Jennifer Ellis leek deze zomer niet veel vakantie te nemen. Maar haar verlies van vrije tijd is onze winst geweest.
Eerst gooide de actrice-zangeres haar glamoureuze imago overboord om Zena te portretteren, een hilarisch geharde schoonheidssalon-uitbater in "Out of Sterno'' op Gloucester Stage. Toen straalde Ellis de grote ogen onschuld uit van een ingénue als Eileen, een jonge actrice haar eerste kennismaking met de grote stad in Reagle Music Theatre's productie van "Wonderful Town".
Nu helpt Ellis het herfsttheaterseizoen in stijl af te trappen met haar betoverende veelzijdige Eliza Doolittle in Scott Edmistons levendige productie van 'My Fair Lady' bij Lyric Stage Company in Boston.
Ondanks alle pittigheid, humor en vocale virtuositeit die Ellis in de rol brengt, is haar karakterisering van Eliza gebaseerd op een zekere ontroering. Wat wordt gesuggereerd door het subtiele spel van emoties op Ellis' expressieve gezicht, is dat Eliza - een Cockney-straatverkoper die graag haar toespraak wil verfijnen onder de voogdij van professor Henry Higgins zodat ze "een dame in een bloemenwinkel" kan zijn - weet dat haar waardigheid vasthouden en een gevoel van eigenwaarde is precair in een wereld die schijnbaar van plan is haar van beide te beroven.
Maar dat bewustzijn wordt in evenwicht gehouden met Eliza's vreugdevolle ontdekking van nieuwe mogelijkheden, prachtig gecommuniceerd door Ellis in haar stijgende vertolking van "I Could Have Danced All Night'' en zulke opstandige hymnes als "Just You Wait" en "Without You".
Op Lyric Stage is Ellis haar eigen 'Lady'
Nu is "My Fair Lady'' niet bepaald een avontuurlijke keuze van Lyric Stage. Blijkbaar erkent Edmiston dat de musical van Lerner en Loewe al te bekend is, en zet Edmiston de actie niet in het gebruikelijke Edwardiaanse tijdperk, maar in 1938 in Londen, tegen het einde van Maar afgezien van af en toe een visueel beeld, zoals een werkloze man met een bordje "Will work for food", is er niet veel resultaat in termen van periodespecifieke sfeer of thematische weerklank. De klassenstrijd die 'My Fair Lady' nog meer pit geeft, stond al centraal in 'Pygmalion' van George Bernard Shaw, aangepast door Lerner en Loewe.
FOTO http://www.kissybridesmaid.com
In zijn enscenering van de slotscène tussen Eliza en Higgins, gespeeld op Lyric Stage door Christopher Chew, probeert Edmiston de zelfvoldaanheid te verhelpen die zo onsmakelijk is in de filmversie met Audrey Hepburn en Rex Harrison in de hoofdrol. De benadering van de regisseur voelt echter niet goed voor de hooghartige Higgins, waardoor de essentie van de professor verwatert.
Er zijn ook momenten waarop castleden moeite hebben om gehoord te worden over de driekoppige band in de relatief kleine ruimte van Lyric Stage. Maar per saldo is dit een bevredigend volbloed productie die ons eraan herinnert hoeveel sprankeling er nog is in "My Fair Lady", bijna 60 jaar nadat de Broadway-première een ster maakte van een jonge Julie Andrews.
Edmiston trekt fijn geëtste uitvoeringen van Remo Airaldi als aarzelende maar goedhartige kolonel Pickering en Jared Troilo als Eliza's vurige aanbidder, Freddy Eynsford-Hill. Troilo's uitvoering van "On the Street Where You Live" - eerst gedempt, dan hartstochtelijk gewelfd - trok gejuich van het publiek. JT Turner doordrenkt Alfred P. Doolittle, Eliza's verworpen vader, met een vermakelijke schurkerij, terwijl Cheryl McMahon is bevroren perfectie als mevrouw Pearce, de afkeurende huishoudster van Higgins.
Een uitstekend ensemble brengt de parmantig robuuste choreografie van David Connolly tot leven. De opvallende kostuums van Gail Astrid Buckley variëren van een flamboyante, snoepgestreepte rood-witte jurk, met bijpassende hoed, die Eliza draagt naar de Ascot Racecourse scene, tot een ingetogen maar spetterende lila jurk in jaren '30-stijl waarin ze is gekleed voor het climax Embassy Ball.
De set van Janie E. Howland bevat grote witte kolommen versierd met woorden ("straat, '' "hallo", '' "boek", '' "denk", enz.) en boven die woorden, fonetische symbolen. Een catwalk strekt zich uit over het podium, en Edmiston gebruikt het slim:Ellis beklimt die hoogte voor het laatste couplet van "I Could Have Danced All Night", en Chew's Higgins staart vanaf daar heerszuchtig naar beneden wanneer Alfred zich voor het eerst in het huis van de professor waagt.
Voor het grootste deel doorkruist Chew echter niet het ijzige, afgelegen vlak waar de Higgins van Rex Harrison woonden. Chew's Higgins komt over als een heethoofd in de loopgraven. Geen van Harrisons spreekstijl voor Chew:de acteur laat een soepele stem horen terwijl hij vaardige nummers levert als "Why Can't the English?", "I'm an Ordinary Man", en "I've Gewend aan haar gezicht.''
Maar deze productie fleurt pas echt op als Ellis in het middelpunt staat. Ze heeft rust verdiend nadat "My Fair Lady'' 11 oktober is afgelopen, maar op de een of andere manier betwijfel je of ze het zal nemen.
LEES MEER lange zwarte bruidsmeisjesjurken
Mode is een levensstijl mooie meiden die van mode en koken houden