Het zwangerschapsverlof was heerlijk. Dit was de eerste keer dat ik ooit echt vrij had genomen van mijn werk. Ik heb uren met Megan gespeeld en haar vastgehouden terwijl ze een dutje deed. Ik organiseerde mijn voorraadkast en kasten en maakte zelfs elke avond maaltijden voor ons kleine gezin - en ik ben geen natuurlijke kok! Het was geweldig voor ons alle drie, en ik hield van de tijd. Maar ik hield ervan zoals men van vakantie houdt; ik was het niet.
Zelfs na zes weken, net halverwege mijn zwangerschapsverlof, begon ik aan werk te denken. Ik begon te snakken naar zakelijke gesprekken en verlangde ernaar om weer in het spel te komen. Toen had ik mijn eerste smaak van . schuld van werkende moeder De passief-agressieve uitspraken van zowel vrienden als vreemden begonnen naar boven te komen.
"Ik hoop dat je niet de hele tijd uitgeput bent." Maar ik was uitgeput voordat ik ooit zwanger was. Ik redeneerde dat ik het prima kon redden zonder veel slaap. "Ik hoop dat je de voedingen, de slapeloze nachten en al het verschonen van de luier aankunt - het zal zwaar zijn." Maar ze hadden geen idee dat ik behoorlijk ervaren was in multitasken, ik maakte me geen zorgen. "Maar denk je dat je in staat zult zijn om je baan de echte focus te geven die het vereist? Het was interessant om op te merken dat Scott nooit een van deze vragen ontving. Ik denk dat iedereen ervan uitging dat ik natuurlijk het merendeel van de nieuwe oudertaken op je zou nemen." En je zou echt niet thuis kunnen blijven?", vroegen mensen.
Ik had het gevoel dat overal waar ik me wendde, mensen scepsis of sympathie uitten over het idee dat ik weer aan het werk zou gaan. baan was niet eens iets om over na te denken. De wereld leek me te vertellen dat willen werken en een carrière willen blijven ontwikkelen als werkende moeder verkeerd was.
Overal waar ik kwam, werd ik benaderd door vrouwen, door mannen, door vreemden. Ze vroegen me:"Wie gaat er op je kinderen passen als je aan het werk bent?" "We hebben een geweldige kinderopvang gevonden", antwoordde ik zelfverzekerd, in de hoop dat het gesprek voorbij was. Ze gingen door, “Maar hoe kun je dat kleintje nu aan een ander overlaten?” De vragen doen pijn. Ze deden veel pijn - ik hield van mijn kind. Maar ik vond het ook leuk om te werken. Was dit echt zo vreemd?
Dus ik deed wat elke zichzelf respecterende nieuwe moeder zou doen. Ik loog. Of, zoals ik het graag zie, ik begon kleine leugens te vertellen. Ik legde uit - keer op keer - dat ik terug moest, dat onze financiën het nodig hadden. Ik wist dat dit niet de waarheid was. We waren niet rijk en hadden aanpassingen moeten doen, maar ik had thuis kunnen blijven als ik dat had gewild. Ik wist dat ik ervoor koos om te werken.
In die eerste weken van Megans leven heb ik nogal wat nagedacht over mijn eigen moeder. Ik bleef maar denken aan hoe ze het geweldig zou hebben gevonden om gewoon thuis te blijven en voor Megan te zorgen. In plaats daarvan koos ik ervoor om haar droomlevensstijl af te wijzen en elke dag een strak pak aan te trekken. Ik vroeg me af of ze jaloers zou zijn geweest op mijn keuzes, of teleurgesteld zou zijn in mijn beslissingen. Er was veel intern debat voor nodig, maar mijn beslissing om weer aan het werk te gaan nadat ik Megan had gekregen, kwam neer op twee cruciale feiten, in deze volgorde:1) Ik had heel hard gewerkt om mijn carrière te krijgen waar hij was. 2) Werken maakte me gelukkig. Na tien weken beëindigde ik mijn zwangerschapsverlof en ging terug - twee weken eerder.
In die tijd was ik de enige vrouwelijke werknemer bij het bedrijf die ooit weer aan het werk was gegaan voordat het zwangerschapsverlof was afgelopen. Ondanks dat het mijn beslissing was, was het toch tegenstrijdig. Elke avond sloop ik Megans kamer binnen. Ik gluurde in haar wieg en staarde naar haar kleine gezichtje en realiseerde me dat ze een volledige dag had meegemaakt waar ik geen deel van uitmaakte. En mijn geest zou tollen. Misschien ben ik een slechte moeder omdat ik werk. Misschien had mijn moeder gelijk dat ze thuis wilde blijven. Misschien ben ik egoïstisch. De cyclus van schuldgevoelens van werkende moeders was nog maar net begonnen. Samantha Knowles is de auteur van Working Mom Reviews. Leer technieken van zindelijkheidstraining in drie dagen Zindelijkheidstraining in drie dagen Om meer te weten over Project GoPro Review, klik op Project GoPro Review
