Er heeft een complete paradigmaverschuiving plaatsgevonden in de verloskundige zorg voor vrouwen in de 21e eeuw. Naarmate meer vrouwen geavanceerde voortplantingstechnieken zoeken om
te helpen bij het bereiken van een zwangerschap, is het reproductieplafond zodanig opgeheven dat bijna alle gezonde vrouwen van in de veertig en vijftig met succes een kind kunnen verwekken.
In een recente studie hebben we de zwangerschappen beoordeeld van 77 postmenopauzale vrouwen met een gemiddelde leeftijd van 53 jaar die een in-vitrofertilisatieprocedure ondergingen met behulp van eiceldonatie (RJP, Boostanfar et al., Journal of the American Medical Association 2002; 288:2320-2323). Deze 10-jarige studie is de grootste serie in de wetenschappelijke literatuur ter wereld van gerapporteerde zwangerschapsuitkomsten bij vrouwen in hun zesde decennium van hun leven.
Deze database zal waarschijnlijk dienen als een adviesinstrument om artsen en patiënten te begeleiden om te weten wat ze kunnen verwachten als ze in de vijftig zijn. Hoewel de resultaten buitengewoon gunstig zijn,
zijn er ernstige medische aandoeningen die tijdens de zwangerschap kunnen evolueren of verergeren. Daarom is het noodzakelijk geworden om de fysiologische veranderingen tijdens deze periode te begrijpen en om voorbereid te zijn en alert te zijn op mogelijke
complicaties.
Een deel van de vrouwen van begin veertig slaagt erin spontaan zwanger te worden van hun eigen eicellen, vele anderen kunnen in samenwerking met een
eiceldonor zwanger worden. Hoewel de kans om zwanger te worden aanzienlijk groter is met een eiceldonor, zijn het zwangerschapsverloop en de geboorte-uitkomsten zeer vergelijkbaar, of een vrouw nu zwanger kan worden met haar eigen eicellen of met een eiceldonor.
Dat wil zeggen, of de zwangerschap nu het resultaat is van een natuurlijke conceptie, een conceptie met haar eigen eieren en hulp van geavanceerde reproductieve technieken zoals in-vitrofertilisatie of met de hulp van eiceldonatie, ze heeft waarschijnlijk vergelijkbare risico's en resultaten gedurende de hele zwangerschap. De meest opvallende risicofactor is niet hoe de zwangerschap tot stand is gekomen, maar misschien wel de leeftijd waarop een vrouw zwanger wordt.
Het verleggen van de reproductiegrenzen bij vrouwen in de gevorderde vruchtbare leeftijd kan gecompliceerd zijn door onderliggende medische aandoeningen die niet gediagnosticeerd zijn. Dergelijke factoren, zoals een
afname van de reserve van het cardiovasculaire systeem en het verminderde vermogen om zich aan fysieke stress aan te passen, kunnen beide gepaard gaan met het ouder worden en kunnen samen de risico's voor de moeder en de baby vergroten. Sommige auteurs hebben gesuggereerd dat een gevorderde leeftijd van de moeder, door sommige auteurs gedefinieerd als meer dan 35 jaar en door anderen hoger dan 40, geassocieerd is met een verhoogd risico op een slechte zwangerschapsuitkomst (Lehman et
al., American Journal of Obstetrics en Gynaecologie 1987; 157:738-742).
Deze rapporten kunnen worden vertroebeld door inconsistenties in prenatale zorg, reeds bestaande medische aandoeningen en toegang tot passende gezondheidszorg. Daarentegen, wanneer vrouwen van gevorderde maternale
leeftijd werden gevolgd en bevallen in een geavanceerd medisch centrum met een hoog risico, werd geen toename van de nadelige uitkomst opgemerkt (Kirz et al. American Journal of Obstetrics and
Gynecology 1985; 152:7-12).
Al met al mogen vrouwen van in de veertig en vijftig een lichte toename van zwangerschapsgerelateerde problemen verwachten. Zorgvuldig geselecteerde en gecontroleerde vrouwen moeten echter anticiperen op een succesvol resultaat. We raden alle vrouwen in deze leeftijdsgroep aan om een reproductieve endocrinoloog te raadplegen voor een anamnese en lichamelijk onderzoek. Ze moet ook een ECG, een thoraxfoto, mammogram, PAP-uitstrijkje en bloedonderzoek ondergaan als onderdeel van haar preconceptie-evaluatie. Wanneer de beoordeling is voltooid, kunnen vrouwen op passende wijze worden geadviseerd over wat hun potentiële risico's kunnen zijn. Goed gescreende, gezonde vrouwen van in de vijftig, die een eenlingzwangerschap dragen, kunnen verwachten dat hun zwangerschap nagenoeg voldragen zal zijn en baby's krijgen die ongeveer hetzelfde gewicht hebben als hun tegenhangers die de helft van hun leeftijd zijn (RJP, Boostanfar et al. , Journal of the American Medical Association 2002; 288:2320-2323).
Desalniettemin hebben deze vrouwen ook ongeveer drie keer meer kans om via een keizersnede te bevallen, drie tot tien keer meer kans op door zwangerschap veroorzaakte hypertensie en twee tot vijf keer meer kans op diabetes in vergelijking met
jongere vrouwen. Hoewel er geen medische reden lijkt te zijn om deze vrouwen uit te sluiten van pogingen om zwanger te worden op basis van alleen hun leeftijd, wordt aanbevolen dat ze de hulp inroepen van een reproductieve endocrinoloog die zich
bewust is van deze complexiteiten, om dat ze grondig kunnen worden gescreend en worden beschouwd als een geschikte kandidaat om een gunstig resultaat te ervaren.
Ten slotte moet bij patiënten die een eiceldonatiecyclus ondergaan, rekening worden gehouden met de zorgvuldige, weloverwogen en oordeelkundige terugplaatsing van embryo's. Vanwege de
significant hogere implantatiepercentages van donoreicellen en -embryo's, lopen paren die proberen zwanger te worden met de hulp van een eiceldonor een bijzonder hoog risico op meervoudige
zwangerschappen. Bovendien is het buitengewoon duidelijk geworden dat meerdere zwangerschappen op hun beurt het verloop van een zwangerschap verder kunnen bemoeilijken. Die complicaties zijn onder meer hogere percentages ochtendmisselijkheid, vroeggeboorte en vroeggeboorte en verhoogde percentages van door zwangerschap veroorzaakte hypertensie of toxemie.
De introductie van moderne uitgebreide embryocultuur, pre-implantatie genetische diagnose en blastocystoverdracht hebben geresulteerd in een gewetensvolle en gezamenlijke inspanning om het zwangerschaps- en implantatiepercentage te verhogen, terwijl tegelijkertijd het aantal teruggeplaatste embryo's tot één of twee per cyclus in een realistische poging om het aantal
meerlingzwangerschappen van de hoogste orde te verminderen. Het is van cruciaal belang om onvruchtbaarheidscentra te kiezen, en vervolgens verloskundigen, met zowel significante klinische als laboratoriumexpertise in dit domein van reproductieve geneeskunde.
http://www.ivf.havingbabies.com/index.html
http://www.havingbabies.com/age-infertility.html
Robert Boostanfar, MD is een door de raad gecertificeerde reproductieve endocrinoloog die werkzaam is bij Huntington Reproductief in Zuid-Californië