Het was het vermoeide getik van een geliefde pendule waarvan de
batterijen aan vervanging toe waren, die me deed denken aan hoe
kostbare tijd werkelijk is, hoe hij voortschrijdt, zelfs als je aan
> stilstand in het leven. Vreemd dat een geluid dat al zoveel jaren
altijd altijd een gevoel van troost bracht, zo'n
dringend gevoel van onvervuldheid kon brengen. Eens een prettig geluid dat ik
kon bijhouden, dat sterk meeging met
me, tikkend op de vele veranderingen in mijn nieuwe leven na de scheiding
en mij volgde naar de vele verschillende huizen toen ik een
spannend leven begon als pas vrijgezel, en daarna opnieuw een toegewijde
relatie. Nu leek het klokgelui een beklijvende herinnering aan de
vele dromen die ik nog moest doormaken.
Hoe komt het dat ik me amper vier jaar eerder zo jong voelde en
zeker in mijn nieuwe leven, zeker in mijn overtuiging dat ik vooruitging, strevend naar een doel van onafhankelijkheid. Hoe komt het
dat ik me tegenwoordig zo uitgeput voel en onzeker over mezelf
? Misschien is het omdat ik elke ochtend als ik in de
spiegel kijk dat getekende gezicht niet herken, omdat ik mezelf verloren heb aan
de vele behoeften van mijn familie, degenen van wie ik volledig houd en
bijna tot een fout. Dagelijks doe ik graag voor ze wat ze
van mij nodig hebben en verwachten. Misschien moet ik nadenken over wat het is
dat ik voor mezelf nodig heb.
Zeker, ik kan geen genoeg krijgen van mijn mooie, lieve kleinzoon,
binnenkort een jaar oud, (en hoe kan het dat er een jaar voorbij is
zo snel?) keer sluipt er een schuldgevoel binnen
die me vertelt dat ik productiever moet zijn op het werk. Toegegeven, het
gelukkig dat ik een carrière heb die me in staat stelt om op een
kantoor aan huis te werken, verstandig was ik dat ik dit pad koos zodat ik
er voor mijn dochters kon zijn terwijl ze opgroeiden, dus
waarom niet hetzelfde doen met mijn lieve kleinzoon?
Tijd, is de reden. De tijd heeft mijn jeugd gestolen en heeft een
beetje overlast achtergelaten dat veroudering wordt genoemd. Op 46-jarige leeftijd heb ik gewoon niet meer het
uithoudingsvermogen dat ik vroeger had. Hoe kan dat, toen ik nog maar een paar
jaar geleden energiek een nieuw leven begon, daten
en socializen. De afgelopen jaren waren een wervelwind van
non-stop drama tijdens het opvoeden van twee tienerdochters die veel leden
veel leden na een emotionele scheiding en volledig verliefd werden
verliefd op een intelligente, genereuze, zij het complexe en moeilijke
mens. Hoewel ik uiterlijk een optimistische kijk had
met betrekking tot de beroering van die scheiding, voelde ik van binnen een enorm
schuldgevoel en enorme pijn aan het einde van een huwelijk van 20 jaar. Dat alles
heeft diep in mijn innerlijk gekleefd en heeft zijn tol geëist
van mij.
Alleen al het afgelopen jaar heb ik vol ongeloof mijn oudste
dochter een capabele, liefhebbende moeder zien worden. Ik zeg ongeloof omdat
het voelt alsof ik pas vorige week diezelfde werd
liefdevolle moeder, mijn dierbare dochter voor het eerst in mijn armen
toen ik haar zachtjes wiegde in de nacht. Nadat ik
grootmoeder ben geworden, weet ik voor het eerst wat die zin
'tijd is vluchtig' betekent. Ja, het afgelopen jaar heeft
veel gelegenheden voor mij gebracht om de klok sneller te voelen tikken, en
en het ook te horen. Mijn jongste dochter is weggegaan naar een universiteit,
vindt ze haar eigen weg op een grote campus in Chicago, zelfverzekerd
jonglerend met de trein, taxi's, werk- en universiteitsschema's. Hoe kan
het is dat dit hetzelfde kleine meisje is dat kapot huilde
van harte toen ze worstelde met haar tapdansen. Ik ben trots
zonder woorden dat mijn dochters succesvol worden op de
paden die ze hebben gekozen. Ik denk graag dat ik er een
deel aan had dat ze zich ontwikkelden tot de zelfverzekerde, slimme, lieve en
geaarde jonge vrouwen die ze zijn.
Nu is het tijd voor mij om mijn aandacht op mezelf te richten. Ik
weet al een tijdje dat ik dit moet doen, maar
ik heb niet de moeite genomen om de tijd te nemen om echt na te denken
uitgebreid over wat ik wil doen mezelf, aan welke
dromen ik wil vasthouden en welke ik los wil laten. Misschien
door dit te doen, zal ik vooruitgaan en een nieuwe vitaliteit en energie krijgen
in deze tweede fase van mijn leven. Daarbij hoop ik een
levendiger vrouw te worden, beter gewapend voor de vele eisen die
degenen die ik liefheb, aan mij stellen.
Maar eerst moet ik die batterijen in de pendule vervangen, zodat
dat hij terugkeert naar zijn oorspronkelijke prestatie, standvastig
de tijd aanhoudt in het hoge tempo van mijn nieuwe begin