Kinderopvang mag geen bron van schuld zijn. In feite is het een van de beste bronnen van een werkende moeder. Maar je moet het wel als zodanig leren omarmen. Helaas kunnen tegenstrijdige meningen dit soms moeilijk maken.
Ik begon onderzoek te doen naar kinderopvang bijna vanaf het moment dat ik hoorde dat ik de eerste keer zwanger was. Mijn strategie:denk goed na over elk van de beschikbare opties. In het bedrijfsleven werkte dit altijd goed voor mij. Dus ik heb ze allemaal bekeken:kinderdagverblijven, kindermeisjes, thuiszorg, buitenhuiszorg. Ik sprak met moeders, grootmoeders, leraren en zelfs een paar vaders. In dit geval heb ik echter op de harde manier geleerd wat een gevoelig onderwerp kinderopvang eigenlijk is. kreeg meer negatieve dan positieve feedback. Zo erg zelfs dat het constant op mijn hoofd begon te wegen. Ik twijfelde aan mijn doelstellingen en aan wie ik was. Ik liet de mening van iedereen beïnvloeden wat ze dachten dat ik moest doen.
Maar ik zette door, nam mijn besluit en na 12 weken was het tijd voor Megan om met de kinderopvang te beginnen. Het probleem was dat ik maandenlang had geluisterd naar iedereen die de verschrikkelijke effecten van de kinderopvang op kinderen opsomde. Dus ging ik met een negatieve mindset in wat een opwindende nieuwe fase van ons leven had moeten zijn. Ik begon met kinderopvang omdat ik dacht dat ik Megan kwaad deed, zonder rekening te houden met al het goede dat het kon bieden.
En het was verschrikkelijk. Elke ochtend zette ik Megan af en sloop schaapachtig het centrum uit om aan mijn woon-werkverkeer te beginnen. Ik had dit negatieve idee van kinderopvang tot zo'n hoogte opgebouwd dat ik me gewoon een vreselijke moeder voelde door gewoon naar mijn werk te rijden. Ik liet mijn kind in de steek!
Mijn kijk op kinderopvang vloeide over in mijn werkdag, wat ertoe leidde dat ik me schaamde en discussies over de kinderopvang met collega's vermeed. Ik nam aan dat ze me beoordeelden, zeker dat ik me op mijn carrière concentreerde ten koste van mijn baby.
Maar nog erger dan mijn eigen onzekerheden waren alle horrorverhalen van de kinderopvang die me werden verteld door mijn collega ( goedbedoelende) collega's. Heb je dat verhaal gehoord van het kind dat uren buiten gelaten werd? Heb je gehoord van de leraar die de baby in brand heeft gestoken? Ik wist dat Megan koliek had en moeilijk kon zijn, dit verergerde mijn zorgen alleen maar. Ik stelde me voor dat ze de hele dag huilde, in haar bedje lag te rommelen en de aandacht van haar leraren weigerde. Ik stelde me voor dat de leraren gefrustreerd raakten met haar en reageerden met onverschilligheid, of erger nog, negatieve discipline.
Zorgen ze goed voor haar? Wat als ze haar slecht behandelen? Hoe kan ik het echt weten? Wat als ze favorieten spelen en Megan is niet een van hen? Zijn ze haar aan het opvoeden in plaats van mij? Of de angsten van een werkende moeder:wat als ze ze leuker gaat vinden dan ik?
Al met al was ik bang dat ik faalde. Ik was bang dat ik een slechte moeder was.
Na vele jaren en veel tijd besteed aan dit onderwerp, weet ik nu dat ik niet verder van de waarheid had kunnen zitten. In werkelijkheid was er niets mis mee om Megan in de kinderopvang achter te laten. Ze bloeide, leerde en had plezier. Ik was geen slechte moeder. Ik was en ben een . Sterker nog, ik was de allerbeste moeder die ik maar kon zijn. werkende moeder De beste moeder zijn betekende moederen op de manier die voor mij werkte. Ik moest mezelf zijn. Maar het zou me wat tijd kosten - en talloze strategieën - om dit uit te zoeken. De rest van dit hoofdstuk is gewijd aan het delen van deze strategieën met u. Samantha Knowles is de auteur van Working Mom Reviews. Weten hoe u uw gezichtsvermogen kunt herstellen, ga naar Restore My Vision Voor tips om uw groeiende diabetes te verminderen, bekijk snel Diabetes omkeren Today Review
