Vraag Mijn man en ik woonden 2 jaar samen voordat we in december vorig jaar trouwden. Dit zou ons 2e huwelijk zijn omdat we 8 en 13 jaar met anderen getrouwd waren. Ik ben komende maand 38 en 39 en hij 43. Hij heeft drie jongens 14, 13 en 11, ik heb er op mijn beurt geen. Aan het begin van het jaar viel ik in een zware depressie vanwege de stress die ik had op mijn werk (5 jaar) en de uitdagingen van mijn nieuwe rol als ouder bij mijn man en kinderen. Welnu, het gezinsleven thuis viel geleidelijk op zijn plaats toen ik langzaam uit de depressie kwam en het huis op orde kreeg (klusjes, koken, mijn diploma behalen p/t, enz.) Ik werd zo stressvrij met mijn nieuwe rol als echtgenote-huisvrouw en stiefmoeder in het weekend dat ik zwanger werd na 5 maanden ontslag te hebben genomen. Ik was echt opgewonden, omdat ik dacht dat ik na jaren van pogingen geen kinderen kon krijgen. Ik keek er naar uit om een geweldige moeder te zijn, thuisonderwijs, de werken!!!! Helaas deelde mijn man niet hetzelfde enthousiasme vanwege apt. ruimte, en geldkwesties aangezien ik nu niet werk (hij is erg ongelukkig dat ik geen $$$ meeneem) Ik zei hem dat hij vertrouwen moest hebben; de Heer zal voorzien en bovendien gaan de kinderen binnenkort naar de universiteit en zijn ze vrijgesteld van het betalen van collegegeld vanwege zijn positie op de univ. en over een paar jaar hoeft hij het enorme pensioen dat hij betaalt (1/2 + van zijn salaris) niet te betalen, ook begin ik een p/t-huishoudelijk bedrijf. Helaas verloor ik de baby na twee maanden zwangerschap en was erg verdrietig, maar tegelijkertijd op mijn gemak omdat ik nu zeker weet dat ik vruchtbaar ben en het opnieuw kan proberen. Echter, mijn man, hoewel verdrietig voor mij vanwege het verlies van de baby, heeft geïnsinueerd dat hij geen seks met mij zal hebben en overweegt een vasectomie te ondergaan om te voorkomen dat ik zwanger word. Ik verdrink van binnen!!!! Ik wil niet met hem praten!!!! Ik ben boos, woedend over de ongevoeligheid en egoïsme van mijn man. Hij weet wat het is om vader te zijn, integendeel, ik voelde wat het was om moeder te zijn pas de eerste twee maanden toen ik de foetus in de baarmoeder had. Hij blijft volhouden dat we te oud zijn, dat geld niet genoeg is, dat hij niet meer te maken wil hebben met luiers en babyvoeding, enz. Hij zegt dat hij op een leeftijd is waarop hij geld wil verzamelen (voor een beter leven en zijn toekomstige kloon), laat zijn kinderen grootbrengen en uit het nest, reizen en met pensioen gaan over 20+ jaar. Toen ik zwanger raakte was het een onvoorzien incident en dus had hij geen keus, maar aangezien we nu zeker weten dat ik zwanger kan worden, weigert hij nog meer kinderen te verwekken. Hij zei dat als ik een logische redenering zou vinden om nog een kind te krijgen, ik hem ervan zou moeten overtuigen van gedachten te veranderen. Ik heb nog een beetje hoop om zijn gedachten te veranderen en hij hoopt om de mijne te veranderen. Ik hou van hem, en ik weet dat hij bang is, maar de manier waarop hij handelt - zijn acties spreken meer dan woorden. Ik geloof dat hij alleen logica gebruikt voor zijn redenering, terwijl ik mijn emotionele knoppen liefde en hoop gebruik.
Ik benadruk zijn redenering, ik geloof dat hij bang is, maar als hij besluit een vasectomie te doen, denk ik niet dat ik dezelfde liefhebbende echtgenote zou zijn. Hoewel zijn actie een oproep tot echtscheiding zou kunnen zijn, geloof ik ook niet dat dat het antwoord is, daar willen we ook niet heen. Hij is een goede en verantwoordelijke vader voor zijn kinderen, en op andere gebieden is hij een zeer aangename en liefhebbende echtgenoot - soms zo droog als een ei zonder zout, maar nu ik weet dat ik zwanger kan worden, is het alleen maar eerlijk dat hij probeert te begrijpen mijn situatie - Ik zou ook graag mijn eigen willen hebben. Er zijn geen kleinkinderen aan de kant van mijn familie en mijn familie keek uit naar dat kind. Waarom kan hij niet begrijpen hoe belangrijk deze ontdekking voor mij is?
Ik weet niet wat ik moet doen. Vraagt deze situatie om harde liefde - een ultimatum misschien. Of is zijn denken redelijk. Ik zou hebben gedacht dat het redelijk was om te denken:als een vrouw niet zwanger zou kunnen worden, maar nu ik het moederschap heb geproefd, kan ik het er niet mee eens zijn. Laat ik een fantasie achter? Ben ik een onredelijke, egoïstische vrouw?
Ik kijk uit naar uw reactie, bij voorbaat dank
Amanda
Antwoord Beste Amanda,
Bedankt dat u contact heeft opgenomen met allexperts.com. Ik hoop dat ik je kan helpen met je vraag.
Ik realiseer me dat u jarenlang de indruk had dat u GEEN kinderen kon krijgen, maar in ELKE huwelijkssituatie is dit een onderwerp dat vóór het huwelijk uitgebreid moet worden besproken. Een van de grootste redenen voor echtscheiding (na geld), zijn kinderen. Vooral omdat mensen deze discussie lijken te vermijden totdat, zoals in jouw geval, het te laat is.
Nadat ik parttime stiefmoeder was van drie bijna-tieners, kan ik me niet eens voorstellen waarom je kinderen zou willen hebben. Uw brief geeft echter aan dat u dat doet, dus ik zal die kwestie behandelen.
Uw man heeft hetzelfde recht om geen kinderen te willen als u om ze te willen. Hij heeft al drie kinderen grootgebracht en ondersteunt hen nog steeds financieel. Dit is een enorme financiële verantwoordelijkheid en een emotionele last en ik kan volledig begrijpen waarom hij het hele proces niet opnieuw wil beginnen met meer financiële verantwoordelijkheid en emotionele last in de vorm van een nieuwe baby.
Het hebben van een kind is niet alles wat het is, zoals je man ongetwijfeld weet. Het is een enorme verantwoordelijkheid die beladen is met onrust, frustratie en veel ellende. Omdat u zelf nooit een kind heeft gehad, begrijpt u dit niet, maar uw man wel. U heeft al een voorgeschiedenis van depressie. Het hebben van een kind kan dit probleem zo verergeren dat medicatie en psychotherapie nodig kunnen zijn.
Er spelen ook gezondheidsproblemen mee. De meeste vrouwen realiseren zich niet dat zelfs in deze moderne tijd zeven procent van de zwangerschappen sterft tijdens de bevalling.
Ik steun de beslissing van uw man om een vasectomie te ondergaan. Als u zo vastbesloten was om kinderen te krijgen, had u dit voor het huwelijk aan uw man moeten melden. Mijn aanbeveling aan jou is om van je man te houden en ervan te genieten en hem te waarderen omdat hij een goede vader is voor zijn bestaande kinderen. Als je gewoon niet kunt overleven zonder een baby in je leven, raad ik je aan een baan te zoeken op een kleuterschool of je vrije tijd als vrijwilliger op de afdeling verloskunde van het ziekenhuis aan te bieden - beter nog, bied je tijd aan om voor ernstig gehandicapte of achterlijke kinderen te zorgen en misschien zul je dan waarderen dat je elke avond naar huis kunt gaan in een aangename, rustige sfeer met een liefhebbende echtgenoot die op je wacht.
Veel succes.
R. M. Frans
