Kunnen vrouwen de stereotype leiderschapsvorm doorbreken en toch
zichzelf positioneren als leiders?
Het is bijna 30 jaar geleden dat vrouwen in grote getale
het personeelsbestand betreden, maar we hebben amper een deuk gemaakt
de directietafel.
Vrouwen zijn goed voor 50% van het personeelsbestand in de VS, maar vul
minder dan 5% van leidinggevende functies in het Amerikaanse bedrijfsleven.
Hebben we, ondanks de baanbrekende vooruitgang die de vorige generatie vrouwen heeft geboekt, door het glazen plafond of
slechts gekraakt? Is het gebrek aan vrouwen in leiderschapsrollen
terughoudendheid van de kant van de gung-ho, krijgerachtige corporate
chiefs om een vrouw in te huren, of is het terughoudendheid van de would-be
vrouw leiders om rollen aan te nemen waar ze zich ongemakkelijk bij voelen of
niet in staat zijn te vervullen?
Het lijdt geen twijfel dat we vooruitgang boeken, en onze vrouwelijke leiders
hebben enorme transformaties bereikt in de stijlen van
leiderschap die nu in veel executive suites in de
VS worden toegepast. Maar tegen welke prijs?
Vooroordelen over hoe leiderschap eruitziet, zijn ingebed in
onze collectieve psyche, evenals in de structuren en het beleid
van de samenleving. De impliciete vereisten voor een hoogvliegende functie
zijn een dag van 12 uur kunnen werken en 24/7 bereikbaar zijn.
Hierbij wordt ervan uitgegaan dat er iemand anders aanwezig is om de
Een ander probleem waarmee vrouwen worden geconfronteerd, is dat hun gedrag in
leiderschapsrollen anders wordt gedefinieerd. Terwijl een dictatoriale
stijl bij een man als noodzakelijk wordt gezien, wordt het bij een vrouw als
agressief geïnterpreteerd. Een mannelijke baas die zijn team pusht zal
bewonderd worden omdat hij hoge eisen stelt, terwijl een vrouw
dominant zal worden genoemd.
De rol van vrouwelijke leiders in de 21e eeuw
Onderzoek dat traditionele leiderschapsrollen meet, toont aan dat
vrouwelijke en mannelijke leiders niet verschillen in algemene
effectiviteit.
De uitdaging voor vrouwen om leiderschapsrollen op zich te nemen, is om de geaccepteerde stereotypen
op te eisen en te herdefiniëren. In plaats van
hun identiteit te camoufleren in voorheen op mannen gerichte rollen,
brengen de nieuwe vrouwelijke leiders hun eigen waarden en
principes mee naar het werk en herdefiniëren ze wat het betekent om een
leider in de 21e eeuw.
De waarden die vrouwen toevoegen aan hun rol als leiders, of het nu
in de bestuurskamer van het bedrijf is of in een gemeenschapswerkgroep, zijn
het vermogen om nieuwe manieren te bedenken om dingen voor elkaar te krijgen en
bemoedigend anderen om hen te volgen.
Terwijl we verder gaan, maakt de botte, transactionele stijl van leiderschap die eerder door menig bedrijfsbaas werd aangenomen, plaats voor transformationeel leiderschap, een stijl die veel van de kwaliteiten omvat waar vrouwen van nature naar neigen.
Transformationeel leiderschap draait om communicatie en een
positieve werkomgeving, waar
mensen worden geïnspireerd en
energie krijgen om organisatiedoelen te bereiken door middel van teamgerichte
achtervolgingen. Dit is waar vrouwen uitblinken.
Studies hebben aangetoond dat vrouwelijke leiders beter communiceren,
betere sociale vaardigheden hebben, toleranter zijn, meer bereid zijn om
zich aan te passen aan veranderingen, beter georganiseerd zijn, anderen beter motiveren
en minder gebonden zijn aan sociale tradities; vaardigheden die essentieel zijn voor
effectief leiderschap.
Het kostte de vorige generatie vrouwen 30 jaar om het
glazen plafond te kraken en het puin op te ruimen voor degenen die hen volgden om
duidelijk een pad voorwaarts te zien. Dus realistisch gezien zal het
lang duren voordat vrouwen niet alleen accepteren, maar ook geaccepteerd worden,
in de evoluerende leiderschapsrollen die nu aan hen worden gepresenteerd. Wat
duidelijk is geworden, is dat de nieuw gedefinieerde termen van leiderschap
die door vrouwen worden aangeboden, een broodnodig wondermiddel zijn in een
steeds moordende en hond-eet-hond wereld.
We kunnen alleen maar hopen dat het niet nog eens 30 jaar duurt.