Vraag Oké, dus als iemand naar onze relatie zou kijken, zouden ze denken dat het geweldig was, en voor het grootste deel is dat ook zo. Ik weet niet of het gewoon mijn probleem is of zo. In februari 2010 zijn we 10 jaar samen. We zijn niet getrouwd maar hebben de hele tijd samengewoond en we hebben een zoontje van een jaar. Mijn partner werkt de hele tijd weg dat hij 10 dagen weg is en dan 4 dagen thuis, ik heb gewoon het gevoel dat we uit elkaar groeien. Ik heb geen baan en blijf thuis om voor onze zoon te zorgen. We wonen in een heel, heel klein stadje op ongeveer een uur rijden van een grotere stad. Alles is voor het grootste deel geweldig, maar als hij thuiskomt, brengt hij de tijd meestal alleen door in zijn garage om te drinken. Dat stoort me echt, aangezien ik een enorme familiegeschiedenis van alcoholisme heb. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, kon ik gelijk met hem drinken, maar nu heb ik geen behoefte aan. Om nog maar te zwijgen van het feit dat we nooit ergens heen gaan omdat hij zegt dat hij nooit thuis kan zijn, wat ik begrijp. Ik heb geprobeerd met hem te praten over hoeveel het drinken me stoort en hij blijft het gewoon doen. Ik heb gewoon het gevoel dat ik altijd degene ben die ons leven probeert te verbeteren en ik zorg voor hem en onze baby, ik word moe en weet niet meer wat ik moet doen. Ik weet dat ik met hem moet praten en hij zal het niet leuk vinden wat ik te zeggen heb, maar hij moet een keuze maken, zijn familie of het drinken, want ik zal dit niet nog een keer meemaken, en ik wil niet mijn zoon om er doorheen te gaan. Vind je dat ik te hard ben en hoe denk je dat ik verder moet?
Antwoord Hallo Melissa~
Je moet met hem gaan zitten en serieus met hem praten. Hij moet precies weten (en ik bedoel precies) hoe dit jou beïnvloedt. En wat je wel en niet wilt verdragen in deze relatie. Natuurlijk zal hij het niet leuk vinden om te horen wat je te zeggen hebt, maar dat is gewoon jammer. Hij heeft je al lang genoeg vermeden om weg te zijn voor zijn werk, en de weinige tijd die hij thuis is, brengt hij (zoals je zei) door in de garage met drinken. Hij kan zich niet langer verstoppen en weglopen voor deze problemen. Ze gaan niet zomaar weg zoals hij hoopt, dat is gewoon niet de manier waarop het in het leven gebeurt. Je bent geduldig geweest en je hebt het veel langer uitgehouden dan je al had moeten doen. Dit is het moment om hem te vertellen dat hij moet beslissen of het aan de drank of zijn familie ligt. Zeg hem dat je zo niet kunt blijven leven, omdat het te veel van je vraagt, je stress geeft, je niet meer het gevoel hebt dat hij de persoon is op wie je verliefd werd, hij is te veel veranderd. Je houdt van hem, maar je kunt het niet langer verdragen dat hij drinkt en jou ontwijkt. Het is niet eerlijk voor jou, je zoon of zelfs hem. De sleutel hier is dat hij een bereidwillige deelnemer moet zijn om deze relatie te laten werken, anders zul je gedwongen worden verder te gaan met je leven zonder hem erin. De keuze is aan hem en als hij weigert die te maken, maak jij die voor hem. De tijd is gekomen dat dingen ten goede moeten veranderen of je gaat eruit omdat je niet langer kunt verdragen wat hij je heeft aangedaan. En als dat betekent dat je moet verhuizen en bij familie moet gaan wonen en een alleenstaande moeder moet zijn die je zoon alleen opvoedt, dan is dat maar zo. Meer macht voor jou, b/c als ik het kan doen met 3 jonge kinderen en werkend, dan kan jij of wie dan ook wat dat betreft. Ik zeg niet dat het gemakkelijk zal zijn, maar dat zal het zeker niet worden. Je kunt ook doen waar je zin in hebt. Dit gaat niet meer om hem, het gaat ineens om jou en je zoon.
Mijn vader was bijna zijn hele leven alcoholist. Ik weet hoe het voelt om onderworpen te zijn aan een ongezonde situatie als je een ouder hebt die drinkt en dat verkiest boven zijn gezin. Het raakt me tot op de dag van vandaag nog steeds. Daarom raak ik niets alcoholisch aan. Wist je dat een persoon met een ouder die alcoholist is 50% kans heeft om later in het leven te worden. Het is waar. En om nog maar te zwijgen van het feit dat de ouder van hetzelfde geslacht een enorm rolmodel is in het leven van een kind. Best eng als je denkt aan dit alles bij elkaar gegooid, hè?! Dus dat zou een indicatie moeten zijn van hoe het leven zal blijven als je ervoor kiest om bij hem te blijven. Wat ik je ten zeerste zou afraden. Maar dat is natuurlijk een keuze die alleen jij voor jezelf kunt maken. Ik denk dat mijn punt hier is:ga met je hart en doe wat goed voor je is en wat je gelukkig maakt, en wat in het belang is van je zoon en jou. Welke keuze je ook maakt, het zal niet gemakkelijk zijn, dat is zeker. Denk niet dat je gewoon genoegen moet nemen met deze behandeling van hem, terwijl je veel beter verdient dan hij je momenteel kan geven. De keuze is aan jou en het begint allemaal bij jou.
Maar om je vraag te beantwoorden, nee, ik denk niet dat je te hard tegen hem bent. Je legt uit wat je wilt, nodig hebt, verlangt, verdient en van hem verwacht, maar probeert hem te ondersteunen en aan te moedigen om het te doen. Als hij weigert te proberen of te veranderen, dan zeg je hem dat het je spijt, maar dat je niet op deze manier kunt blijven leven en ga je verder met je leven zonder hem erin. Natuurlijk zal het moeilijk zijn, maar uiteindelijk kunnen en zullen de dingen beter worden naarmate de tijd verstrijkt, als je ervoor kiest om alleen te zijn. Ik hoop dat dit je wat helpt.
