Vraag wat er vandaag de dag in de meeste huwelijken ontbreekt, en de vrouwen in
ze zullen je vertellen:'de romantiek'. Voor de niet-romantische mensen onder ons:
de 'romantiek' waar deze vrouwen het over hebben heeft niets te maken met
kleren die naast hete lichamen vallen. Wat is
verwaarloosd, is de echte romantiek die mensen die pas verliefd zijn
automatisch doen, maar wegvallen zodra de 'realiteit' van
huwelijk en relatieonderhoud het overneemt.
Bij het schrijven van inspirerende romances duurde het niet lang voordat ik
de kwestie van de verwachte slaapkamerscène tegenkwam. Omdat ik
zelf christen was en de gevolgen had gezien van reizen
zowel langs de paden van kuisheid als promiscuïteit, wist ik dat ik niet
iets wilde promoten dat de geesten van
degraderen zou>ofwel mijn personages of mijn lezers.
Zo wist ik dat slaapkamerscènes voor de bruiloft geen
optie voor mij waren. Dus, wat bleef er over? Dat was de grote vraag, en
het dwong me om te kijken naar wat voor mij romantisch aanvoelt, zonder de
slaapkamerscène. Toen realiseerde ik me hoe belangrijk de vier
meest romantische gebaren zijn voor vrouwen. Door deze
gebaren voelen we ons erkend, gehoord en uiteindelijk geliefd.
De eerste hiervan is gewoon hand in hand. Dit gebaar vertelt een
vrouw dat ze een bondgenoot in deze wereld heeft—dat ze hier niet
alleen is. Het is de voorloper van een warm lichaam dat 's nachts naast het hare ligt, en voor een getrouwde vrouw kan het letterlijk een voorloper zijn van een warm lichaam 's nachts naast het hare. Deze daad straalt veiligheid uit,
en is daarom op zichzelf al romantisch. Ik was getuige van de
geweldige boodschap van dit eenvoudige gebaar op mijn eigen bruiloft toen mijn
ouders, 28 jaar getrouwd, naar hun kant van de
eenheidskaars hand in hand kwamen aansteken . Het was niet gepland. Het was gewoon hun
natuurlijke manier van communiceren dat ze er hoe dan ook voor elkaar waren.
Een tweede echt romantisch gebaar is dat van elkaar omhelzen of vasthouden
. Je hebt ze vast wel eens gezien:die mensen die pas
verliefd zijn. Ze liggen bij elke gelegenheid in elkaars armen.
Hun knuffels zijn vaak niet intens, "Ik wil je nu"-types.
Vaak zijn ze gewoon:"Ik ben echt blij dat je hier bent en ik
wil dicht bij je zijn' gebaren. Het gevoel
beschermd te zijn en tegelijkertijd beschermd te zijn, is net zo primair als de
behoefte aan voedsel en onderdak.
Merk bijvoorbeeld op wat er gebeurt als een vader de
moeder van een kind knuffelt. Onmiddellijk rent het kind naar hen toe en graaft
tussen hen in. Het is geen poging om de knuffel te scheiden, het is een poging
om deel uit te maken van de knuffel, om volledig geaccepteerd te worden door een andere
persoon van wie je houdt.
Een andere romantische handeling is het aanraken van het gezicht of het haar van
een ander. Moeders met kleine kinderen zullen het haar van het kind strelen terwijl het in slaap valt, en wanneer een persoon het haar of het gezicht van een ander streelt, roept dat de veiligheid op in deze vroegste uitwisselingen met een ander mens.
Ten slotte krijgt de daad van praten veel publiciteit in de
wereld van vandaag. De manieren waarop 'Mars' en 'Venus' communiceren of niet communiceren, is tot op het merg in het bot uit elkaar gehaald.
Eén ding dat ik denk dat al dit begrip heeft
is echter gemist, is hoe hecht praten met elkaar beide
partners kan laten voelen.
Iedereen die ooit getrouwd is geweest, weet hoe gemakkelijk het is om
verstrikt te raken in de zinnen van zes woorden, die elke avond worden herhaald en
communicatie worden genoemd. "Hoe was je dag?" "Prima." "Begrijp je dat
account is afgesloten?" "Ja." Je kent dit gesprek. Als
je ooit getrouwd bent geweest, heb je waarschijnlijk dit gesprek gehad.
Dit is echter niet het soort praten dat ik bedoel. Wat ik bedoel is
onder de oppervlakte van het leven kruipen voor wat er in de geest van een
persoon gebeurt. Degenen die pas verliefd zijn, weten hoe ongelooflijk het
het voelt om je open te stellen voor een andere persoon en hen in je
ziel te laten kijken en dan te geloven dat je wordt geaccepteerd voor wie je werkelijk bent
in plaats van voor het masker dat je de buitenwereld laat zien. Niet
alleen dat, maar we kennen allemaal wel iemand die we graag willen leren kennen
beter, iemand met wie we uren kunnen doorbrengen en die nooit moe worden
hen vragen stellen over wie ze zijn en hoe ze kwam naar
deze plaats.
Dat is denk ik het punt. Als we voor het eerst verliefd zijn, willen we
alles over de ander te weten komen. We willen te weten
waar ze van houden, en wat ze haten, van wie ze houden en van wie
ze haten. Op een gegeven moment beginnen we echter te denken dat we
alles over de ander weten, en stoppen we met vragen en
luisteren. Dit is het begin van de dood van romantiek.
Dus als je je echt weer dichtbij wilt voelen, zet dan de
televisie uit, leg het boek neer, vergeet de was en de afwas
voor de nacht. Ga zitten, sla je arm om je partner en
praat. Leer elkaar weer kennen. Ik garandeer jullie allebei dat
de romantiek terugkeert. Er zijn niet veel kaarsen,
bloemen en snoep nodig. Er zijn twee mensen nodig die samen
tijd willen doorbrengen en elkaar beter willen leren kennen. Dat is waar
romantiek.