Er was een tijd in mijn leven dat het idee van het 'mode-sweatshirt' een gruwel was voor alles wat ik waardeerde. Ik hou van mijn mode fantasierijk, glamoureus, ostentatief onconventioneel en goedkoop. Het high-fashion sweatshirt is geen van die dingen. Het is saai, het is duidelijk, en voor wat het is, het is duur. Het idee om een designerlabel in een basic sweatshirt te stoppen en er een fortuin voor te vragen, stootte me bijna meer af dan het idee om in de eerste plaats een sweatshirt te dragen. Maar toen probeerde ik er een, en nu ben ik dol op ze.
Mijn afkeer van sweatshirts is voor een groot deel wraak voor de manier waarop ze mij aankijken. Ik ben geen Olsen-tweeling en ik vind het moeilijk om die "model-off-duty"-look te rocken omdat ik geen off-duty-model ben. Als ik kleding draag die eruitziet als een sjofele oude pyjama, zie ik eruit als een normaal persoon die rondrent in haar sjofele oude pyjama. Ik dacht dat het toevoegen van een designerlabel aan een me niet aantrekkelijker zou zijn dan de zware oude Champion die ik op de middelbare school naar de sportschool droeg.
foto:paarse bruidsmeisjesjurkenToen, op een dag, in een post-baby vlaag van hormonen, kocht ik er een. Het heeft waarschijnlijk minder te maken met de baby en meer met het zien hoe cool een bepaalde It Girl-moderedacteur in de hare eruitzag, maar de babyhormonen maakten kortsluiting in mijn hersenen, dus ik vergat het oude Champion-sweatshirt en overtuigde mezelf ervan dat in een sweatshirt van $ 100 zou ik eruitzien als iemand die met Alexander Wang omging.
Ik had vrijwel direct spijt van de bestelling, maar het was te laat om te annuleren. Toen het sweatshirt arriveerde, dacht ik dat ik het meteen terug naar het bedrijf zou sturen. Maar toen probeerde ik het. In de doos had het sweatshirt er net zo uitgezien als de oude Champion-versie, maar toen ik het eenmaal aanraakte, realiseerde ik me dat de stof totaal anders was. Het zag er hetzelfde uit, maar het was zachter en viel aantrekkelijker over mijn schouders en om mijn middel. De snit was ook anders. In plaats van een groot, plat vierkant vierkant te zijn, zag ik eruit alsof ik een zeer aantrekkelijke kasjmier trui droeg, maar dan cooler. Ik zag eruit als het soort persoon over wie je zou zeggen:"Ze draagt truien van kasjmier alsof het sweatshirts zijn." Ik fantaseerde zelfs dat mijn warrige haar er "kunstig rommelig" uitzag en niet alleen maar rommelig.
Hoe leuk ik het uiterlijk ook vond, ik zou het waarschijnlijk nog steeds niet hebben gehouden als het ook niet zo praktisch was geweest. Het gaf me het gevoel dat ik er chique uitzag, maar het was zo comfortabel als een pyjama. Het beste van alles was dat het wasbaar was. Zelfs de goedkoopste van mijn chique zijden charmeuse H&M-blouses is alleen chemisch te reinigen, en in de onsterfelijke woorden van Mitch Hedberg:"Dit shirt is alleen chemisch schoon, wat betekent dat het vies is."
Al mijn glinsterende, fantasievolle outfits zagen eruit als een enorme pijn in de kont om te dragen, te stylen en te wassen, maar het sweatshirt kon gewoon in de was worden gegooid. Als er iets op kwam, kon ik er een vlek op wrijven en het zou eruit komen. Als er een gat in zou zitten, dan zou ik het meisje zijn in de coole trui met het gat.
Ik zou dat verdomde ding elke dag kunnen dragen met mijn spijkerbroek met hoge taille en belachelijk comfortabel zijn en er nog steeds als een cool persoon uitzien, of in ieder geval denken dat ik eruitzag als een cool persoon, wat eigenlijk ongeveer 98% van het punt is. Nu heb ik er nog maar drie nodig.
zie meer:zwarte bruidsmeisjesjurkenDeel het laatste modenieuws, schoonheidstips, stijlen van beroemdheden. Bekijk nu.