niet waard (verdrietig om te zeggen, maar heel waar). Daden spreken meer dan woorden ooit kunnen. Ik hoop dat dit je wat helpt.
