VEERTIG IETS
Ja, ik ben iets van veertig, vierenveertig om precies te zijn en ik ben er dol op.
Er zullen geen botox-injecties, implantaten of liposuctie voor
mij zijn. Ik zal prima zijn met wat God me heeft gegeven, versterkt door
goed leven en eten, met een beetje beweging ernaast.
Dat wil niet zeggen dat ik geen pitstop zal maken in Baskin
Robbins of de diepvriesafdeling in de supermarkt om mee te nemen
Mrs. Pillsbury en haar chocolate chip, snijden en bakken koekjes
af en toe thuis. Of dat ik niet af en toe een
slaapje regel met mijn favoriete beau, of beter gezegd, mijn
enige beau. (Mijn dochters lezen misschien.)
Wat ik heb geleerd in mijn premenopauzale jaren is met mate,
met mate, alles met mate. Natuurlijk moeten sommige dingen
helemaal niet worden gedaan. Bijvoorbeeld een halve gallon
ijs eten in één keer eten, of begeren naar de 22-jarige kabel
man, maar dat is een heel ander artikel.
Onlangs ging ik naar mijn familiereünie en na een tikkeltje
te veel gegeten te hebben, besloot ik om met de jongeren mee te gaan touwtjespringen,
enkel- en dubbelnederlands. Ik sprong alsof ik 14 was, oke weer 18.
Mijn jongste zus Detra was onder de indruk en ik vond het geweldig.
Helaas zijn mijn enkels nog aan het herstellen van die ontploffing
van vroeger. Ach, voorlopig geen stiletto's voor mij
.
Ik noemde al eerder een beau en 2 volwassen dochters. Nou ja, ik
ben ook een statistiek. Een alleenstaande/gescheiden zwarte moeder die
2 prachtige dochters heeft grootgebracht, en die trouwens allebei een universitaire
diploma hebben – heel erg bedankt. En ik moet hieraan toevoegen dat hun vader
altijd voor ons allemaal klaarstond. We zijn net veel te jong getrouwd,
op negentienjarige leeftijd kwam het echter allemaal goed. Daar dank ik onder andere de “Allen
Mighty regelmatig voor. Omdat ik
gehuwd was toen ik 19 was, de eerste baby toen ik 20 was en de laatste baby toen ik 22 was, wordt het een
beetje ingewikkeld als ik mijn dochters, 22 en
24 probeer te overtuigen om te wachten, vooral wanneer ze hebben allebei gewillige beaus (ik hou van
dat woord, het klinkt zo romantisch.) Dat was een andere tijd en
dit is een andere wereld. Ik kan op mijn kleinkinderen wachten, zeg ik
ze. Genoeg herinneringen, terug naar de kwestie.
Terwijl ik veertig was, heb ik de, oh zo
subtiele vorming van kaken, kuiltjes boven mijn knieën en het hart
het brekende verlies van mijn 20/20-zicht opgemerkt, wat me onlangs ertoe aanzette
te zien een oogarts. Verschillende nabezoeken voor testen hebben me nu tot een mogelijk glaucoomslachtoffer gemaakt. Dit wordt
deprimerend, dus voordat ik van gedachten verander, wil ik het nog een keer herhalen.
Ja, het leven is goed, zelfs als je veertig bent, vierenveertig om precies te zijn.