Ik wil het hebben over het land waar alle ouders bang voor zijn; de plaats
niemand zal toegeven dat hij er is geweest, maar waar alle vreemden vandaan lijken te komen
het land van ongenode meningen.
Toen ik zwanger was, had ik het gevoel dat het teken om mijn nek
met de tekst "Vertel me alsjeblieft je geboorteverhaal" alleen in het niet viel
degene die over mijn vergrote achterste hing en verkondigde:"Alsjeblieft
>commentaar op hoe mijn lichaam eruitziet.” Hier is een greep uit echte
commentaren van echte kennissen (maar uiteraard geen goede
vrienden!):'Ben je zwanger? Godzijdank! Ik merkte dat je
dijen breder werden.' "Je bent zwanger? Jij en je
man zijn al zo lang getrouwd dat ik dacht dat je geen
kinderen kon krijgen.' "Kijk naar jou:" -voor mij toen ik 8 maanden zwanger was- "Je
benen zien er niet uit alsof ze te groot zijn geworden, of ze zien er gewoon
er klein uit in vergelijking met de rest van jullie ?”
Waar gaat het over reproduceren dat onze samenleving vrij spel geeft
om commentaar te geven op dingen die anders extreem
off-limits zouden zijn? Want hoe vernederend zulke opmerkingen ook waren toen ik
zwanger was, ze waren grotendeels beperkt tot fysieke
observaties, terwijl als je eenmaal een kind hebt gekregen, iedereen zich vrij voelt om je bevalling te bekritiseren , de manier waarop je je kind voedt,
hoe je ze kleedt, enzovoort. Hier zijn een paar van mijn favorieten:
Toen ik erachter kwam dat ik een keizersnede had (niet uit vrije wil!), riep een
(kinderloze) kennis van mij uit:"U had een
c-sectie? Dat is vals spelen! Dat is geen werk, zoals echte arbeid.”
VRAAGSTUK??? EXCUSEER MIJ??? Was het vreemdgaan om een grote operatie te ondergaan,
twee dagen aan een morfine-infuus te leven, en dan nauwgezet
naar huis te kruipen om voor een pasgeboren baby te zorgen? Was het bedrog om
weken niet rechtop in bed te kunnen zitten zonder wanhopig aan het
hoofdeinde te grijpen? Of misschien was het vals spelen toen ik
een kussen tegen mijn incisie moest houden om te proberen de ondraaglijke
pijn te verzachten die ik wekenlang hoestte of niesde. Ik begrijp
wat ze zei over het niet hoeven doormaken van de pijn van
weeën, en ik verneder op geen enkele manier de kracht en
vastberadenheid die nodig zijn om dat te doen, maar eerlijk! Wie zegt zoiets
zo? Nog een voorbeeld van een bemoeial - een van mijn Lamaze-klas
vrienden kon geen borstvoeding geven. Ze heeft het zes weken geprobeerd, en
geloof me, ze heeft alles geprobeerd, dus stuur me alsjeblieft geen e-mail
met de vraag:"Heeft ze het geprobeerd (vul in)?" Het antwoord is:"Ja,
ze heeft het geprobeerd." Dus moest ze na zes weken aan de formule voor
haar zoon, die welvarend en gezond is, maar elke keer dat het ter sprake komt
in een gesprek, moet ze de "Heb je het geprobeerd (vul de
leeg)?” En dat is het beste scenario; Ik weet zeker dat ze
door veel vrouwen is uitgescholden omdat ze haar zoon een flesvoeding gaf. Kijk,
Ik denk dat iedereen het erover eens is dat borstvoeding om vele redenen veel beter is dan
formule. Maar als de keuze formule of
I.V. is, nou, daar is de formule voor uitgevonden! Wat denken mensen
dat ze zullen bereiken, waardoor ze zich slecht voelt omdat ze doet wat
er nodig is om calorieën in haar zoon te krijgen? Waarom voelen mensen zich niet zo
moedig op andere gebieden van ons leven? Ik heb nog nooit iemand
naar me toe zien komen in een park en zeggen:"Weet je, die hamburger die je aan het eten bent, verstopt je aderen en vergiftigt je lever en
je bent echt jezelf een slechte dienst bewijzen." Of wat dacht u van:"Dame,
Ik ken u niet, maar het is duidelijk te koud buiten voor u om
zo'n dun jasje zonder hoed te dragen. Dat is gewoon
onverantwoordelijk.” Toch weet ik dat er moeders zijn die
het equivalent tegen hen hebben gezegd door volslagen vreemden over
hun kinderen.
Kijk, ik weet dat er iets is met de hulpeloosheid van een
kind dat de beschermer in ons allemaal naar boven haalt. Ik zeg gewoon
dat we moeten proberen onze sociale grenzen een beetje te onthouden
beter en mensen het voordeel van de twijfel te geven voordat we
in een lezing of venijnig commentaar beginnen. Mijn dijen zijn je dankbaar.