Misbruik bij volmacht duurt voort lang nadat de relatie
officieel voorbij is (althans wat jou betreft). De
meerderheid van misbruikers krijgt het bericht, hoe laat en
met tegenzin ook. Anderen – meer wraakzuchtig en geobsedeerd – blijven hun ex-echtgenoten nog jaren achtervolgen. Dit zijn de stalkers.
De meeste stalkers zijn wat Zona (1993) en Geberth (1992)
'Simple Obsessional' noemen, of, zoals Mullen en Pathe het (1999) zeggen -
'Afgewezen'. Ze besluipen hun prooi als een manier om de verbroken relatie in stand te houden (althans in hun zieke geest). Ze
proberen hun prooi te 'straffen' voor het weigeren mee te werken aan de
charade en voor het weerstaan van hun ongewenste en onheilspellende attenties.
Dergelijke stalkers komen uit alle lagen van de bevolking en doorbreken sociale,
raciale, gender- en culturele barrières. Ze hebben meestal
een of meer (comorbide) persoonlijkheidsstoornissen. Ze kunnen
problemen met woedebeheersing of emotionele problemen hebben en ze gebruiken meestal
drugs of alcohol. Stalkers zijn doorgaans eenzaam, gewelddadig en
af en toe werkloos, maar het zijn zelden volwaardige
criminelen.
In tegenstelling tot de mythes die door de massamedia worden begaan, blijkt uit onderzoeken
dat de meeste stalkers mannen zijn, een hoog IQ hebben, een hogere opleiding hebben
en van middelbare leeftijd zijn (Meloy en Gothard, 1995; en Morrison,
2001).
Afgewezen stalkers zijn opdringerig en buitengewoon hardnekkig.
Ze kennen geen grenzen – persoonlijk of wettelijk. Ze houden zich aan
“contracten” en streven hun doel jarenlang na. Ze
interpreteren afwijzing als een teken van de aanhoudende interesse van het slachtoffer
en obsessie met hen. Ze zijn daarom onmogelijk te verwijderen
. Velen van hen zijn narcisten en hebben daarom geen empathie,
voelen zich almachtig en immuun voor de gevolgen van hun acties.
Toch hebben sommige stalkers een griezelig vermogen om
anders psychologisch binnen te dringen. Vaak wordt dit geschenk misbruikt en
in dienst gesteld van hun controlefreaks en sadisme.
Stalking - en het vermogen om "rechtvaardigheid uit te spreken" zorgen ervoor dat ze zich
krachtig en gerechtvaardigd voelen. Wanneer ze gearresteerd worden, gedragen ze zich
vaak het
slachtoffer en schrijven hun acties toe aan zelfverdediging en "rechtzettende
fouten".
Stalkers zijn emotioneel labiel en vertonen starre en infantiele (primitieve) verdedigingsmechanismen:splijting, projectie, projectieve identificatie, ontkenning, intellectualisering en narcisme. Ze devalueren en ontmenselijken hun slachtoffers en zo
'rechtvaardigen' ze de intimidatie of verminderen ze. Vanaf hier is het slechts
één stap naar gewelddadig gedrag.
Dit is het onderwerp van ons volgende artikel.
Extra lectuur
Zona M.A., Sharma K.K. en Lane J.:A Comparative Study of
Erotomanic and Obsessional Subjects in a Forensic Sample, Journal of Forensic Sciences, juli 1993, 38(4):894-903.
Vernon Geberth:Stalkers, Law and Order, oktober 1992, 40:
138-140
Mullen P.E., Pathé M., Purcell R. en Stuart G.W.:Studie van
Stalkers, American Journal of Psychiatry, augustus 1999,
156(8):1244-9
Meloy J.R., Gothard S.:Demographic and Clinical Comparison of
Obsessional Followers and Offenders with Mental Disorders,
American Journal of Psychiatry, februari 1995, 152(2):258-63.
Morrison KA:Gewelddadig gedrag voorspellen bij stalkers - Een
Vooronderzoek van Canadese zaken in strafzaken
Intimidatie, Journal of Forensic Sciences, november 2001,
46(6):1403-10.