Oudere vrouw Jongere man
Door Kay Kopit
Mijn man en ik zijn al 17 jaar gelukkig getrouwd. Wat
onze relatie uniek maakt, is dat Bryan in 1960 werd geboren, het
jaar nadat ik mijn middelbare school afrondde. Hij is 19 jaar jonger dan ik; Ik
ben ouder dan zijn moeder. Het geheim van ons succes is een diep
toegewijde liefde voor elkaar. We hebben een gepassioneerde romance.
Ieder van ons is heel, gelukkig en gezond. Bryan en ik hebben een liefde
die mijn geest jong houdt. Ik deel ons verhaal om oudere
vrouwen de hoop te geven dat ook zij vrede en liefde kunnen vinden bij een jongere
man.
We ontmoetten elkaar in 1985 tijdens een regenachtige winter in San Francisco. We waren
buren in een klein straatje in de buurt van de historische Mission Dolores.
De ergste storm van het seizoen was onderweg en mijn dak
lekte hevig. Ik zat financieel in grote moeilijkheden, omdat ik pas gescheiden was. Ik was me aan het voorbereiden om het zelf te repareren.
Helaas was mijn ladder niet hoog genoeg. Ik had hulp nodig. Geen
van de mensen die ik kende, was die zaterdagochtend thuis, maar ik
zag een open deur recht tegenover mijn huis. Ik haastte me
naar boven naar de tweede verdieping in de azuurblauwe geschilderde duplex
en liep door de lange gang naar de woonkamer. Daar op
de bank zat een man naar de voetbalwedstrijd op T.V. te kijken. Ik
stelde mezelf voor en vroeg toen om zijn hulp.
Hij keek me aan alsof ik gek was. De stilte was oorverdovend. Hoe
vaak komt een vreemdeling uw appartement binnen met een verzoek om
hulp bij een grote reparatie? Ik was rood van schaamte, maar
was te diep om te herstellen. Gelukkig stemde hij ermee in om me te helpen.
Dit ongewone begin was het teken van de magie die voor ons lag.
De vonken sloegen over. We hadden onze eerste date binnen enkele dagen na deze
ontmoeting. Bryans auto was kapot, dus namen we de bus door de
stad naar een authentiek Marokkaans restaurant waar we op paisley
kussens zaten en met onze vingers aten. Ik herinner me duidelijk hoe
primitief dit voelde en hoe natuurlijk het was om bij hem te zijn. Hij
leek zich niet in het minst zorgen te maken over mijn leeftijd. Ik daarentegen was gevoeliger. Ik genas van een codependent
relatie van 12 jaar en had nog nooit echte
intimiteit ervaren. Ik wist niet zeker of het het juiste was om te doen, maar ik
kon het niet helpen; Ik werd verliefd. Ik was bang
omdat deze gevoelens zo snel kwamen.
Bryan trok binnen enkele weken na onze eerste ontmoeting bij mij in. Ik
herinner me dat ik dacht dat als het niet zou lukken, het gemakkelijk zou zijn om hem te vragen om te vertrekken, omdat hij alleen maar een tv had. Voor Valentijnsdag maakte hij een hangende mobiele telefoon in de vorm van met elkaar verweven
harten en presenteerde het aan mij met bloemen en chocolade.
(2)
Dit soort attent gebaar is typerend voor Bryan. Hij heeft
nooit een speciale gelegenheid gemist en heeft me vaak verrast met
sieraden als hij terugkomt van een zakenreis. Op een avond in de
lente stonden we te wachten om aan boord te gaan van een dinertrein in Mendocino. Een
dronken man kwam naar ons toe en zei:'Hoe komt het dat jullie twee
verkleed zijn? Ga je trouwen?" Bryan keek me aan en
zei:"Ja, dat zijn we toch?" Dat was zijn voorstel. Er werd
besloten dat we later dat jaar een bruiloft zouden plannen. Maar eerst
Ik moest Bryans moeder ontmoeten.
Alleen de gedachte eraan beangstigde me! Bryan en zijn moeder,
Sharon, hebben een heel speciale band. Hij stond erop dat hij
met niemand iets over onze verloving zou vertellen totdat zij en ik elkaar ontmoetten. We reden naar
Zuid-Californië waar Sharon op bezoek was bij haar zus,
Bryans tante. Ik voelde me de hele reis ziek. Ik wist van tevoren dat hij
zijn moeder de volgende ochtend alleen zou gaan winkelen om
haar het nieuws te vertellen. Ik kon die nacht helemaal niet slapen. Wat voor Bryan en mij zo "goed" voelde, was ongebruikelijk, vooral in de
ogen van een ouder. Toen ze terugkwamen van hun excursie, zag Sharon eruit alsof ze net van een begrafenis was gekomen. Gelukkig voor
ik accepteerde tante Toby de situatie en verlichtte de spanning door
me een wit engelornament te geven. Zijn moeder is een geweldige
vrouw. Ondanks haar teleurstelling verwelkomde ze me in
hun familie. In de loop der jaren is onze relatie geëvolueerd tot een
unieke vriendschap, een kruising tussen een leeftijdsgenoot en een zus.
Op 7 december 1986 werd ik, gekleed in een ivoorkleurige Victoriaanse jurk, naar onze bruiloft gereden in een paardenkoets. Ik herinner me
de sensatie nog goed. Toen ik het jammerlijke geklop van de hoeven
op de stoep hoorde, voelde ik dat het de gelukkigste dag van mijn leven was.
De rit was enkele kilometers lang en ik genoot van het toeteren van auto's
luid op elke keer. Toen we aankwamen bij de elegante Alamo
Square Inn, stond Bryan klaar om me naar binnen te begeleiden naar de
huwelijkspartij. Het was maar goed dat hij mijn hand pakte, want toen ik
de koets uitstapte, zakten mijn knieën in van het zo hevig trillen. De dag
was spectaculair en markeerde een leven vol liefde.
Zowel Bryan als ik hadden altijd al kinderen gewild. Tegen de tijd dat we elkaar ontmoetten, was mijn biologische klok afgelopen. Hij vertelde me dat hij liever zou trouwen met een
vrouw van wie hij heel veel hield dan te wachten tot iemand zijn
kinderen baarde. Jarenlang waren we tevreden om een eenheid van twee te zijn.
Na het overlijden van mijn lieve tante Letha in 1992 verlangde ik naar een kind. Ik
wist dat we goede ouders zouden zijn. Bryan stemde in met adoptie. Het was
een zware ervaring die geduld en veerkracht vereiste. We hadden
verschillende biologische moeders die om verschillende
redenen van gedachten veranderden. Dit proces kostte drie jaar en veel
geld. Uiteindelijk werden we gezegend met een dochtertje dat we
Mariah noemden. Onze dochter is nu 8 jaar oud en het licht van ons
leven.
(3)
Bryan blijft mijn rots in de branding, kracht en liefdevolle steun.
Tijdens onze jaren samen heb ik veel tragedies meegemaakt, waaronder:
de zelfmoord van mijn broer John in 1988, de dood van mijn ex-man Joey
door alcoholisme in 1989, en de zelfmoord van mijn vriendin Debra in
2002. Ik werd in 1998 opgenomen in het ziekenhuis met een mogelijk levensbedreigende
bloedprop in mijn longen. Bryan stond me bij al
bij. Ik ben getrouwd met een geweldige vent! Ik ben een gelukkige vrouw die
ware liefde heb gevonden in het hart van een jongere man.
Leeftijd is maar een tandje bij de boom des levens. Maakt het echt uit
dat ik meer heb dan hij. We zijn allemaal op een spiritueel pad. We
kiezen geliefden, vrienden en familie om de
ontwikkeling van onze ziel te weerspiegelen. Partners van verschillende leeftijden kunnen deze
groei versnellen. Deze uiteenlopende emotionele ervaringen zijn kansen voor het
leven. Laten we ervan genieten.
Ga voor meer informatie over Kay Kopit naar
www.isurviveddocumentary.com