Wees frivool en onpraktisch
Ik ontmoet wat vriendinnen voor de lunch in een klein café later
vanmiddag en ik ben gekleed alsof ik de
catwalk van een modeshow in New York City betreed. Ik draag een simpele
rode trui met een zwarte rok, maar de schoenen die ik aan heb... die
zijn een oude vlam. Een liefde uit mijn verleden.
Dit zijn niet zomaar schoenen. Dit zijn de best uitziende
rode Salvatore Ferragamo kunstwerken. Naaldhakken en een
kleine rode en zwarte stippenstrik op de rug.
Ze zouden het verkeer op een drukke straathoek tijdens de spits kunnen tegenhouden
als ze helemaal alleen staan, en het beste van hen is dat ze me
een krachtig gevoel geven! Ze zijn onpraktisch, maar als ik ze draag, ben ik
onverschrokken!
Ik hou van schoenen. Hoge hakken of platte schoenen, sleehakken of stiletto's, sandalen met bandjes of een paar geweldige laarzen, zowat elke schoen die
onpraktisch is, zou een thuis kunnen vinden in mijn kast.
Ik zie meestal een geweldig paar schoenen, zoek een outfit om mee
mee te gaan en beslis dan waar ik heen kan om dit nieuwe
ensemble te dragen. Ik weet dat het onpraktisch, materialistisch en
geheel achterlijk klinkt, maar ik heb dit van mijn grootmoeder, Annie
Florio.
Mijn grootmoeder was buitengewoon praktisch en dit is waar zij en ik heel anders waren. Ik heb nog nooit iemand het woord
praktisch in dezelfde zin met mijn naam horen gebruiken.
Natuurlijk was ze tijdens de grote depressie opgroeide,
extreem zuinig en kocht nooit iets tenzij het echt
nodig was. Ze waste en hergebruikte stukjes aluminiumfolie, en zelfs
knipte ze de kleine stukjes aan elkaar om ze later opnieuw te gebruiken. Ze maakte de meeste
van haar kleren en droeg zeer praktische schoenen. Ik denk niet dat ze
ooit iets flitsends heeft gehad... behalve dat ene paar
glorieuze, rode Ferragamo-schoenen.
Toen ik nog maar tien jaar oud was, speelde ik verstoppertje met
mijn neven en nichten en ik had een geweldige schuilplaats gevonden helemaal achterin
hoek van de slaapkamerkast van mijn grootmoeder. Terwijl ik zat, begon ik
door de netjes gestapelde dozen achter me te kijken.
Onderaan de stapel stond een rood met gouden doos. De doos was
zo mooi dat ik wist dat er bepaalde schatten in moesten. Terwijl ik
voorzichtig het deksel van deze prachtige doos optilde, begon mijn hart
te kloppen en kreeg ik het plotseling warm. De inhoud was meer dan
geweldig. Zelfs in tijdschriften had mijn ogen nog nooit zo'n
schoonheid gezien.
Het was liefde op het eerste gezicht. Bijna in trance tilde ik
deze kostbare edelstenen voorzichtig uit hun sluimerende bed en liet ik ze heel langzaam
op mijn maat anderhalve meter glijden.
Ik stond snel op en probeerde naar de passpiegel
in de slaapkamer te rennen, maar voordat ik een glimp kon opvangen van hun
pracht aan de uiteinden van mijn magere kippenpoten, struikelde ik
en verstuikte mijn enkel.
Ik moet hebben gegild, duidelijk mijn grootmoeder, want
opeens hoorde ik haar houten klompen op de tegels tikken
gang. Ik krabbelde overeind en probeerde de schat
terug naar zijn schuilplaats te krijgen.
Toen de deur openging, draaide ik me om en mijn gezicht verraadde mijn
overtreding. Ik begon uit te leggen dat ik deze schoenen toevallig vond
en vertelde haar dat het de mooiste dingen waren die ik
ooit had gezien.
Ze nam de doos in haar handen als een verloren minnaar en begon
het deksel te strelen. Ze vertelde me dat ze ze had gekocht toen ze
in de dertig was. Mijn moeder en tante waren nog maar kinderen en
ze hadden niet veel geld, maar toen mijn grootmoeder ze zag
in een winkeltje ergens in San Francisco, was ze smoorverliefd.
Ze ging nooit ergens gekleed genoeg om het dragen van zulke
mooie schoenen te rechtvaardigen en ze bezat niets dat bij
hun pracht zou passen. Maar ze wist dat ze ze moest hebben, dus zette ze die dag een
beetje geld op ze en zei tegen de klerk dat ze ze voor haar moest houden. Ze maakte elke week de reis terug naar de stad
om meer geld te storten totdat ze het mee naar huis
haar kon nemen.
Maar ik begreep het niet. Deze schoenen waren meer dan twintig jaar oud
en toch waren ze nog gloednieuw, smetteloos. Waarom, als ze
van ze zo veel hield, heeft ze ze dan nooit gedragen? Ze zei dat ze ze
verborgen hield voor een speciale gelegenheid, maar gaf toe dat elke keer dat ze eraan dacht ze te dragen, ze zei dat ze bang was dat mensen
zouden denken dat ze frivool en onpraktisch was, dus legden ze
ongedragen, gevangenen tot haar angst.
Wat betekenden deze woorden, 'lichtzinnig' en 'onpraktisch' eigenlijk
en waarom zouden ze een volwassen vrouw zo bang maken?
Toen ik veertig was, stierf mijn grootmoeder en toen haar kinderen
en kleinkinderen haar sieraden en porselein verdeelden, was het enige waar ik
om vroeg de gouden en rode doos in de achterhoek van
>haar slaapkamerkast.
Het is tijd om te gaan lunchen en ik word eraan herinnerd dat sommige
liefdesaffaires in de loop van de tijd sterker worden. Ik pak mijn tas en terwijl
mijn computer uitzet krijg ik een overweldigend gevoel van kracht en
onverschrokkenheid. Ik ga frivool en
onpraktisch de wereld in!