VUL JE HART MET KERSTMIS
door
Karen A. Lech
Het is bijna eerste kerstdag, 9 december 2005 om precies te zijn.
Dat laat ons nog zestien dagen tot 'DE DAG'. Ik weet niets van
je familie of je levenssituatie, maar bij mij thuis is de stemming
hoog voor mijn tweelingdochters. De school gaat binnenkort uit voor een lekker
rekoefening, en visioenen van videogames dansen in hun hoofd.
Helaas zijn ze deze kerst misschien niet in staat om
de lekkernijen van het seizoen goed te slikken. Op 22 december staan ze gepland voor tonsillectomieën en adenoïdectomieën. Waarom zou
een aardige moeder als ik zoiets doen? Wel, ze moeten
ten minste tien dagen van school zijn en aangezien ze zoveel
keelproblemen hebben, is het het beste om niet langer te wachten om
deze zaak recht te zetten. Schema's van schoolvakanties, mijn werk
schema en doktersschema vereisen deze geselecteerde tijd
voor de operatie. Dus …..
Hoe vieren? Ik ben bezig met het maken van Gingerbread
pudding, gepureerde kalkoen en heel zachte aardappelpuree met
jus. Hopelijk kunnen we in het weekend voor kerst
kerstkoekjes bakken. En terwijl ze op bed liggen, wil ik met ze praten
over hoe gelukkig ze zijn.
Dat brengt me bij het onderwerp hier...Je hart vullen met
Kerst.
Het zal echt niet moeilijk zijn voor deze twee veertienjarige meisjes om
een fijne vakantie te hebben. Het belangrijkste is dat ze worden verzorgd
met geduld en liefde. Hun oudste broer en zijn vrouw komen uit New York. Er zal gelachen, geplaagd worden,
bezoek. Ze hebben een dak boven hun hoofd, warme bedden om in te slapen
en te recupereren, cadeautjes om open te maken en alle liefde die ik ze kan geven
. Ze hebben ook een goede gezondheid.
Ik denk erover na om er een vrolijk kerstfeest van te maken voor iedereen, ondanks
stereotonillectomieën, terwijl mijn moeder, zus en haar man,
en de moeder van mijn schoondochter langskomen, denk ik aan
/>Kerst voorbij. Ik wandel door mijn geheugen, om me te herinneren wat
Kerstmis zo speciaal maakte voor mij als kind. Wat kan ik doen om
een cadeau te geven, een goede herinnering aan deze kerst, tegemoet te komen aan de
behoeften van iedereen, geluk en liefde te geven aan alles wat ik kan? Want
deze gasten bij mij thuis hebben ook speciale behoeften. Mijn moeder heeft in oktober een
hartaanval gehad en haar gezondheid laat te wensen over. Mijn zwager
heeft dit jaar zijn moeder verloren. Mijn schoondochter en haar moeder
en vader rouwen nog steeds om de dood van haar 19-jarige broer twee
jaar geleden.
Hoe moeilijk is het voor een persoon om zijn hart te vullen met Kerstmis?
Mijn kleine tante zit in een verpleeghuis. Ze heeft blaaskanker. Ik
bezoek haar en zie haar in haar rolstoel zitten in het verlengde van
andere bewoners. Een jonge man is vreselijk kreupel, maar toch kan hij
glimlachen en me een duim omhoog geven als ik stop om hallo te zeggen. Er is een
40-jarige vrouw met een zo misvormd gezicht dat ik eerst niet besefte
het was een vrouw, ook zij zit vreselijk kreupel en verminkt in
de rij bij de verpleegsters' station.
Ik loop naar binnen en zie mijn tante daar zitten, soms lezend,
soms starend in een mijmering. Haar bril staat op, haar
netjes gekamd, gekleed in gewone kleding. Ze woog ooit
bijna 200 pond. Ze weegt nu ongeveer 106 pond, de tijdelijke
celblaaskanker is uit de blaas gegroeid en strekt
zijn dreigende tentakels uit naar wie weet waarheen. Artritis en
zwakte hebben haar meestal tot een rolstoel
als vervoermiddel veroordeeld. Haar geest is erg alert en ze kijkt op. Ze mist lopen, haar huis, haar onafhankelijkheid, haar rijvaardigheid. Ze mist het om kerstinkopen te doen. Ze mist het
om alleen naar het toilet te gaan. Ze mist haar privacy. Ze wordt
omringd door onbekende mensen die voor haar behoeften zorgen,
de behoeften die ze vindt zijn erg gênant.
Mijn tante is nooit getrouwd. Ze woonde bij haar vader en moeder en bleef nog steeds in hun huis wonen nadat mijn grootouders stierven, totdat ze erg ziek werd. Ze is ons hele leven als een tweede moeder voor mezelf
en mijn broer en zus geweest, die ons verwelkomde en
verwende, van ons hield. Ik zit nog steeds als een kind en luister naar
haar magische manier om verhalen over haar jeugd te vertellen en wat
het zo speciaal maakte. Grappige incidenten, waar ze als kind bang voor was,
haar herinneringen aan gelukkige tijden.
Hoe kan ze haar hart vullen met kerst? Ze is slechts een van
honderdduizenden.
Hoe kan ik helpen?
Ik stap in het centrum van Chicago uit de trein en zie de man zonder
benen op de bevroren stoep. Een blikje staat voor hem met wat
wisselgeld. Ik kijk naar de voorbijgangers…. sommigen zonder zelfs maar te kijken
naar beneden, laat staan in zijn ogen, laten semi-heimelijk een paar munten
in zijn blikje vallen of in de buurt ervan. Ik stop en kijk naar zijn gezicht en glimlach.
'Hallo meneer,' zeg ik. "Heb je het warm genoeg?" Ik zie dat er een krant
in zijn haveloze jasje zit. Ik geef hem de verse papieren beker van
Starbucks die ik net bij het station heb gekocht. Hij kijkt me
aan alsof ik gek ben. Ik hurk neer en vraag hem……… “Hoe ga je
deze kerst vieren?” "Wha the f****" is zijn
antwoord.
Hoe kan hij zijn hart vullen met Kerstmis?
Ik glimlach, haal een biljet van vijf dollar tevoorschijn (als alleenstaande moeder van vijf ben ik bijna berooid) en leg het in zijn hand. 'Meneer,' zeg ik, 'ik hoop dat u dit jaar op de een of andere manier Kerstmis in uw hart zult hebben. Ik zal voor je bidden." Ik geef hem een kerstkoekje.
Hij schudt zijn hoofd, ik bezet zijn tijd, zijn ruimte, en
misschien blokkeer ik andere voetgangers om hem wat
wisselgeld te geven. Zou het geen prachtig einde zijn aan dit kleine scenario
om te zeggen dat ik de man mee naar huis nam, hem kleedde en hem
een baan bezorgde? Helaas kan ik alleen een beetje liefde delen met een ander mens
in de vorm van een glimlach, een koekje, een kopje koffie.
Ik stop liefde in elk kerstkoekje dat ik bak, omdat het is gemaakt met
de gedachte aan de glimlach die het van iemand zal krijgen, het plezier
van een unieke en gedenkwaardige smaak. Ik stop liefde in elke strik die
op een cadeau past dat ik inpak, want onder die strik zit een doos die kan
iets bevatten waar de ontvanger blij van wordt. Ik stop liefde in
elke plaats het dekken van de eettafel. "Want ik had honger en
u gaf me te eten." Waarom zou je het ook niet mooi maken?
Kerstmis … het seizoen van de liefde. De meest ongelooflijke daad van
liefde werd meer dan 2000 jaar geleden aan de hele mensheid gegeven in de vorm
van een baby die zou opgroeien om ons van onze zonden te redden, onze
vriend te zijn, en door Zijn liefde, laten we eeuwig leven hebben met onze
Schepper. Het leven is een prachtig geschenk, het eeuwige leven is een ongelooflijke
een, verbijsterend.
Ik heb geleerd dat elke minuut een herinnering maakt, en dat ik
op heilige grond sta als ik naast je sta. Als ik naar je zou glimlachen
en je op een dag voor me in de bus zou laten, op een of andere straathoek, zou ik vereerd zijn om bij je in de buurt te zijn, want we zijn te allen tijde
>een adem verwijderd van het zijn in de aanwezigheid van God. We zijn allemaal één
onmiddellijk verwijderd van de volgende … en de volgende minuut is onbekend.
Dat klinkt vreemd om over na te denken met Kerstmis, nietwaar?
Kerstmis gaat niet alleen over koekjes, versieringen, geschenken, hoeveel
lichtjes aan een boom, hoeveel je uitgeeft, hoe vrolijk verpakt zijn je
cadeaus. Kerstmis gaat over één geschenk in het bijzonder, het geven van
LIEFDE verzonden in menselijke vorm ….liefde zo compleet, zo alomvattend,
zo wonderbaarlijk. Zo'n liefde vind je nergens. En
dat zou je hart met Kerstmis moeten vullen.
Bedankt voor het lezen van deze gedachten die ik wilde delen... met mijn
liefde Karen A. Lech