De raadselachtige wereld van de Parijse haute couture is al lang een onderwerp van fascinatie voor modeliefhebbers. De ateliers die de majestueuze, met de hand genaaide en geborduurde jurken maken - die vaak honderden uren in beslag nemen om te maken (met prijspunten die escaleerden tot honderdduizenden dollars om te evenaren!) - waren bijna ongrijpbaar. De wereld kende nooit de namen en gezichten achter de ambachtslieden - tot nu toe.
In 2012 opende Christian Dior zijn iconische deuren voor filmmaker Frédéric Tcheng om de totstandkoming van de eerste couturecollectie van het huis door de toenmalige nieuwe creative director, Raf Simons, te documenteren. Dior and I, dat op 10 april wordt geopend, volgt de langverwachte creatie van de herfstcollectie 2012 door de Belgische ontwerper, die acht weken lang lang naar verwachting is uitgekomen - en het stelt niet teleur. Tcheng, de filmmaker die meewerkte aan cruciale modefilms zoals The Eye Has to Travel en Valentino:The Last Emperor, gaat de werkkamers van de ateliers binnen en portretteert het creatieve proces van de ontwerper en de werkprocessen van de naaisters en kleermakers die de collectie maken. Vanessa Friedman, modecriticus van de New York Times, heeft de film geprezen als "de beste modedocumentaire sinds R.J. Cutler The September Issue, en een volledig overtuigend argument waarom merken hun angsten onder ogen moeten zien en voor transparantie moeten kiezen."
Ik had vanmiddag een boeiend gesprek met Tcheng. Bekijk wat hij te zeggen heeft over de film en het couture-personeel dat is ontdekt in Dior and I:
GLAMOUR:Je hebt grote mode-iconen aangepakt in eerdere films The Eye Has to Travel (2011) en Valentino:The Last Emperor (2008). Waarom heb je besloten om Dior and I te creëren?
Frédéric Tcheng:Mijn geschiedenis met mode begon met Valentino en documentaires. Hij vroeg me om bij de bemanning te komen. Het was een training, ik werd in deze wereld van Valentino gegooid. Het was een lang avontuur, in twee jaar opgenomen en anderhalf jaar gemonteerd. Dat was de basis voor alles wat ik wist. Door die film ontmoette ik een aantal mensen bij Dior; voornamelijk Olivier Bialobos [die de wereldwijde public relations voor het merk leidt]. Hij was geïnteresseerd om voor het eerst de deur te openen voor een filmploeg.
Foto:bruidsmeisjesjurken Sydney
GLAMOUR:Je hebt de film in acht weken opgenomen. Dat moet een grote druk voor je zijn geweest.
FT:Het maken van de film was op zich al zo'n groot avontuur. Het was heel heftig voor mij. Ik begon als PA [productie-assistent] en twee jaar later houd ik de camera soms vast, soms monteer ik, soms doe ik geluid.
FT:Heel weinig, zo weinig als je maar kunt zijn. Ik hield het bij slechts twee personen. Het was alleen ik en de camera en een geluidsman.
FT:Als Fransman was Dior zo'n legendarisch huis [voor mij]. Er is niemand in Frankrijk die Dior niet kent. Het is echt iets dat op een bepaalde manier deel uitmaakt van de Franse erfenis. Van Raf Simons daarentegen wist ik heel weinig af. Er was heel weinig over hem bekend. Ik kende zijn kleren. De weinige interviews die ik over hem las, waren ongelooflijk fascinerend voor mij. De bedachtzaamheid van zijn proces en de uniciteit van zijn invloeden waren fascinerend. Hij deed verschillende collecties geïnspireerd door kunst en door muziek. De beslotenheid [sic], het idee dat hij zichzelf voor het oog van de camera wil beschermen, maakt deel uit van de film.
GLAMOUR:In modekringen stond Raf voor zijn tijd bij Dior bekend als een minimalist. Maar in de film is hij onvermurwbaar dat hij geen minimalist is. Wat vind je daarvan?
FT:Ik wist precies waar hij vandaan kwam. Mensen hebben de neiging je in een hokje te stoppen en ik denk dat het inherent is aan het hebben van een imago. Misschien is dat een deel van de reden waarom Raf niet in het publieke beeld staat ... hij wil geen karikatuur van zichzelf worden. Mensen denken dat hij een minimalist is en ik weet dat hij dat niet is. Christian Dior schreef ongeveer een jaar voordat hij stierf dat zijn publieke imago zijn tweelingbroer was die een monster in zijn leven wordt. Dat is iets heel interessants..
GLAMOUR:Het huis van Dior heeft veel hoofdontwerpers gezien - Dior zelf, Yves Saint Laurent, Gianfranco Ferre en John Galliano. Wat zei het atelier over Raf, waarvan velen met de bovengenoemde ontwerpers hebben gewerkt?
FT:Elke ontwerper heeft zijn eigen temperament. Ze zeiden dat Raf heel precies was. Elke steek stond op de schets, elke zak. Het was geweldig voor hen en ze konden het op een andere manier tot leven brengen.
GLAMOUR:Ik was gefascineerd toen ik ontdekte dat Dior zelf pas 10 jaar voor zijn dood in 1957 ontwierp. Het is verbazingwekkend hoe hij het hele concept van mode in deze relatief korte tijd vorm heeft gegeven.
FT:Hij maakte zo'n impact; het is nogal opmerkelijk. Hij begon [zijn huis] toen hij in de veertig was. Hij was een laatbloeier.
GLAMOUR:De film gaat diep in op Simons’ creatieve proces, maar we krijgen echt geen gevoel voor zijn persoonlijke leven. Is dat met opzet gedaan?
FT:Het maakte deel uit van zowel de visie van Raf als mijn visie. Het is een relatie die je hebt met je onderwerp. Het is altijd gebaseerd op de werkplek. Het is een portret van beweging. Ik heb nooit geprobeerd te begrijpen wat zijn liefdesleven was of wat hij zag in het weekend toen hij terugging naar Antwerpen. Ik heb nooit geweten of hij een minnaar had. De relaties die ik wilde laten zien waren met de naaisters. Het was een zeer intense tijd voor hem en het laatste wat hij wilde was een camera voor hem.
GLAMOUR:Zoveel modeontwerpers hebben zeer openbare afbeeldingen. Waarom niet Raf?
FT:Het idee dat hij speciaal is, of dat hij een ster is, is iets waar hij zich niet mee bezig wil houden. Zo ziet hij de wereld niet.
GLAMOUR:De Premiéres (hoofdnaaisters van het atelier) Florence Chehet en Monique Bailly, die er elk al vier decennia zijn, stalen de show. Ze zijn soms best grappig.
FT:Ik leerde van hen en ontdekte het echte werk achter couture. Ik identificeerde ze heel sterk. Omdat ik aan andere documentaires heb gewerkt... niet als regisseur, weet ik hoe het is om in de schaduw te werken en je druk te maken over iets dat je aan het maken bent, terwijl je aan het eind niet degene bent die aan het woord is, of degene die de landingsbaan. Dat is mijn persoonlijke kijk erop. Het zijn mensen uit de arbeidersklasse. Ze zijn zo bescheiden. Het was heel mooi om de toewijding te zien. Florence brengt per enkele reis twee uur door om naar haar werk te komen. Ze woont in het midden van Frankrijk. We namen een hotel midden in een tarweveld om haar te filmen.
Bekijk meer:bruidsmeisjesjurken perthDeel het laatste modenieuws, schoonheidstips, stijlen van beroemdheden. Bekijk nu.