Stop nooit met daten:het was 19 maart 7.30 uur. Zoals elke ochtend was mijn focus 100% op het krijgen van de kinderen de deur uit en mezelf klaar voor het werk:pak, schoenen, koffie, ontbijtgranen, rugzakken en de gebruikelijke kinderonderhandelingen , "Nee, Parker, breng alsjeblieft mijn tandenborstel vandaag niet mee om te laten zien en vertellen."
Scott keek me die ochtend raar aan. Hij wierp me eindelijk die verwachtingsvolle en geïrriteerde blik toe, alsof ik iets ongelooflijk voor de hand liggends had gemist, en vroeg:"Nou?"
Ik pijnigde mijn hersens. Wat was het? Was mijn rok achterstevoren aan? Had ik hondenpoep op mijn hiel? Was ik te laat? Ik had geen idee waar hij aan dacht.
"Weet je wat het vandaag is?" vroeg hij op een gefrustreerde toon. "Valentijnsdag?" Ik zei hopelijk.
Nee, het is maart, Jennifer, blijf nadenken! "Zijn het ouderlerarenconferenties?" Ik probeerde het opnieuw. Ze gebeuren zoals elke maand, zo lijkt het. Ik weet dat dit niet klopt, maar ik word wanhopig. Hoe ik ook probeer, ik kan niets bedenken. Scott rolde met zijn ogen en zei:"Nee, Jen, het is onze trouwdag." Toen haalde hij een mooi klein pakje achter zijn rug vandaan.
Ik voelde me verschrikkelijk. Hoe kon ik het vergeten zijn? Wij zijn 19 jaar getrouwd! Eigenlijk was het makkelijk. Ik heb drie kinderen, een fulltime baan en tal van andere 'activiteiten' die mijn brein overnemen:cheerleaden, presentaties voor klanten, t-ball-oefeningen, gênante show-and-tell-momenten afleiden en verjaardagsfeestjes plannen voor tieners. Zoals zoveel andere werkende moeders, had ik kinderen en werk ons leven laten worden. Toen Scott en ik uit eten gingen, bespraken we de kinderen. Als we in het weekend samen waren, deden we kinderdingen. Ik geef zelfs toe dat er meer dan een paar nachten zijn geweest dat een van de kinderen bij ons in bed belandt. Vanzelfsprekend inspireert dit niet tot romantiek. Scott is de beste man die ik ken. Maar ondanks al onze tijd samen, realiseerde ik me dat we niet echt veel tijd samen hadden doorgebracht. Ik moest hem weer een prioriteit maken. Als moeders hebben we vaak het gevoel dat onze kinderen ons meer nodig hebben dan onze echtgenoten.
Als werkende moeders plaatsen we onze banen soms ook voor onze partners. Het is waar dat kinderen gevoed, gekleed en verzorgd moeten worden, maar ze hebben niet meer van jou nodig dan je partner. Je baan heeft ook je volledige aandacht nodig, maar niet meer dan de belangrijkste mensen in je leven. Geloof me, ik snap het.
Maar ik begrijp ook hoe belangrijk het is dat je ervoor zorgt dat je huwelijk of partnerschap niet alleen om klusjes, agenda's en kinderen gaat, maar ook om plezier. Dit is een van de allerbeste cadeaus die je aan je kinderen kunt geven. Uw kinderen zullen zich veilig en geliefd voelen, en u zult een sterk voorbeeld zijn voor hun toekomstige relaties. Samantha Knowles is de auteur van Working Mom Reviews. werk vanuit huis met flexibele uren, bij Legit Online Jobs
