Een waargebeurd verhaal – een soort van
Ik moet lange tijd in het pre-geboortestation hebben gezeten.
Het was enorm. Voor zover je kon zien, was er niets
dan stoelen met kleine tv-schermen. Elke stoel had een kind in
wating. Een van de andere kinderen zei dat het op een groot
treinstation leek. Wat dat ook betekende. Ik heb geen flauw
idee wat een trein is.
Net als alle andere kinderen zat ik daar gewoon, voor altijd
zo lijkt het, terwijl ik naar mijn nieuwe ouders op mijn scherm keek. Nou,
Ik hoopte dat ze mijn nieuwe ouders zouden worden. Ze waren een
mooi stel. Ik zag ze opgroeien, naar school
gaan en trouwen. Ik luisterde mee terwijl ze spraken over
kinderen krijgen. MIJ!
Maar naarmate de tijd verstreek, gebeurde er niets.
Enkele begeleiders kwamen langs en vroegen of ik
overgeplaatst wilde worden naar een ander koppel. Maar ik hield van mijn
vader en moeder. Dus zat ik daar naar het scherm te kijken, biddend
dat er iets zou gebeuren.
Op een dag besloten mijn ouders om naar een "Babyarts" te gaan. Hij testte zowel mama als papa. Vervolgens garandeerde hij
dat hij voor $1400 per maand een baby voor ze zou krijgen.
De zaken gingen omhoog.
Dus mama nam de medicijnen maand na maand. Ze
gebruikte kleine glazen stokjes om haar te vertellen wanneer ze het warm had.
Daarna kusten zij en papa veel.
Maar toch gebeurde er niets.
Dus gingen ze naar een andere dokter en hij zei dat hij haar voor
$2000 per maand zwanger zou maken.
Nog drie artsen konden niets doen. De laatste
zei iets over 'Poly Cystic Ovaries'. Wat dat ook
betekent.
Moeder huilde daarna veel.
Mijn grootmoeder werkte voor iemand die zaken deed
met een man die mensen gezonder maakte door aan hun huis
te werken. Heb geen pillen of injecties gebruikt. Hij raakte niet eens mensen aan. Ik heb net hun huizen aangeraakt.
Dus belden ze hem.
Hij vertelde hen hoe bepaalde dingen in huis het lichaam van moeder belemmerden. Ze hadden het over schoonmaakproducten,
en behang, en sofa's. Hij zei dat het lichaam niet kan werken
juist als het lichaam vervuild is door spullen in huis.
Hij bleef de term "Milieu-oestrogenen" gebruiken. Hij
zei dat deze oestrogenen interfereerden met de oestrogenen
die al in haar lichaam aanwezig waren. Ik begreep het niet.
Moeder wel.
Hij ontdekte dat hun grootste milieu-oestrogeen
afkomstig was van schimmel in hun kelder. Een soort waterlek
, zei hij.
Hij zei tegen hen:"Als je het niet kunt drinken, spuit het dan niet."
Dat was de vuistregel bij het kopen van schoonmaakproducten
of iemand laten werken met de omgeving van je huis.
Dus veranderden ze hun schoonmaakproducten, deden dingen
allemaal natuurlijk en maakten de schimmel in hun huis schoon.
Ze haalden alle medicijnen en chemicaliën van de dokter uit het lichaam
van mama. De mensen die de schimmel hebben schoongemaakt
waren bereid hun schimmelverwijderingsmateriaal
in het bijzijn van mijn ouders te drinken. Ze zeiden dat het vreselijk smaakte, maar
volkomen veilig was.
Ze vertelden mijn ouders dat de meeste dingen die schimmel verwijderen
meer schade aan het lichaam aanrichtten dan de schimmel.
Nou, twee maanden later kwam de supervisor bij mijn
stoel en zei:"Maak je klaar."
Het was TIJD!
Mijn naam is Heather. De dokters zeggen dat ik perfect
gezond ben.
Ik herinner me nog die zin:"Als je het niet kunt drinken
, spuit het dan niet."
Gefeliciteerd met je verjaardag!
Gratis ebook over het onderwerp op
http://www.tennesseemold.com
Dr. GW Graham
30 jaar in milieucounseling
Stuur voor een nieuwsbrief over milieugezondheid een e-mail naar
[email protected]
[email protected]