De diepe band tussen paren kan worden verbroken door ontrouw in het huwelijk om een donkere soort pijn te veroorzaken die 'hechtingsschade' wordt genoemd. In de meeste gevallen leidt gebrek aan geruststelling, wanneer men daar het meest naar verlangt, tot verhoogde emotionele zwakte. De partner die werd bedrogen, kan zijn emoties uiten telkens wanneer ze zich de gebeurtenis herinneren op een agressieve manier die de partij die vals speelde, zou kunnen beledigen. Het resultaat hiervan is meer afstand naarmate de dader pogingen onderneemt om zijn acties te verdedigen. Als de relatie wil overleven, moet de ontrouw voornamelijk worden aangepakt door middel van therapiesessies. Het verlangen naar behandeling moet afkomstig zijn van elk van de personen in een relatie. Als een van hen het er niet mee eens is en zich gedwongen voelt, is de kans groot dat de relatie totaal mislukt.
In het artikel wordt het gebruik van Emotionally Focused Couples Therapy verder uitgelegd om het hierboven beschreven scenario op te lossen. De aanpak is volgens onderzoek nuttig gebleken bij het herstellen van relaties die op het punt stonden volledig te mislukken. Het model dat wordt gebruikt bij het oplossen van huwelijksproblemen is met name het 'Attachment Injury Resolution Model'. Het model bestaat uit een reeks van zeven stappen. Deze beginnen met de benadeelde partij die hun pijn uit over de incidentie en dreigt het paar volledig uit elkaar te scheuren. Geholpen door de therapeut wordt de persoon vervolgens geholpen om de impact van de ontrouw op hem/haar te onthullen. De dader moet de pijn begrijpen die hij zijn partner heeft aangedaan, waarna de benadeelde partij zijn pijn in detail uitlegt, zodat de dader getuige kan zijn van hun hulpeloosheid bij de situatie. Door dit te doen, voelt de dader zich schuldig en geeft hij zijn fout toe. De benadeelde probeert vervolgens troost en geruststelling te vragen aan de dader. De dader reageert op een zachte manier die dient als de oplossing voor de ontrouw. Een case study van het model wordt vervolgens gegeven door David en Sarah, die uiteindelijk hun huwelijk redden en rapporteren om er intens van te genieten.
Vanuit het perspectief van een maatschappelijk werker ben ik het ermee eens dat het model zeer efficiënt is, maar alleen voor stellen als David en Sarah, die hun relatie grondig kennen en al eerder bij de therapeut zijn geweest. Ze weten allebei hoe de ander reageert op zieke situaties en begrijpen hun coping-mechanismen. In het geval van bijvoorbeeld pasgetrouwden werkt het model mogelijk niet zo efficiënt. Het paar begrijpt elkaar misschien niet helemaal en hoe ze op verschillende situaties reageren. Het volgen van de stappen van het model zou uiteindelijk de brand aanwakkeren in plaats van te doven. Het zou zowel van de kant van de therapeut als van het paar tijd en inspanning vergen om de dingen op dezelfde manier waar te nemen als David en Sarah. Met name de dialoog in het artikel vindt plaats tijdens hun vierde therapiesessie en niet de eerste, zelfs niet wanneer ze eerder behandeling hadden gezocht vóór het ontrouwgeschil. De oplossing voor gehechtheidsletsel moet worden beperkt voor gebruik later in de loop van de behandeling, niet in de beginfase.
Bovendien lijkt het model een ideale situatie te creëren zoals die van David en Sarah, waarbij beide partijen bereid om het uit te praten. De gewonde in het scenario is Sarah. Ze drukt al haar gevoelens heel openlijk uit, wat de meeste vrouwen zouden doen. Als de zaak andersom zou zijn, zou David zich niet uitdrukken zoals Sara deed. Vrouwen uiten hun gevoelens en emoties heel gemakkelijk, terwijl mannen dat niet doen. Zelfs als David ongelijk heeft, is hij in het begin niet in staat om zich uit te drukken. In plaats daarvan zit hij met zijn handen gevouwen zonder uitdrukking op zijn gezicht. Thuis, als Sarah emotioneel uitbarst, laat hij zich ook niet uit. Zijn manier van omgaan is door haar helemaal te vermijden. Meestal heb ik het gevoel dat de coping-mechanismen van mannen in dit model niet goed zijn overwogen. Als intermediair tussen de twee, kan een gebrek aan uitdrukking ervoor zorgen dat iemand ook het gevoel krijgt de zaak op te geven. Als de man de beledigde partij was, denk ik dat het model meer ongepast zou zijn als de gebruikte copingmethoden vermijding omvatten. Het ontbreken van berouw van de dader kan de situatie moeilijker maken voor de benadeelde persoon die begrepen wil worden. Er zijn kansen dat de dader berouw veinst om de therapiesessie te doorstaan. Mensen in eerlijkheid tot dialoog brengen is een grote rol. De therapeut moet daarom zijn beste interpersoonlijke vaardigheden gebruiken om zo'n forum te creëren.
Een van de belangrijkste veronderstellingen die tijdens het therapieproces worden gemaakt, is dat de dingen weer normaal worden nadat het model is gebruikt. Hoewel het de norm is dat een paar follow-ups worden gedaan, kan het paar terugvallen nadat het allemaal is beëindigd. Er is veel genegenheid, geduld en vriendelijke daden nodig om een gebroken vertrouwen te herstellen. David omhelst op het einde Sarah en is aanhankelijk naar haar toe. In veel paren zal de beledigde persoon nog steeds triggermomenten ervaren, alleen dat ze deze misschien beter kunnen verbergen. Er kunnen lange tijd twijfels in hun hoofd blijven bestaan over het incident, zelfs als ze het redelijk goed lijken te doen. Als maatschappelijk werker die een dergelijke zaak behandelt, is het nodig te erkennen dat vertrouwen erg duur is en niet kan worden geïnstalleerd en verwijderd zoals een delinquent dat goeddunkt. Om hiermee om te gaan, zou het paar periodiek moeten worden herinnerd aan het verwachten van geleidelijke veranderingen in plaats van onmiddellijke genezing. Het paar moet ook de waarde van hun significante andere in hun leven opnieuw evalueren. Als therapeut is het gewenste geduldniveau ook relatief hoog, maar dit kan worden bereikt door te allen tijde de doeltoestand in gedachten te houden.
Er zijn gevallen waarin een herhaling van ontrouw optreedt, zelfs na therapie. De stappen van het model zijn erg voorspelbaar. Bij het eerste gebruik kan men het niet erg serieus nemen. Praten en huilen leidt immers tot vergeving. Er zijn mensen die de stappen in hun voordeel onthouden, terwijl de beledigde persoon pijn blijft doen. Echte verandering vereist volwassenheid van de betrokken partijen en een verlangen van binnenuit om te veranderen. Als u deze twee niet bezit, kunnen alle inspanningen van de therapeut nutteloos worden. Dit betekent in wezen dat het model alleen nuttig kan zijn voor koppels die de waarde inzien van het herstellen van hun relaties in plaats van deze te beëindigen. Externe factoren kunnen koppels ertoe aanzetten om therapie te zoeken, bijvoorbeeld druk van de gezinsleden. Er is behoefte aan motivatie voor zowel het paar als de therapeut om de bevlekte relatie om te zetten in een gezonde.
Ontrouw is een grote bedreiging voor het huwelijk. Sommige vakbonden hebben zich erdoorheen gewerkt, terwijl andere erdoor werden neergehaald. Het probleem van ontrouw aanpakken is de enige manier om een huwelijk te laten werken, aangezien de impact ervan te groot is om te negeren. De emotioneel gerichte relatietherapie is een uitstekende oplossing voor het herstellen van huwelijken die gespannen zijn door ontrouw. Het vertrouwen van een persoon terugwinnen is een zware plicht. Bij het gebruik van het model voor het oplossen van gehechtheidsletsel zijn er veel factoren die een rol moeten spelen en niet alleen aannemen dat het gebruik van het model de gewenste effecten zal opleveren. Het vergt zweet, eerlijkheid en het intrinsieke verlangen naar positieve verandering. Ongeacht de huidige situatie is er nog steeds hoop op het redden van een huwelijk als een paar het probleem onder begeleiding van een therapeut oplost. De auteur van dit artikel is Esther, een professionele artikelschrijver die werkt voor een bedrijf dat bekend staat als het bekende onderzoeksbedrijf Bravia voor medische schrijfdiensten in de VS
