Babyboomers. We begonnen te verschijnen in 1945 en de laatste van ons
werd geboren in 1964. Dat plaatst mij, geboren in 1955, precies in het
midden van het peloton. Ik ben een van de miljoenen mannen en vrouwen die
dit jaar 50 worden... in mijn geval vorige week. Ik ben dus niet de enige.
Maar wacht... ik ben alleen. Het is heel persoonlijk om 50 te worden. Er zijn dus
veel vragen opgekomen.
*Wanneer gebeurde dat?
*Waar zijn al die jaren gebleven?
*Wat is er nog over in mijn leven?
*Wie ben ik en wat betekent dat?
*Ben ik de vrouw die ik dacht te zijn op mijn 50e? Wie wil ik
worden?
*Wat nu?
*Is er een andere lidmaatschapskaart dan de AARP?
Ik ben het oudste kind in mijn familie. Mijn moeder zegt gekscherend
ze is niet oud genoeg om een dochter te hebben die een halve eeuw oud is
. Mijn broer stuurt me een kaart waarin staat dat het allemaal bergafwaarts gaat
vanaf hier. Mijn zoon vindt het in ieder geval een beetje netjes. De enige
mensen die me echt vertellen dat de beste jaren hier zijn, zijn andere
vrouwen die al 50 jaar of ouder zijn.
Maar wat betekent dit allemaal voor mij? Ik wist nooit of ik de
50 zou halen. Niet vanwege gezondheidsproblemen of gevaarlijk leven, maar
vanwege genetica. Mijn vader stierf op 47-jarige leeftijd en twee van mijn
zus voor de leeftijd van 40. Ik was niet in staat om mijn weg hier te 'voelen'. Toch,
hier ben ik.
Ik heb geprobeerd uit te zoeken hoe het voelt om
50 te zijn. Ik vind dat zelfs hardop erover praten een beetje
moeilijk is... deels omdat ik nog aan het onderzoeken ben wat het betekent.
Het is niet zo lang geleden dat een vrouw van boven de 29 nooit haar leeftijd vertelde.
Hoewel ik moet toegeven dat ik een moment van aarzeling heb gevoeld, is dat voor het grootste deel voorbij. Tijdens een recente reis werd mij gevraagd of ik
de AARP-korting wilde. Hoezo? Hoe wisten ze dat?
Dus, hoe is het om 50 te worden? Ik denk dat ik het hele
jaar heb om erachter te komen en uit te groeien tot 50. Voorlopig voel ik me alsof ik aangekomen ben. Ik voel me authentieker. Ik heb meer autonomie
en vertrouwen dan ooit. Terwijl ik nu een volwassene word, mag het
kind in mij uitdelen en spelen...allemaal zonder excuses. En
hoewel er enige wijsheid te vinden is, ben ik ervan overtuigd dat ik
de komende jaren nog veel meer zal ontdekken.
In de tussentijd... zal ik mijn leven vieren en danken,
werk aan mijn lijst van dingen die ik moet doen en bereiken voordat ik vertrek
dit goddelijke leven, en ga door met het definiëren en verfijnen van de vrouw die ik
zijn geworden en worden.