Een onvruchtbaar stel kan het gevoel hebben de controle over hun leven te verliezen als ze hulp zoeken en behandeling krijgen, wat kan leiden tot gevoelens van angst en hulpeloosheid. Door ervoor te zorgen dat koppels over nauwkeurige en relevante informatie beschikken zodat ze weloverwogen en juiste keuzes kunnen maken over hun behandeling, kunnen deze gevoelens worden verlicht.
Sommige paren sluiten zichzelf uit van bepaalde situaties om contact met zwangerschap, baby's of kinderen te vermijden en dit kan waardevolle bronnen van steun, zoals familie en vrienden, verminderen. Omdat veel stellen hun onvruchtbaarheid niet met hun familie bespreken, hebben sommigen er baat bij zelfhulpgroepen bij te wonen waar ze hun situatie en zorgen openlijk kunnen bespreken met anderen die soortgelijke ervaringen delen.
Mannen en vrouwen hebben zeer verschillende emotionele reacties op onvruchtbaarheid. Gedurende een periode van vierenhalf jaar bestudeerde Monarch (1993) paren die onvruchtbaar waren. Hij ontdekte dat, hoewel depressieve gevoelens sterk werden gevoeld door vrouwen, geen van de geïnterviewde mannen enige specifieke zenuwproblemen meldde in verband met hun onvruchtbaarheid. Deze genderverschillen voor het omgaan met hun ervaringen kunnen deels cultureel bepaald zijn. Doorgaans waarderen vrouwen onderlinge afhankelijkheid en gelijkenis, terwijl mannen autonomie en onafhankelijkheid waarderen (Read, 1995).
Deze verschillen kunnen leiden tot conflicten binnen de relatie, aangezien elke partner er op verschillende manieren mee omgaat. Mannen kunnen bijvoorbeeld hun angst voor zichzelf houden en zich meer richten op de emoties van hun partner, terwijl vrouwen openlijk over hun gevoelens praten en zich gekrenkt voelen dat hun partners hun gevoelens niet met hen kunnen delen.
Onvruchtbaarheidsdiensten zijn niet gelijkmatig verdeeld of beschikbaar en behandelingen zoals IVF zijn duur. Er kunnen daarom extra zorgen ontstaan over de financiële gevolgen van onvruchtbaarheid. De behandeling omvat regelmatige bezoeken aan klinieken en het kan zijn dat vrouwen vrij moeten nemen van hun werk en hun gevestigde levensstijlpatronen moeten veranderen. Velen zullen terughoudend zijn om hun werkgever te informeren over hun behandeling uit angst om hun carrièreplannen in gevaar te brengen.
Hoewel onvruchtbaarheid niet als een ziekte wordt beschouwd en daarom een lage prioriteit kan hebben, zowel in termen van medische middelen als politiek belang, heeft het duidelijk aanzienlijke fysieke, sociale en psychologische effecten op een vrouw en haar partner. Deze effecten, zoals gezien in verband met polycysteus ovariumsyndroom, kunnen langdurig zijn, en daarom hebben vrouwen adequate ondersteuning nodig om met deze verschillende problemen om te kunnen gaan.
De recente ontwikkeling in geassisteerde voortplantingstechnieken heeft zowel hoop als een focus gegeven voor onvruchtbare paren, en zoals Abbey et. al., (1992) wijzen erop dat professionals moeten streven naar het vergroten van het gevoel van controle, optimisme (binnen realistische grenzen) en sociale steun van de patiënt om de stress die gepaard gaat met onvruchtbaarheid te verminderen. Dit zal paren helpen om behandelingen aan te gaan die uiteindelijk niet succesvol kunnen zijn. Een groter bewustzijn van de problemen die verband houden met onvruchtbaarheid, en meer open bezorgdheid en interesse in de hele samenleving in het algemeen, kan paren helpen om hun kinderloosheid te verwerken.
Carole Mallinson is een professionele zorgverlener met meer dan 15 jaar ervaring
op het gebied van vrouwelijke en mannelijke onvruchtbaarheid. Sluit je aan bij haar en krijg toegang tot haar assortiment
medische nicheproducten met volledige volgrechten