Vraag Beste mevrouw Frans,
Ik ben een 26-jarige vrouw met twee kinderen van 6 en 3 1/2 jaar. Mijn vriend, Jake, is een 31-jarige man met een 6-jarige zoon. Mijn vriend is politieagent en ik ben manager in een restaurant. We verdienen allebei een fatsoenlijk salaris en verdelen onze kosten gelijkelijk tussen ons.
Jake is nooit getrouwd geweest. Ik ben gescheiden. We hebben 2 jaar een relatie en wonen het afgelopen jaar samen met onze kinderen.
Ik heb het gevoel dat we op een punt in onze relatie zijn gekomen om te trouwen, of op zijn minst te trouwen. Ik heb het een paar keer ter sprake gebracht en kreeg te horen dat hij er nog niet klaar voor is. Ik hou van deze man, hoewel niet perfect, ik geloof dat hij ongeveer net zo perfect is als ze komen als een partner. Hij is aardig, en intelligent, welbespraakt, romantisch, gevoelig maar toch sterk en zelfverzekerd, een harde werker, grappig,.... Ik zou door kunnen gaan. Ik weet ook dat hij een nog langere lijst zou kunnen samenstellen met de redenen waarom hij ook van mij houdt. Jake zegt dat hij van me houdt. Dat hij voor het leven aan mij is toegewijd, en ik weet dat wat hij zegt waar is. Ik heb het gevoel dat we een leven leiden alsof we getrouwd zijn. We zijn met onze families "getrouwd", en het beëindigen van onze relatie zou niets minder zijn dan een "echtscheiding" voor de kinderen. Ik heb het gevoel dat ik misbruik maak van het samenwonen, maar ongetrouwd zijn. Hij weigert een open dialoog over het huwelijk te voeren of om het even welke afspraak te maken over een tijdlijn. Hij zegt dat we uiteindelijk zullen trouwen, maar "om eerlijk te zijn" heeft hij er gewoon niet over nagedacht", zijn zijn woorden. Ik heb het gevoel dat ik "de melk gratis geef" en hij hoeft de melk niet te kopen hele koe. Ik wil de relatie op geen enkele manier verbreken, maar ik wil niet veel langer op deze manier doorgaan. Ik heb het gevoel dat als hij na 2 jaar niet kan beslissen of hij met me wil trouwen, dan is hij nooit gaan we beslissen. Waar wachten we in vredesnaam op? We zijn de liefde van elkaars levens. Moet ik gewoon mijn mond houden en hopen op een voorstel? Moet ik verhuizen en hem vertellen dat ik onze relatie wil voortzetten, maar enkele grenzen te handhaven totdat hij klaar is om te trouwen? Wat moet ik doen? Hij weigert om naar een hulpverlener te gaan. Ik weet niet hoe ik met deze kwestie verder moet gaan. Als u mij wat advies zou kunnen geven, zou zeer gewaardeerd worden.
Dank u,
Kristen
Antwoord Kristien,
Bedankt dat je contact hebt opgenomen met allexperts.com. Ik hoop dat ik je kan helpen met je vraag.
Ik ben geweest waar je nu bent, een beetje, dus ik begrijp je gevoelens.
Het huwelijk is voor veel mensen een gevoelig onderwerp. Voor jou betekent het heel andere dingen dan voor je vriend.
Trouwen lijkt voor vrouwen veel belangrijker dan voor mannen. Veel daarvan heeft te maken met de druk die de samenleving op ons legt. Of we het willen toegeven of niet, getrouwd zijn laat de wereld zien dat iemand dacht dat je 'waardig' was om te trouwen. Het is een ereteken, om zo te zeggen dat je een goede, liefhebbende, zorgzame vrouw bent - zozeer zelfs dat iemand bereid was zich in te zetten om voor altijd van je te houden.
Gehuwd zijn geeft ook een vrouw status in de gemeenschap. Zelfs in deze 21e eeuw waarin we leven, geloof het of niet, geeft het ons waarde. Het klinkt misschien gek, maar het is waar.
Wat je in wezen tegen je vriend zegt, is dat je dat wilt. U wilt het respect en de waarde die gepaard gaat met trouwen. Het is geen onredelijk verzoek.
Nu we je motieven hebben onderzocht, gaan we Jakes onderzoeken.
Ten eerste is hij een politieagent. En agenten zijn zich er oneindig van bewust dat hun leven enigszins precair is. Misschien kent je vriend een familie van een politieman die is vermoord en hoe moeilijk het voor hen was. Misschien denkt hij dat als hij niet met je trouwt, als hij wordt vermoord, je dat allemaal niet hoeft mee te maken. (Ja, ik weet dat dat dom is, maar zo denken sommige mannen).
Dan is er nog het andere probleem.
Het "waarom de koe kopen, als je de melk gratis kunt krijgen".
Hier is mijn advies aan jou.
Kristen, je hebt twee keuzes. Je kunt de dingen accepteren zoals ze zijn - en zoals ze waarschijnlijk zullen blijven. Je kunt accepteren dat je vriend van je houdt en dat je samen een geweldige relatie en leven hebt (wat overigens veel meer is dan VEEL getrouwde mensen hebben). Of je kunt flink gokken. Je kunt Jake vertellen dat, tenzij je op een bepaalde datum trouwt, je de deur uitloopt en niet meer terugkomt. Dan - Kristen - moet je je aan je woord houden.
Beslis zelf of trouwen ZO belangrijk voor je is. Als Mevr. Iemand zijn de mogelijkheid waard is om een man te verliezen van wie je echt houdt. Als dat zo is, houd je hoofd dan omhoog en wees DAAR trouw aan. Maar als dat niet zo is, accepteer dan het leven dat je hebt en stop met hem onder druk te zetten om met je te trouwen.
Trouwens, in veel staten zijn commonlaw-huwelijken heel legaal en heel gewoon. In wezen, als je jezelf "voorhoudt" om te trouwen, mensen vertelt dat je getrouwd bent, als getrouwd handelt, samen documenten ondertekent als getrouwde mensen, enz., Enz., dan ben je in de ogen van de wet getrouwd. Periode. Dit kan belangrijk voor u zijn als er iets met hem gebeurt. U wilt immers met een eventuele vergoeding voor uw kinderen kunnen zorgen. Ik stel voor dat je dit beschouwt als een optie voor de hele "ring en prediker" ceremonie. Google het of praat misschien zelfs met een familierechtadvocaat over uw rechten als een common law-vrouw. Het kan een compromis zijn waar jullie allebei mee kunnen leven.
Veel succes,
RM Frans
