Vraag Ik schrijf omdat ik wilde en wenste dat er een telefoonnummer was dat ik kon bellen om het antwoord op mijn probleem te krijgen. Ik ben voor de 2e keer getrouwd (eerste huwelijk eindigde bitterzoet). We hebben de hele tijd ruzie en hij is bij talloze gelegenheden zijn geduld kwijtgeraakt. Door verschillende omstandigheden hebben we nu twee huizen, ongeveer 40 mijl uit elkaar. Onze zoon zit op de kleuterschool en we wilden hem naar een bepaalde school sturen in de buurt van waar we werken. Dus in plaats van de 40 mijl te pendelen, hebben we een appartement dat we doordeweeks gebruiken en gaan we in het weekend naar het 'oude' huis. We hadden een moeizame relatie voor de bruiloft, maar de zaken kwamen goed en we besloten te trouwen en een kind te krijgen. Niet lang nadat onze zoon was geboren, keerden het slechte humeur en de woede van mijn man terug. Hij is in mijn gezicht gekomen, tegen me schreeuwen, me uitschelden en vloeken, allemaal in het bijzijn van ons kind. Ik ben nog nooit zo vernederd en boos geweest. Hij heeft dit explosieve gedrag bij mij vertoond in het bijzijn van mijn familie en is ook geëxplodeerd bij mijn moeder! Ik heb moeite om nog gevoelens voor hem te vinden. Hij is een goede vader, niet de beste, maar goed. Hij is erg slim en leert onze zoon veel belangrijke dingen.
Onze zoon heeft gedragsproblemen op school en mijn man denkt dat dit komt omdat we doordeweeks van elkaar gescheiden zijn en dat we allemaal de hele tijd samen moeten leven omwille van onze zoon. De waarheid is dat we minder vechten nu we doordeweeks uit elkaar zijn. Ik kan mezelf er niet toe brengen om 100% van de tijd weer samen te leven. Ik wil doen wat het beste is voor mijn zoon, en ik denk niet dat het goed is om ouders te hebben die niet met elkaar kunnen opschieten en samenwonen.
Het is heel moeilijk om met mijn man samen te leven en ik ben erg ongelukkig om met hem samen te leven. Ik wil niet dat mijn kind uit een gebroken gezin komt, maar ik wil ook niet dat hij leert omgaan met emotionele problemen door naar ons te kijken. We zijn niet in staat om onze problemen samen op te lossen. Counseling is waarschijnlijk een alternatief, maar we hebben allebei eerder een huwelijks- en persoonlijke therapie gevolgd en waren er niet echt enthousiast over en we denken allebei dat het een stap in de richting van echtscheiding is.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Bovenal ben ik op een punt in mijn leven waar ik zelfvoorzienend zou willen zijn. Ik wil verantwoordelijk zijn voor mezelf en mijn zoon. Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor het leven van een ander. Hij heeft iemand nodig die voor alles 'zorgt', rekeningen, belastingen, kinderopvang, knipbeurten, doktersafspraken, bijna alles! Ik kan het gewoon niet meer doen zonder HEEL boos en boos te worden.
Ik verwacht niet dat hij zal veranderen. Ik weet wel beter dan dat! Maar ik ben aan het veranderen. Ik word zelfvoorzienend, betrouwbaarder, meer verantwoordelijk, en ik wil deze eigenschappen doorgeven aan mijn zoon... niet de woede en de verbroken relatie. Help alstublieft.
Antwoord Hallo Carrie~
Wauw, je zit in een hachelijke situatie, nietwaar?! Weet gewoon dat je absoluut het juiste doet. Je kunt niet meer bij je man zijn. Het is een ongezond, onstabiel en stressvol huwelijk. Het is maar goed dat je gescheiden bent en eindelijk op jezelf gaat wonen. Je hoeft geen giftige relatie met iemand te hebben. Als je dat doet, doet dat niet alleen jou pijn, maar ook slecht voor je zoon. Hij hoeft geen getuige te zijn van welke vorm van misbruik dan ook (mentaal, emotioneel en mogelijk zelfs fysiek). Het kan hem voor het leven litteken als hij daaraan wordt blootgesteld.
Het lijkt alsof je man het jaloerse en controlerende type is. Zijn gedrag van schreeuwen, schreeuwen en je vernederen is totaal onaanvaardbaar. En je kunt het gewoon niet meer tolereren of verdragen. Kijk, er komt een tijd dat een persoon maar zo veel van iets kan nemen voordat ze breken. Je hebt je breekpunt al bereikt en bent begonnen om verder te gaan met je leven. Wat helemaal niet gemakkelijk is. Maar je hebt het gedaan en het is je langzaam maar zeker gelukt om verder te gaan met je leven. Wat je ook doet, laat je man je er niet van overtuigen dat het in het belang van het kind is om samen terug naar huis te gaan (dat zou het tegenovergestelde zijn), en het zou alles ongedaan maken waar je tot nu toe zo hard voor hebt gewerkt.
Je zult sterk moeten zijn en hem nee zeggen, het spijt je, maar je kunt niet verder met hem leven en een leven met hem opbouwen. Het enige dat u verplicht bent te doen, is uw zoon op te voeden met of zonder dat hij erbij betrokken is. Je kunt het samen doen of als alleenstaande moeder.
Als dat betekent dat je uiteindelijk door een scheiding moet gaan om gelukkig te zijn, doe dat dan. Je moet met je hart gaan en doen wat goed is voor jou en je zoon (niet je man). Natuurlijk weet je dat als je hem dit vertelt, het oorlog met hem zal betekenen. Hij zal waarschijnlijk proberen je het leven zuur te maken omdat hij zijn zin niet kreeg. Weer een perfect voorbeeld van een man die iets wil beheersen. Het zal echter waarschijnlijk eerst erger worden voordat het beter wordt. Probeer je er maar op voor te bereiden dat dit kan gebeuren. Je moet sterk blijven voor je zoon.
Als je nog vragen hebt, stel ze gerust.
