Stel je voor dat je het vermogen hebt om boven je hoofd te zweven, als op de vleugels van een kleine vogel, en de wereld onopgemerkt te observeren. Zie de omliggende huizen, de straten, de schoolovergangen. Zweef over de speeltuin, zie de lege speeltoestellen, de lege schommels die een beetje wiegen in een briesje. De kinderen zijn allemaal binnen. Vlieg geruisloos door het grote open raam, ongezien, een oplettende waarnemer.
Een klaslokaal van de derde klas. Ga rechtop in de hoek zitten en kijk naar beneden vanaf de grote wandklok. Wat een interessante plek. Kinderen van deze leeftijd beginnen wat onafhankelijkheid te verlangen; ze begrijpen volwassen taal, en toch zijn ze nog steeds erg afhankelijk, buigzaam en beïnvloedbaar. Op deze school zijn er net zoveel leerlingen jonger als zij. Dit zijn de 'grote kinderen', maar niet de 'grotere kinderen'. Voel de energie van twintig of meer jonge mensen die verstrikt raken in een activiteit. Zie de eenzame lerares achter haar grote houten bureau zitten. Terwijl je over de rijen kleine bureaus beweegt, zie je enkele studenten friemelen, sommigen fronsen, sommigen gapen. Maar één jongen, die kleine daar, krijgt energie. Terwijl hij koortsachtig aan een papier krabt, is er een vonk in die ogen. Een wit vuur waar elke goede leraar naar verlangt... Het vuur van ontdekking. Zie dit moment… een doorbraak…. een nieuwe herkenning ontwaakte... een prille passie... een inzicht.
Deze jongen kan voor het eerst voorbij de cijfers kijken, in de cijfers... er zit iets in, onder het grafiet op de pagina... een dynamische relatie met elkaar die hij nog nooit heeft gezien voordat. De andere kinderen wiebelen en schuifelen, maar hij hoort ze niet. Hij heeft een geheim ontdekt. Een nieuwe weg, een pad dat uitkomt in een onbekende, zoals een ontdekkingsreiziger die voor het eerst een nieuwe grot binnenstapt. Zijn hart klopt. Er is een snelkoppeling hier. Er is een manier om sneller op de bestemming te komen, met minder inspanning... een eenvoud. Dit is het begin van een nieuwe liefde voor leren. Het is een heilig moment.
Zwijg in stilte, onzichtbaar, en zie hem het potlood neerleggen. Hij leunt achterover en kijkt met verwondering, tevredenheid, met vreugde naar de test. Terwijl de andere kinderen aan het werk zijn, draagt deze kleine jongen het papier naar het grote bureau en legt het in de houten bak. Zie de lerares opkijken van haar lezing. Ze kijkt boos over de randen, de glaskralen hangen tegen haar wijde nek. Terwijl de jongen zich omdraait om weg te lopen, haalt ze het papier uit de prullenbak. De kleine jongen ziet het niet. Hij is op een andere plaats, een plaats van intriges en verwondering.
En dan verstijven alle kinderen. De luide stem van de leraar verbreekt de stilte en de kleine jongen verstijft, bijna aan zijn bureau. Hij draait zich om en kijkt angstig naar het grote houten bureau. Hij begint langzaam en aarzelend te bewegen, voortgetrokken door de kracht van de autoriteit. Haar frons is intens, haar ogen smal, donker en kraalachtig. De kleine jongen kijkt niet naar links of rechts. De leerlingen houden allemaal hun adem in. Langzaam nadert hij de kracht.
De woorden zijn gevuld met wrok, de minachting weergalmt van de dichte muren. De kleine jongen krimpt ineen als de hand van de sterke dame zijn schouder grijpt, hem naar zich toe trekt, en tot zijn schrik... over de brede schoot. De ogen van de kleine jongen zijn doodsbang... Dit kan niet gebeuren. Het stille protest:"Ik ben een groot kind." En dan, in de ogen, een blik die haar in stille wanhoop toewierp:"Alsjeblieft, niet in het bijzijn van al die anderen." De bureaula gaat open, de mollige hand grijpt een houten pingpongpeddel, een sterke arm slaat keer op keer toe, de peddel over de broek. De kinderen wenden hun ogen beschaamd naar beneden. Niemand is veilig.
Als het voorbij is, schuift het jongetje weer tussen de bureaus door. Rood aangelopen, vernederd, boos. De kleine witte vonk is uit de ogen verdwenen en vervangen door het koude sudderen van een ander soort vuur.
Het leven is vreemd en onvoorspelbaar. De interacties tussen mensen zijn complex en moeilijk te begrijpen. De effecten die we op elkaar hebben, op dit moment, maar ook tot ver in de toekomst, zijn bijna onpeilbaar. Als volwassenen worden we gedreven door onzichtbare krachten die ervoor zorgen dat we op onverklaarbare manieren reageren. Ik geloof dat bijna alle mensen goed van hart zijn, althans in hun eigen ogen. Zelfs de slechtsten onder ons hebben het gevoel dat ze hun best doen, en in zekere zin is dat waarschijnlijk waar. begrijp hoe je echt met je tiener kunt opschieten, bekijk My Out of Control Teen Review
