Kinderopvang is voor mij altijd een grote bron van schuldgevoelens geweest. Zo erg zelfs dat ik eens, tot mijn grote verlegenheid, mezelf voordeed alsof ik een thuisblijfmoeder was.
Het was op een ochtend toen Emily, mijn middelste kind, zich niet lekker voelde. Ik verliet mijn werk vroeg om haar naar de dokter te brengen, maar op weg om haar op te halen, deed ik iets geks:ik deed een spijkerbroek en tennisschoenen aan.
Ik was alleen van plan om bij de dokter te zijn kantoor voor een paar uur. Daarna, zolang het beter met haar ging, zou ik haar terugbrengen naar onze oppas. Dus waarom zou ik de tijd nemen om mijn pak uit te trekken en een setje vrijetijdskleding aan te trekken?
Eerlijk gezegd zou ik mensen vertellen dat ik het voor mijn gemak deed. Panty's, hakken en een pak zullen elke vrouw dragen, vooral wanneer ze een draagzak proberen te sjouwen. Maar in werkelijkheid deed ik het omdat ik wilde dat iedereen goed over me dacht, dat ik een 'goede en toegewijde moeder' was.
Terwijl ik de auto snel aan het wisselen was, belde ik Scott op mijn mobiel. Ik vertelde hem wat ik aan het doen was. Het was begrijpelijk dat hij dacht dat ik overboord ging. Natuurlijk deed hij dat, want - en ik bedoel dit op een liefdevolle manier - mijn man is een man.
Als hij zich in een pak naar een doktersafspraak haast, wordt hij beschouwd als een geweldige en toegewijde vader - een man die zijn gezin onderhoudt en bereid is tijd vrij te maken van zijn drukke werkschema voor zijn zieke dochter. Maar als ik me haastte en de indruk wekte dat ik van plan was om onmiddellijk na Emily's doktersafspraak terug te keren naar een werkomgeving, nou, ik vermoedde dat mijn toewijding aan mijn dochter in twijfel zou worden getrokken.
Ik kon hoor bijna de uitspraken van de kinderarts en het ondersteunend personeel:
"Ga je weer aan het werk terwijl ze zich niet lekker voelt?"
"Misschien Emily zou niet ziek zijn geworden als ze niet zoveel tijd in de kinderopvang had doorgebracht."
"Weet je zeker dat je al haar symptomen onder controle hebt? Weet je, aangezien ze niet bij u de hele dag?"
"We begrijpen dat u weer aan het werk moet, maar de antibiotica die we geven hebben minstens 24 uur nodig om te werken; u bent niet alleen van plan haar terug te brengen naar kinderopvang ben jij?"
Dus wat heb ik gedaan om het bovenstaande te vermijden? Ik loog. Misschien heb ik niet echt gelogen, maar ik deed zeker alsof.
De realiteit was dat mijn dokter niet dacht dat ik een vreselijke moeder was. Hij oordeelde niet over mij - ik was gewoon enorm onzeker. Dit was allemaal niet nodig, want ik deed niets verkeerd. Ik had mijn toevlucht genomen tot het aantrekken van een spijkerbroek om mijn eigen vertrouwensproblemen op te lossen. Sindsdien heb ik een lange weg afgelegd. Jij ook. Samantha Knowles is de auteur van Working Mom Reviews en Health Fitness and Beauty Reviews. Om van moeilijke hypothyreoïdie af te komen, bekijk hypothyreoïdie review / of om te leren hoe je contact kunt maken met je partner, bekijk Melt Your Mans Heart Review /
