Het lijkt erop dat er een bepaalde cache is geassocieerd met psychisch gehandicapt zijn. In tegenstelling tot een fysieke misvorming, lijken psychologische tekortkomingen onze geloofwaardigheid eerder te vergroten dan te belemmeren, en een zekere bewondering hangt onuitgesproken rond voor degenen wier dagelijks leven met waanzin is bedekt. Of misschien gebeurt dit alleen wanneer het psychologische netjes samenvalt met het fysieke, wanneer ziekte een fysieke vorm creëert die gewoon op het hoogtepunt van de mode is.
Degene die zei dat groot mooi is, was, zo lijkt het, weemoedig sprekend, als de trends van vandaag iets zijn om langs te gaan. Anorexia was vroeger een rage van beroemdheden, zoals drugsgebruik of alcoholisme, maar meer en meer is het uitgegroeid tot de mainstream van de entertainmentwereld, waardoor een wereld van vrouwelijke iconen is ontstaan die met het jaar krimpen.
Ik heb al vele jaren last van anorexia, en ondanks de glamoureuze uitstraling die het kan produceren, blijft het een ziekte, en een die verre van mooi is. Ik weet zeker dat er vrouwen zijn die van nature zo slank zijn, die eten zoals ze willen en zo klein blijven, maar ik ben niet een van hen, en ik weet dat ik niet de enige ben.
Anorexia is een complexe psychologische ziekte en het lijdt geen twijfel dat de steeds kleiner wordende vorm van beroemdheden niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor de bloei ervan. Maar ik denk dat zelfs de meest empirisch gebonden wetenschappers het eens zouden zijn met dit anekdotische bewijs:die beelden van flinterdunne modellen helpen zeker niet.
Maar het lijkt erop dat niemand het wil zeggen:dit is niet oké. Dus beroemdheden zijn misschien niet het onvermijdelijke rolmodel voor de gewone man, maar kom op, het zijn ook mensen. En een groot deel van hen pleegt duidelijk zelfmoord om dun te zijn.
Kleiner zijn is beter; het is krachtig, het is meesterlijk, het is wat bijna elke vrouw wil. Maar ik ben er geweest, en het is niets. Het is poepen in je onderbroek en het valt flauw in het openbaar.
Is dit modieus, wenselijk? Als dit is wat de massa wil, laat ze dan taart eten. Het wordt tijd dat we de prijs van mode leren kennen en stoppen met het verafgoden van pijn.
Fiona Condron is een voormalig eetstoornispatiënt en freelance schrijver. In een poging om haar ervaringen te gebruiken om anderen op de een of andere manier te helpen, heeft ze een website over eetstoornissen opgezet op http://eat2live.proboards25.com/index.cgi. Hoewel ze in eerste instantie bedoeld is voor Ierse mensen die aan een eetstoornis lijden, is iedereen welkom. We bieden een veilige en vriendelijke plek voor patiënten om te praten over de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd en om hun overwinningen te ondersteunen.