Vraag Nogmaals bedankt. Wat betreft de voogdijzitting, dat was afgelopen juli. Vanwege zijn drugsmisbruik, samen met het gebruik en drinken van marihuana, was er geen probleem dat ik de kinderen zou houden. Hij werd woedend toen hij ontdekte dat de rechtbanken op de hoogte waren van zijn slechte gewoonten. Hij noemde mijn suïcide nooit. Ik denk dat het niet ter sprake is gebracht omdat het ongeveer 2 jaar voorafgaand aan de hoorzitting was en ik ook counseling kreeg. Ik heb ongeveer 9 maanden in cousling gezeten. Toen bereikte het een punt waarop ik het gewoon niet meer kon betalen. Het kost me ongeveer $ 60 per week (en dat is met verzekering!!)
Hij betaalt kinderbijslag voor alle 3 de meisjes. Ik ben gewoon op zoek naar hulp bij het omgaan met en wat te doen met mijn gevoelens. Ik hoor zijn stem en ik krijg een knoop in mijn maag. Ik zie niemand en zou graag mijn plaatselijke kerk binnengaan. Het probleem zijn mijn werkuren. Ik ben alleen om het weekend vrij (12 dagen werken en dan 2 dagen vrij). Dit is tussen fulltime &parttime. Houdt mijn gedachten af, maar zodra ik thuiskom, ugh!!
HEEL ERG BEDANKT VOOR HET LUISTEREN!! Dit is in ieder geval gratis voor mij en het helpt VEEL!
-------------------------------------------
Bovenstaande tekst is een vervolg op...
-----Ondervragen-----
Bedankt voor je reactie. Om meer info te geven, ik werk wel fulltime. "(PS-ik werkte fulltime, parttime en ging naar internetcollege)"
Ik heb fulltime gewerkt. Ik werk nu ruim 11 jaar bij mijn werkgever. Ongeveer 2 jaar geleden heb ik de deeltijdbaan aangenomen. Dat betekent om het weekend werken. Ik nam parttime verlof omdat ik een burn-out had. Door beide banen te hebben, hield ik mijn gedachten van de dingen af, maar ik denk dat het ook meer schade aan de relatie veroorzaakte, aangezien ik (en hij) de situatie vermeed omdat een van ons er niet was.
Ik hoor wat je zegt over verder gaan. Het is zo moeilijk. Elke keer als ik hem zie smelt ik. Ik wil hem gewoon weer vasthouden. Mijn hart gaat omhoog en mijn huid wordt tintelend zoals toen we voor het eerst uitgingen. Waarom? Waarom nu?
Wat het huis betreft, ik heb mijn advocaat verteld dat ik het wil. Ik kreeg het advies om hem uit te kopen en een bewijs van hypotheekacceptatie te tonen. Hij heeft het recht om de rechter te vertellen dat hij weigert en dan is het aan de rechter om te beslissen. Mijn advocaat adviseerde dat het hoogstwaarschijnlijk zal moeten worden verkocht. Ondertussen zitten ik en de kinderen vast in een klein huisje en heeft hij het hele, grote huis.
-------------------------------------------
Bovenstaande tekst is een vervolg op...
-----Ondervragen-----
We zijn ongeveer 15 jaar samen, waarvan 8 het afgelopen jaar. We hebben samen één biologisch kind en hij heeft mijn andere twee 2 maanden na het huwelijk geadopteerd.
Het gaat al zo'n 3+ jaar niet goed. Hij heeft rugpijnproblemen en raakte verslaafd aan pijnstillers, samen met het feit dat hij zou drinken en roken (high worden). Ik voelde dat het uit de hand liep. Met de hulp van zijn vader en stiefmoeder eiste ik dat hij naar een afkickkliniek zou gaan. Met tegenzin deed hij dat. Dit duurde slechts ongeveer 1 week totdat zijn moeder hem ging redden. Vanaf daar lijkt het gewoon bergafwaarts te gaan. Het ging zo slecht met me dat ik op een gegeven moment zelfmoord probeerde te plegen. Ik was fysiek in orde, maar bracht ongeveer 3 dagen door in het ziekenhuis voor counseling. Toen ik thuiskwam, was hij ongeveer 2 weken de perfecte echtgenoot. Natuurlijk waren de dingen weer bij het oude. Ik nam prozac en xanax om mijn pijn te verdoven en ambien om me in slaap te brengen. Ik ging in het weekend weg als ik kon, gewoon om het huis uit te gaan. Zowel mannelijke als vrouwelijke vrienden zien. Toen ik thuis was, had ik geen ambitie en hij ook niet. We zouden niet praten. Het was als kamergenoten die 's nachts langskwamen. Bij talloze gelegenheden blies ik op hem uit, noemde hem vreselijke namen en soms waren de kinderen in de buurt. Ik raasde gewoon uit de hand omdat ik voelde dat ik alles al kwijt was. Ik wilde dat hij zou verhuizen en dat ik en deze kinderen in ons huis zouden blijven, maar hij weigerde. Als er iets zou veranderen, moest ik vertrekken.
Uiteindelijk besloot ik te verhuizen en een scheiding te proberen. (We zijn uit elkaar gegaan op 1-7-2005). Ik had gehoopt dat hij me zou achtervolgen. Ik heb dit tegen hem gezegd, maar kreeg echt geen antwoord. Na een aantal maanden zou ik vrienden bezoeken en moe zijn om nieuwe te maken. Een daarvan was een man, maar we waren alleen vrienden. Nooit meer dan dat. Hij had een beperkt inkomen, dus kocht ik zijn tweelingmeisjes een geschenk dat hij kon geven, zeggende dat het van de kerstman (of hem) was. Ik ging met mijn meisjes weg voor een lokaal uitje voor 2 nachten en deze vriend besloot me te verrassen en er ook te zijn met zijn twee meisjes. Onze kamers waren aan weerszijden van de plaats. Nogmaals, hij was slechts een vriend. Nooit een hint van iets meer. Mijn man kwam hier via onze jongste (destijds 6) achter en was ERG overstuur. Zei dat het niet normaal was om iemand op internet te ontmoeten, enz... Dit zou me alleen maar meer van streek maken. Ik zou een paar maanden met hem kletsen voordat ik zelfs maar een poging deed om hem te ontmoeten. Ik ben niet gek. Had gewoon een vriend nodig. Ik kon niet eens nieuwe vrienden hebben. Hij vond dat ik onze jongste in gevaar bracht. Hij noemde niet eens de oudere twee die toen 15 en 16 waren.
Ik begon een hechte band te krijgen met een vriend met wie ik opnieuw contact had. We gingen samen naar de lagere school tot ongeveer de 7e klas. Hij was vrijgezel en ik voelde dat ik dat was, omdat ik geen reacties van mijn man kreeg. Ik dacht echt dat het voorbij was. we waren aan het vechten. Toen vertelde ik mijn man dat ik nooit meer naar huis zou terugkeren (ik had gehoopt dat hij hierop zou reageren). Hij vroeg me net weg te gaan. Dat was het??? Ik kwam er toen achter dat hij ook een soort van ontmoeting met iemand had gehad. Dit op zijn beurt maakte me woedend!! Hoe kan zij hem uit zijn schulp krijgen als ik dat niet kon. Ja, ik werd op zijn zachtst gezegd erg jaloers, maar ik had het recht niet om dat te zijn.
Ik zou nog steeds bij mijn vriend blijven, maar toen realiseerde ik me dat wat ik voor de vriend voelde slechts tijdelijk was en ik probeerde een leegte te vullen die alleen mijn man kon. Ik heb onze relatie afgezegd, maar we zijn nog steeds vrienden. Er zijn nu bijna 9 maanden verstreken sinds ik het heb afgebroken.
Mijn man heeft me verteld dat het slecht gaat met zijn relatie en dat hij niemand gelukkig kan maken. Ik wil zo graag dat dit weer gaat lukken. Na een zeer zorgvuldige beoordeling begon het slecht te gaan toen hij stopte met spelen in een band die bijna elke zaterdagavond was. Dit was ONZE tijd samen. Dan zouden we high en dronken worden na het werk samen. Dit leek de enige keer dat ik kon communiceren en zijn aandacht op mij kon krijgen. Na mijn zelfmoordpoging ben ik gestopt met de THC &drinken. Het zou niet voor hem zijn.
Nu heb ik dringend hulp nodig. Hij zegt me dat hij niet weet wat hij wil. Eén keer (slechts één keer) vertelde hij me dat er niets te redden viel en het is voorbij. Dit was ongeveer 8 maanden geleden.
Ik heb zelf het gevoel dat ik de afgelopen 8 maanden echt veel positieve veranderingen heb aangebracht. Ik nam mezelf af van mijn psychische medicijnen (ik had het gevoel dat ze me verdoven en het enige wat ik zou doen is werken en slapen. Dat was mijn gemiddelde dag), heb geoefend om kalm te blijven in situaties waarin ik raas, en ben een betere huishoudster (niet perfect, gewoon beter). Ik nam zelfs verlof van mijn parttime baan voor ongeveer 3 maanden om dichter bij onze meisjes te komen en om mijn mentale situatie te helpen. Ik was vroeger een dwangmatige uitgave die ons huwelijk ook niet hielp. Sindsdien heb ik veel meer "NEE" leren zeggen.
Oh, hij vroeg begin dit jaar een echtscheiding aan nadat ik een aanvraag voor kinderbijslag had ingediend (ik voelde dat wat hij vrijwillig betaalde niet genoeg was en de rechtbanken hebben meer toegekend). Ik heb me gerealiseerd dat we allebei ongelijk hadden en dat heb ik toegegeven. Hij heeft gezegd dat hij niet denkt dat hij over de dingen die ik heb gedaan heen kan komen; zoals nieuwe vrienden maken, het huis niet schoonhouden (PS-ik werkte fulltime, parttime en ging naar internetcollege), en blijf onze kinderen disciplineren. Hij heeft wel een aantal goede punten, maar hij hielp ook niet. Ik heb hem een e-mail gestuurd waarin ik uitleg hoe ik me voel en dat ik wil dat het werkt. Ik werd over één ding gebeld en hij zei dat hij niet wilde dat ik dat deed. Hij zei dat het pijn doet, zijn zenuwen zijn neergeschoten, hij kan niemand gelukkig maken, hij weet niet meer wat hij gaat doen of wat hij wil. Als ik hem probeer uit te leggen, weigert hij. Hij zei dat hij weer zou gaan braken. Ik belde terug en kreeg het antwoordapparaat. Ik heb een bericht achtergelaten waarin stond dat we iets moesten beslissen. Ik herhaalde dat ik nog steeds van hem hou en dat als het echt voorbij is, we eindelijk, fysiek, het eigendom moeten verdelen enz. Iets wat we NIET hebben gedaan. Sinds de voogdijzitting in juli is er geen informatie of actie meer ondernomen over het nastreven van de echtscheiding. Ik weet niet of het komt omdat er een huis bij betrokken is en hij het niet wil verkopen of zo. Ik wilde hem uitkopen, maar hij stond erop dat ik het niet kan betalen en hij laat me niet toe.
Ik heb een afspraak gemaakt voor maandag om 14.00 uur met hem bij ons thuis. Alleen ik &hij. Geen kinderen, geen familie, geen vrienden. IK WIL DIT ECHT BEWAREN! Ik hou van hem met heel mijn hart. Ik kan niet eens meer naar de radio luisteren omdat ik van de meeste nummers moet huilen. Vooral degenen die ik gebruik om hem te zien spelen in slechte tijden. Help me alstublieft!! ik ben zo wanhopig!!!
-----Antwoord-----
Hallo Ruth,
Ten eerste moet u overleggen met een minister of een professionele adviseur.
Ten tweede, laat de kinderen helpen het huis schoon te houden. Ze kunnen regelmatig klusjes doen - volgens mij doe jij het allemaal.
3e ding, een fulltime baan krijgen.
Je hebt te veel tijd om handen en denkt aan dingen waar je geen controle over hebt. Je wordt binnenkort x, moet een x zijn. Hij helpt nergens mee, maar sleept je alleen maar meer naar beneden.
Als moeder heb je verantwoordelijkheden voor je kinderen. Ze hoeven niet in een huis te zijn waar drugs, gevechten enz. zijn. Je andere verantwoordelijkheid ligt bij jezelf. Zorg voor jou. Krijg de counseling, fulltime baan, echtscheiding en verhuizing verder met je leven.
Een ontmoeting met je man zonder de kinderen en familie lost het probleem niet op. De kinderen en familie zullen er altijd zijn. Je bent nu depressief en ziet hem als iemand op wie je emotioneel en fysiek kunt rekenen. Open je ogen en kijk eens goed naar hem en zijn gezin. Wil je de rest van je leven in deze beroering leven en je kinderen hier voor de rest van hun leven aan blootstellen?
Noem het huis niet meer tegen hem - vertel uw advocaat dat u het wilt. Zo simpel. Uw man zal moeten helpen de huur of hypotheek te betalen, plus kinderbijslag. Als hij de oudste twee wettelijk heeft geadopteerd, kunt u ondersteuning voor hen krijgen ook.
Hij heeft lang genoeg van je geprofiteerd.
Maak je nu geen zorgen over mannelijke vrienden, online of anderszins. Breng je leven op orde en uiteindelijk zal er iemand in je leven komen die een hulp zal zijn en geen belemmering.
Rita
-----Antwoord-----
Hallo Ruth,
Hij is de vader van je jongste, heeft de andere twee geadopteerd en laat jou en de kinderen van wie hij zogenaamd houdt niet in huis wonen!! Hij was degene die had moeten verhuizen. Ja, je zult waarschijnlijk het huis moeten verkopen.
Ik zag waar je fulltime werkte, ik wilde je zeggen dat je weer parttime moest gaan werken. Het spijt me.
Het klinkt alsof je de juiste juridische stappen hebt genomen, nu moet je wachten.
Jullie waren 15 jaar samen, jullie raakten gewend aan een onevenwichtige levensstijl. Als jullie allemaal tintelend om hem heen zijn, zijn het de goede tijden die je geest zich herinnert, niet alle slechte.
Het kan hem niet meer schelen. Hij kan je niet helpen. Je moet voor de kinderen en jezelf zorgen. Blijf uit de buurt van mensen die drugs gebruiken. Sluit je aan bij een kerk met de kinderen. hou niet van feesten,drugs en drinken.
U zult merken dat een bezoek aan een counselor u enorm zal helpen. Begin zo snel mogelijk.
Aangezien uw voogdij pas in juli is, moet u deze tijd gebruiken om uw hoofd leeg te maken voordat u de kinderen verliest.
Jij bent degene die zelfmoord probeerde te plegen, er vandoor ging, enz. Hij en zijn advocaat zullen al deze dingen gebruiken om te bewijzen dat je een ongeschikte moeder bent. Je man zal het excuus gebruiken dat hij de enige stabiele in je relatie is geweest .Ja, ik weet dat hij pijnstillers enz. heeft gehad, maar dat is voorgeschreven door de dokter. Hij zal er goed uitzien voor de rechter omdat hij in zijn huis blijft, voor zijn leven zorgt en u kinderbijslag betaalt.
Ik ben hier niet tegen je, en ik zeg ook niet dat je ongeschikt bent als moeder. Gewoon de feiten noemen waar je tegen bent.
Het is tijd om de controle over je leven te nemen.Ga weer op het goede spoor.E-mail hem niet, bel hem niet of bezoek hem niet.Het enige waar jullie twee over moeten praten zijn de kinderen.Bezoeken etc.
Geef hem geen munitie meer om te gebruiken. Ga met niemand uit tot na de voogdijhoorzitting.
Als je niet aan het werk bent, ben je thuis met de kinderen of doe je iets met ze.Neem ze mee naar de bioscoop, musea,bemoei je met hun leven.Schrijf je in om te helpen bij schoolactiviteiten.Ze hebben maar één jeugd en jij alleen één kans hebben om er samen met hen van te genieten.
Rita
Antwoord Hallo Ruth,
Wat de kerk betreft, je hoeft niet elke zondag aanwezig te zijn, het is er altijd net zoals God altijd bij je is. Spreek ook met een predikant over deze kwesties. Ze zijn gratis en hebben meestal een paar jaar psychologie achter de rug .Ik weet dat je 's avonds moe bent, maar neem af en toe wat tijd voor mezelf. Of je nu een lang warm bad neemt, een boek leest of vroeg naar bed gaat. Vertel de meisjes wat je gaat doen.
Sommige werkplekken hebben clubs voor alleenstaanden, en sommige kerken ook. Een goede manier om anderen te ontmoeten die een gemeenschappelijke interesse met u delen.
Volg een aantal online cursussen die je op je eigen tijdschema kunt doen, dus er is geen druk.
Laat het verleden achter je, leef in het heden en kijk uit naar een geweldige toekomst.
Ik ben niet van plan de site te verlaten, dus als je meer hulp nodig hebt, ben ik hier.
God zegene en wees voorzichtig.Rita
