Vraag hallo,
ik ben nu ongeveer 4,5 jaar samen met mijn man. ik was 19 toen ik voor het eerst trouwde en mijn man is 9 jaar ouder dan ik.. maar ik werd nooit echt verliefd op hem, ik wist gewoon dat hij een goed, eerlijk persoon was die zoveel van me hield en me een leven kon geven vol kansen want hij kwam uit een goede familie en had een behoorlijk fatsoenlijke baan..dus ik trouwde, kort nadat ik me echt begon te vervelen in mijn huwelijk, was het een heel andere zaak voor mij omdat ik ook naar een ander land dan mijn thuisland.. maar dat was niet het probleem, kort nadat ik me had aangepast en veel vrienden had gemaakt en begon te genieten van de huidige staat van mijn leven. alleen dat ik me in mijn huwelijk gewoon erg verveelde, ook al was mijn man een heel aardige vent, maakte alles mogelijk voor mij om gelukkig te zijn en steunde me.. ik voelde gewoon dat er iets enorm ontbrak.. we waren niet erg geschikt, ik groeide ook nog op want ik was pas 19 toen ik trouwde ..hij werd meer een hele goede vriend waar ik tot het einde op kon vertrouwen..
dus begon ik, ging meer uit met mijn vrienden, kort nadat onze sociale levens volledig waren gescheiden..ik wist in mijn hart dat ik opwinding wilde, verliefd wilde worden, ik was nog jong, maar ik wist niet eens of zoiets bestond of als dit is waar het leven om draait, iemand goed vinden en er genoegen mee nemen....
ik was bang, en bijna alles wat ik bezat was eigenlijk ook van hem, ik had een baan en verdiende nooit veel geld.. dus het huis, de auto, de rekeningen en de meeste andere dingen werden allemaal door hem gedaan. Dus als ik hem verliet ik weet dat ik dit allemaal zou missen. Hij was niet rijk, maar hij had het redelijk goed
en ik moet toegeven dat ik hem in een paar gevallen zelfs heb bedrogen.. had zelfs een affaire met een paar mensen, duurde een paar mnd. dat ik me niet echt seksueel tot mijn man aangetrokken voelde.
ik heb hem eindelijk verlaten, na 4 jaar. en ik kreeg een kamer voor mezelf..ik dacht dat het de eerste paar maanden goed met me ging..het was niet gemakkelijk omdat hij zo veel huilde en hij bleef me bijna elke dag bellen en vroeg me hoe ik zoiets kon doen, ik heb geen hart, ik weet niet hoeveel hij van me houdt en zo..ik was zo overstuur om hem pijn te doen omdat ik wist dat hij het niet verdiende..
mijn familie keerde me een tijdje de rug toe ze zeiden dat ik stom was om zoiets te doen, wat zou ik daar nog meer kunnen zoeken, nu waren mijn levensstandaarden een stuk lager, en vele nachten voelde ik me eenzaam, ook al heb ik het niet gemist hem als zodanig, ik dacht gewoon dat er nog steeds iets ontbrak in mijn leven..plus ik heb nooit enige steun van mijn familie gehad, maar wrok.. alleen omgaan met al die emotionele stress voelde behoorlijk zwaar aan..
en ik begon te denken wat als ik nooit iemand kan vinden die zoveel van me houdt als hij en zoveel om me geeft als hij ...
dus daar ging ik na 4 mnd weer naar hem terug..het is ongeveer 2 weken geleden dat ik nu bij hem woon... het is allemaal hetzelfde, ik hou niet van hem op een manier waarop ik van een man zou moeten houden.. hij is erg aardig tegen me, maar we zijn gewoon heel anders, ik kan nauwelijks dingen vinden om met hem te praten, ik denk dat we gewoon geïnteresseerd zijn in verschillende dingen in het leven...
maar ik denk dat ik me hier gewoon veilig voel en nu hoef ik niet na te denken over elke cent die ik uitgeef..
dus nu blijf ik mezelf de schuld geven en denken dat er iets mis met me is dat ik niet van hem kan houden, zelfs als ik hem verlaat, dan begin ik me een beetje eenzaam te voelen.. maar ik zie mezelf niet voor de rest van mijn leven bij hem wonen.. .
wat denken jullie dat ik het beste kan doen in mijn geval?
heel erg bedankt voor je geduld..
Siedah (24) VK
Antwoord Hallo Siedah~
Jullie zijn om te beginnen twee totaal verschillende mensen. Als je niet zo tot hem aangetrokken was of verliefd op hem was toen je hem ontmoette en trouwde, wat zou je dan zeggen dat je van hem zou gaan houden? Je hebt waarschijnlijk het gevoel dat je te jong bent om te trouwen en vastgebonden te zijn aan iemand van wie je niet houdt, maar die je alleen als een vriend ziet. Het is een verstandshuwelijk, zie je dat niet? Je hebt hem omdat hij je een huis geeft om in te wonen, eten op tafel, en je bent niet eenzaam omdat hij er is om je gezelschap te houden en je te vermaken. Dat is geen manier om te leven, om bij iemand te zijn, gewoon voor het gemak. Het is niet eerlijk voor jou en je man.
Natuurlijk, het is niet gemakkelijk om alleen te zijn in deze wereld en elke cent te moeten betalen en sparen. Maar zou je niet liever alleen gelukkig zijn, dan een leugen te leven alsof je getrouwd bent met een man van wie je niet houdt, en die jezelf niet de rest van je leven ziet doorbrengen? Je verdient het om gelukkig te zijn in het leven, en als je in dit huwelijk blijft, zul je waarschijnlijk niet gelukkig zijn. Het gaat om jou, niet om wat je familie, vrienden of wie dan ook van je denken. Je moet je leven leiden, niet zij, alleen jij. Het is te gemakkelijk voor mensen om daar te zitten en een oordeel te vellen als ze niet weten hoe het is om een mijl in jouw schoenen te lopen.
Je moet doen wat goed is voor jou, niet voor je man of je familie. Het is een beslissing die u en alleen u hoeft te nemen. Waarschijnlijk hoe eerder hoe beter. Het is niet gemakkelijk om door een echtscheiding of scheiding heen te gaan. Het kan soms eenzaam zijn om eerlijk te zijn. Maar het wordt beter, echt waar. Ik zou liever een beetje eenzaam zijn en Mr Right vinden (wanneer die tijd kwam), dan in een huwelijk te zitten dat een schijnvertoning en een leugen was. Uiteindelijk moet je doen wat goed voor je is, ongeacht wat iemand van je beslissing vindt.
