Ik heb een prachtig bord boven mijn bureau. Het is felroze met
witte letters:"Alle mannen zijn gelijk geschapen ... arme dingen."
Ik heb jarenlang geloofd dat vrouwen niet zouden moeten streven naar
gelijkheid met mannen, en dat geen enkele minderheid zou moeten streven naar gelijkheid
met de "norm". Vrouwen zijn beter dan dat. Zo ook zwarten. Zo
zijn Hispanics. Dat geldt ook voor alle andere minderheden.
Telkens wanneer ik deze kleine levensles vergeet, lijkt er iets op te duiken dat me eraan herinnert. Onlangs las ik een interview dat
BusinessWeekOnline hield met Marianne Sensale-Guerin, de
Small Business Administration's Small Business Person of the
Year. In antwoord op de vraag waarom ze dacht dat de SBA
haar had gekozen, zei mevrouw Sensale-Guerin:"... Ik denk dat ze
goed hebben gekeken naar hoe ik mijn werknemers behandel. Ik ben er trots op dat ik
voor mijn werknemers zorg – ze moeten verzekerd zijn, flexibele
uren, vakantietijd. We leven in een wereld waar je beide
ouders hebt die werken, en als werkgever ben ik erg gevoelig voor die
kwesties.'
En het doelpunt van mevrouw Sensale-Guerin? Om succesvol genoeg te zijn zodat
ze haar bedrijf aan haar werknemers kan verkopen, zodat zij
de vruchten kunnen plukken van hun harde werk terwijl ze met pensioen gaat.
Voor hoeveel werkgevers heeft u ooit gewerkt die zo
gevoelig waren voor de huidige EN toekomstige behoeften van werknemers? Hoeveel
werkgevers geven er zelfs om?
Nee, ik ben heel blij dat vrouwen niet gelijk zijn aan mannen. Vrouwen brengen
een geheel nieuw perspectief in de zakenwereld. En het is ongeveer
tijd.
Ik ben ook erg blij dat we de beginjaren van het
vrouwenlib achter ons hebben gelaten. Destijds was ik een van de eerste leden
van de ondernemersvereniging van Silicon Valley. Het spijt me
te melden dat we ooit een hele vergadering hebben besteed aan praten
over wat voor soort sjaal/stropdas we bij onze pakken moeten dragen:
moet het zacht en slap zijn, of kort en stijf? Erger nog, de
consensus was dat het zoveel mogelijk op de stropdas van een man zou moeten
mogelijk, zodat we "erbij konden passen".
We hebben een lange weg afgelegd, schat. En het werd tijd.
Mijn grootmoeder was een ondernemer voordat het woord werd uitgevonden,
zoals de jouwe misschien was. Veel vrouwen werden alleen gelaten om voor
voor zichzelf te zorgen en hun gezin op te voeden. Mijn grootmoeder had een
benzinestation en beheerde een kleine boerderij, met twee stickers op haar
raam waar ze enorm trots op was:een van het leger en een van de marine, die elk haar hadden een zoon in hun dienst. Dat
was tijdens WO II. Ze had die twee zonen zelf opgevoed met haar
tankstation en kleine boerderij, en bleef met beide tot haar
dood tien jaar later.
Ik durf te zeggen dat oma niets om slappe sjaals gaf. Ze had
belangrijkere dingen aan haar hoofd. En dat zouden wij ook moeten doen.
We hebben gezinnen die onze leiding en liefde nodig hebben. We hebben
gemeenschappen die ons leiderschap en onze gevoeligheid nodig hebben. We hebben een
wereld die enorm kan profiteren van de geschenken die wij,
zakenvrouwen, kunnen brengen. En we hebben bedrijven die
… ja, een vrouwelijk tintje nodig hebben.
Mijn andere oma voedde haar gezin ook alleen op – 5 kinderen
en een gehandicapte echtgenoot. Ze was een verpleegster, zegen haar hart. Het is
voor haar, en de legioenen zoals zij, dat de moderne vrouwenbeweging
het meest van alles is bedoeld om te helpen.
Het is te danken aan de legers van vrouwen in het midden van de 20e eeuw die vochten
voor gelijk loon, betere arbeidsomstandigheden, kinderopvang, gezondheidszorg
verzekeringen, Medicaid-programma's en het delen van werk dat ons deel van
de wereld is zo'n betere plek geworden.
We hebben zeker niet al onze gevechten gewonnen. Er is nog een
lange weg te gaan. Maar mijn hemel, kun je je voorstellen hoe onze wereld
eruit zou zien als we als mannen waren geweest? Als we gewoon
pakken hadden aangetrokken en hadden gezegd:"Ja, meneer."
Nee, we hebben ervoor gekozen om anders te zijn. We hebben ervoor gekozen om de
ondervertegenwoordigde, de armen, de verwaarloosden te vertegenwoordigen. En meer macht voor ons
voor het proberen. Ik zal kiezen voor de weg van de schildpad, langzaam en
stabiel, zodat als we onze oorlogen winnen, iedereen hiervan zal profiteren.
Er was onlangs een programma van de History-zender waarin nazi's
verkondigden dat Amerikaanse vrouwen nooit konden helpen bij de oorlogsinspanning
omdat we niets ernstigers konden doen dan een tafel afstoffen.
Ze deden het' ik ken Rosie de Klinkhamer niet, of jij of ik.
Ik vier ons verschil.
Ik zal met hand en tand vechten zodat vrouwen en minderheden niet
gelijk hoeven te zijn aan mannen.
Ga je met me mee? Het is tijd.