Vraag VRAAG:Hallo
Dit is mijn verhaal, hoe catastrofaal het ook lijkt:
Ik ben een 40-jarige gescheiden, en dat is hij ook. We hebben elkaar een jaar of wat geleden ontmoet en ontmoet, en hoewel we een sterke fysieke aantrekkingskracht hebben, tedere gevoelens en veel dingen gemeen hebben (we delen veel smaken en lachen heel vaak), is hij een paar keer gek geworden en is hij weggegaan mij. Elke keer dat hij terugkwam, wetende dat ik kon vergeven, spraken we en besloten we deze relatie te verbeteren door een constante dialoog, waarbij we geen enkele twijfel onuitgesproken lieten. Hij is toevallig iemand wiens falen in het huwelijk ondraaglijk lijkt. Zegt altijd:'Ik heb mijn kinderen pijn gedaan, ik heb zoveel geknoeid'. Ik vertelde hem dat hij een kans had om dezelfde fouten niet keer op keer te herhalen, dat hij niet gedoemd was, want hij is een erg goede man met veel kwaliteiten, slim en gevoelig.
Onlangs besloot HIJ dat hij zijn houding moest veranderen en positiever moest zijn over het leven en de liefde. Dus hij heeft zich op de een of andere manier aan mij gecommitteerd. Natuurlijk heb ik nooit de ring gekregen die hij beloofde, maar hij stelde mij en mijn dochter voor aan zijn kinderen, wat volgens mij een grote stap voor hem was. We brachten de zomervakantie allemaal samen door, en het was zo geweldig. We waren een nieuwe familie, hielden van elkaar en hadden veel plezier.
En toen was ik bang dat hij me weer zou verlaten. Ik heb dit allemaal keer op keer gedacht, en het feit dat ik geen van zijn familieleden of vrienden kende, dat hij veelbelovend was maar nooit iets verder deed, nou, ik had het gevoel dat hij misschien niet zo zeker was over ons. Het ging niet zo snel als ik wilde. Ik vond dat ik alle recht had om bang te zijn. Hij was tenslotte al zo vaak weggegaan. Eigenlijk ben ik niet zo'n persoon, ik ben erg optimistisch, maar wat we hebben meegemaakt had me twijfelachtig en achterdochtig gemaakt.
Een week geleden brachten we de avond samen door, zoals gewoonlijk, en ik dronk een paar drankjes, waardoor ik erg spraakzaam en waarschijnlijk te eerlijk werd (hoewel ik denk niet dat we nooit te eerlijk kunnen zijn !!!). Mijn angst werd toen duidelijk door de dingen die ik zei en de vragen die ik stelde. Toen we gingen slapen, ging hij ineens weg, zonder een woord behalve 'ik heb er zin in'. Ik liet hem gaan. De volgende dag stuurde hij me een sms (ja ! ja ! zo gebeurde het !) dat het uit was tussen ons, en tot ziens. Ik was verbaasd. Hoe kon hij ??? Zeker op deze manier, zonder uitleg, zonder face to face ??? Ik huilde natuurlijk veel, en mijn dochter ook, omdat ze dol op hem was en ervan overtuigd was dat hij nooit zou vertrekken als het zo goed ging tussen ons.
Hij zou nooit met me praten, maar hij stemde ermee in om mijn meisje te ontmoeten. Ik vertelde haar dat hij van me hield, maar dat hij voelde dat dat niet genoeg was, en dat hij mijn angst om in de steek gelaten te worden niet aankon.
Dit is oneerlijk. Een heel jaar lang ben ik degene geweest die de hele situatie in bedwang hield en hem van tijd tot tijd geruststelde wanneer hij het nodig had.
Nu vraag ik je om een wijs advies:wat moet ik doen?? Ik hou van hem, hij houdt van mij. Hoe kan ik voorkomen dat hij zo'n grote kans op geluk verspilt?
Bij voorbaat dank voor uw antwoord, en bedankt voor het lezen van mij. Het spijt me als ik hier wat schrijffouten heb gemaakt, maar ik ben Frans;-)
ANTWOORD:Hallo Kay~
Wat wil je doen? Waarom wil je je leven blijven verspillen met een man die steeds wegloopt van jou en je dochter? Wat voor soort relatie is dat voor jou om in te zijn? Niet echt een relatie als ik helemaal eerlijk tegen je ben. En misschien heb je gelijk dat het tijdverspilling is. Je kunt niet zo blijven leven en hij kan niet van je verwachten dat je wacht tot hij besluit om bij je terug te komen, het is erg oneerlijk tegenover jou en je dochter dat hij jullie allebei op deze manier behandelt. Deze hoef je niet meer te nemen. Kijk, soms kan een persoon maar zoveel nemen voordat ze breken. De vraag is hier wanneer is uw breekpunt? Hoe lang ga je dit nog verdragen voordat je eindelijk zegt:NIET MEER?! Hij speelt hersenspelletjes met je, zie je dat niet? Hij doet dit omdat jij hem dit toestaat. Dus deze spellen gaan natuurlijk gewoon door. Hij zal waarschijnlijk bij je terug willen komen voordat je het weet. Hij zal je vragen hem te vergeven, hem terug te nemen, en de kans is groot dat je dat ook doet. Wanneer komt er een einde aan deze vicieuze cirkel? Wanneer ga je je realiseren dat je veel beter verdient dan dit? Hij kan je niet minderwaardig laten voelen zonder jouw toestemming. Je moet ergens een grens trekken en hem uitleggen dat hoeveel je ook van hem houdt en hem mist, je dit niet kunt blijven doen. En dat je dit gedrag en deze behandeling geen moment langer tolereert.
Soms moeten we dingen doen in het leven die we niet willen doen. Inclusief vertrekken en niet bij iemand zijn die niet de liefde, zorg, aandacht, genegenheid en zelfs aantrekkingskracht kan geven die we als mens verdienen. Hij maakt volledig gebruik van je vriendelijkheid en liefde voor hem. Dit moet stoppen, punt uit. Je moet de innerlijke kracht vinden om hem te vertellen dat je niet langer zijn deurmat zult zijn en dat hij je niet langer zo kan en wil behandelen. De keuze is aan jou en het is er een die alleen jij kunt maken. Soms is liefde gewoon niet genoeg om bij iemand te blijven en te verdragen wat ze je hebben aangedaan. Hij moet degene zijn die wil veranderen en zichzelf wil verbeteren, niet omdat je wilt of erop aandringt dat hij verandert. Je kunt hem niet iets laten doen dat weigert of niet bereid is te doen. Dus hoewel je geen controle hebt over hoe hij handelt, heb je wel controle over hoe je op hem reageert (en ook op anderen). We leren een persoon hoe hij ons in het leven moet behandelen. Ik weet dat dit waarschijnlijk niet is wat je echt wilt horen, maar ik voel me gedwongen om volledig eerlijk tegen je te zijn over hoe somber de kans is dat hij daadwerkelijk verandert en het doet voor het welzijn van de relatie. Ik hoop dat dit je wat helpt.
---------- OPVOLGEN ----------
VRAAG:Oké, je antwoord maakt duidelijk dat ik in de toekomst niets goeds van mijn vriend mag hopen, maar het doet me ook denken aan het feit dat ik een paar dingen ben vergeten te vermelden in mijn vorige bericht, en het spijt me daarover omdat ik begrijp dat uw tijd kostbaar is en veel mensen uw hulp nodig hebben.
Dus laat me deze paar informatie toevoegen, en dan zul je me een andere mening geven (of niet!):
- het is waar dat ik me de laatste tijd onzeker voelde, gezien de moeilijkheden die ik ondervond om hem tot een verbintenis te brengen, niettemin gaf hij onze relatie een echte versterking toen hij ervoor koos om ons als gezin samen te laten komen, en ik denk dat ik dat had moeten doen beschouwde dit als een bewijs dat hij zich - eindelijk - veilig voelde (voor zover zijn kinderen het belangrijkst voor hem zijn, wat volkomen normaal is);
- Ik hou veel van mezelf, ik weet dat ik een goed mens ben met heel veel geduld als dat nodig is, hij kon me niet meer dan een paar minuten laten onderschatten (godzijdank);
- volgens mijn dochter (die hem een paar dagen geleden zag) en mijn eerdere ervaring met hem (we hebben veel gesproken over "hoe hij zich voelt en handelt als hij uit elkaar gaat") is hij momenteel kapot, waarschijnlijk niet in op dezelfde manier als ik, maar het feit is dat hij zich niet op zijn gemak voelt, helemaal niet;
- hij is zeker niet het soort man dat met anderen trucjes uithaalt, maar hij speelt ze zeker met zichzelf (zelfwaardering is zijn ding); dit kan ik vertellen omdat mijn ex-man me altijd voor de gek hield, dus ik weet nu hoe ik dit specifieke gedrag moet erkennen;
Het punt is dat ik misschien hulp nodig heb bij het omgaan met deze angst om weer in de steek te worden gelaten, maar ik ben me ervan bewust (hoewel hij dat misschien niet is) dat hij ook hulp nodig heeft, dat wil zeggen dat sinds zijn eerste huwelijk eindigde door een scheiding, hij ervan overtuigd is dat hij kan een vrouw niet gelukkig maken, en dit is zo pessimistisch en verre van realiteit!
Als conclusie zou ik zeggen dat we allebei van tijd tot tijd geen zelfvertrouwen hebben, en als het gebeurt dat we ons tegelijkertijd slecht voelen, gaat het allemaal mis.
Vraag is:hoe kunnen we vanaf nu een geheel nieuwe start maken? Aangezien hij op dit moment niet met me wil praten en zelfs mijn e-mails niet wil lezen, hoe kan ik dit dan voor elkaar krijgen? We zijn duidelijk het gelukkigste stel ter wereld, en tegelijkertijd het meest gecompliceerde!
Nogmaals, bedankt voor het lezen.
Antwoord Hallo weer Kay~
Hij kan niet blijven weglopen voor zijn problemen als hij voelt dat hij ze niet aankan of als iets hem van streek maakt. Je problemen zullen niet verdwijnen, tenzij/totdat je ze onder ogen ziet, weglopen en weggaan wanneer het hem teveel wordt, verlengt de zaken alleen maar en maakt de zaken ingewikkelder dan voorheen. Het punt is dat hij vertrekt en terugkomt als je het toestaat. Er moet een moment komen waarop je niets meer zegt, en je kunt dit allemaal niet blijven doormaken. Hij moet een bereidwillige deelnemer zijn om door alle problemen heen te werken, niet vluchten en terugkomen in de wetenschap dat je er altijd zult zijn om hem te vergeven en terug te nemen. Dat is niet de manier waarop normale relaties werken en het is ongezond voor hem om weg te rennen en te voorkomen dat hij door problemen of problemen of iets van die aard gaat die zich onderweg in het leven voordoen.
Maar om je vraag te beantwoorden over hoe je een nieuwe start kunt maken. Hij moet bereid zijn om er iets aan te doen, en ermee instemmen dat als het moeilijk wordt, de moeilijke hem niet het huis uit en bij jou wegjaagt. Als koppel zou je een team moeten zijn en deze dingen samen moeten werken als een 'team'. Het is goed als een persoon een goed ondersteuningssysteem heeft en een zachte plek heeft om te vallen wanneer de wereld voelt alsof hij je nadert, dat hebben we allemaal nodig. We hebben allemaal aanmoediging, liefde en genegenheid nodig van degenen van wie we houden. Hij moet beseffen dat je niet zijn ex-vrouw bent, en ook niet zoals zij. Je bent er om van hem te houden en hem te steunen in zijn tijd van nood, niet voor hem om alles te laten vallen en voor hem om weg te rennen wanneer de dingen hem te veel worden. We hebben allemaal zo onze momenten in het leven, maar het is niet voor iedereen handig om er vandoor te gaan als het allemaal teveel wordt. Je weet wel?
Door jou te mijden, doet hij jezelf of jou er geen plezier mee. Hij zou je genoeg moeten respecteren om te zeggen:"kijk, ik heb wat tijd voor mezelf nodig om mijn hoofd leeg te maken, ik ga een wandeling maken, ga het huis uit en kalmeer en om mijn gedachten te ordenen, als we terugkomen, kunnen we samen aan dit probleem/probleem werken en uitzoeken wat onze beste optie is om onze verschillen op te lossen, enz." Niet, ik moet weg, ik kan niet meer met je praten, ik moet alleen zijn en ik kom terug als ik klaar ben om alles aan te pakken, wanneer die tijd ook is. Hij moet ook rekening houden met jouw gedachten en gevoelens, want het gaat niet alleen om hem wanneer hij een relatie met jou of iemand anders heeft. Je doet hem dit niet aan, dus hij zou je hetzelfde respect en dezelfde beleefdheid moeten geven (ik veroordeel hem niet of zeg niet dat hij een slechterik is of zo, alleen dat zijn acties niet de beste manier zijn om ermee om te gaan alles wat op zijn pad komt in het leven). Mijn punt is dat je dit niet kunt laten werken als hij niet bereid is je binnen te laten en hem te helpen omgaan met alles wat hij doormaakt. Je hebt een probleem om goed met elkaar te leren communiceren. Ik realiseer me dat niet iedereen zo snel komt en gemakkelijk zijn gedachten en gevoelens naar buiten kan brengen, het kost tijd, moeite en energie om dat te doen. Maar met wat oefening en steun van jou kan hij hier misschien overheen komen. Het is echter zijn keuze en die van niemand anders.
Je moet hem glashelder maken wat je van hem nodig hebt en dan moet hij die inspanning leveren of op zijn minst die inspanning leveren en je laten zien dat hij zijn best doet. Dit kan niet blijven gebeuren of het zal alleen maar blijven gebeuren en voor je het weet ben je weer terug waar je begon met dezelfde dingen die keer op keer gebeuren. Vandaar dat ik zei dat het een nooit eindigende vicieuze cirkel is. Met jou die hem probeert te helpen en hij niet onder ogen wil zien wat hij doormaakt of wat hem op dat moment dwarszit. HIJ moet het net zo graag willen als jij. Dat is de sleutel hier. Praten is een goed begin, door regelmatig met elkaar te delen hoe je je voelt. Als je er eenmaal een gewoonte van maakt om beter te communiceren, vallen de dingen op hun plaats en wordt het een tweede natuur voor jullie beiden.
