Shelly Corkery, modedirecteur van Brown Thomas, draagt, koopt en promoot de luxegoederen van BT - maar het is niet allemaal jurken en glamour, het is een moordende business
Voor elke sollicitant voor een baan op de werkvloer in Brown Thomas, zijn er honderden die meteen als mode-inkoper willen binnenvallen. Ideaal gezien in een zwierige skaterrok van Alaia.
Shelly Corkery draagt er een. Het is zwart, gedragen met een St Laurent smoking, een wit Balenciaga T-shirt en kleine met goud bezaaide enkellaarsjes van St Laurent. De portemonnee is een zwarte Hermes "Constance". Het horloge met metalen band dat telefoonmeldingen op haar pols tikt, is een iWatch.
Tegen volle winkelprijzen zou de combinatie waarschijnlijk een fatsoenlijke auto kunnen betalen.
Dus je zou een verhandeling kunnen leveren over de vergankelijkheid van mode en haar scheve waarden. Of voel je genoodzaakt om je eigen smoking voor een tientje aan te trekken, gewoon om ze te laten zien. Of aangezien je hier toch bent, in een slecht verlicht, naar Diptyque geurend marketingbureau, zou je je gewoon kunnen overgeven aan het plezier om naar Shelly Corkery te kijken.
Er zijn maar weinig mensen die een T-shirt met een smoking en een plakkerige rok zouden dragen en een coole en mooie, speelse en zakelijke look zouden neerzetten, het tegenovergestelde van de permanent gebruinde bling queen-stijl. Daar zit kunst in. En er is kunst in de afzonderlijke stukken:perfecte voorbeelden van vorm en functie, tot aan het effen T-shirt met de just-so halslijn en het gewicht van de stof.
Foto:vintage bruidsmeisjesjurkenHoe dan ook, het punt is dat het een doodgewone donderdagmiddag is, Corkery nergens speciaal naartoe gaat, en ze is nog steeds zo gekleed omdat het haar werk is. En ze heeft aardige, stijlvolle assistenten die voor haar zorgen, eerbiedige hoofden rond de deur steken om koffie aan te bieden en afspraken te verzetten en haar agenda op een rij te zetten zodat ze op tijd terug is uit Milaan voor een vakantie op Sardinië met haar partner, Paul Kelly – chief executive van Selfridges of London, opperheer van het Weston retail mode-imperium (waaronder Brown Thomas) – en hun 13-jarige dochter, Cameron.
Dus natuurlijk wil iedereen Corkery's baan. Met één hand ongeveer 2,5 cm boven de tafel zwevend om de kleine stapel sollicitaties voor de winkelvloer aan te geven, en de andere ongeveer anderhalve meter hoger om de hoopvolle kopers aan te geven, legt ze uit waarom de sollicitanten op de hoge stapel het helemaal bij het verkeerde eind hebben.
Je moet bescheiden zijn. "Je kunt pas kopen als je het bedrijf kent", zegt Corkery. "Je kunt de business pas begrijpen als je minimaal een paar jaar op de vloer werkt". Vergeet de vakken en het studiejaar. "Kom op de vloer. Leer alles. Zuig het allemaal op. Praat met alle inkoopteams. Solliciteer dan op een baan."
Toen Corkery in Brown Thomas aankwam, was ze al meer dan 10 jaar een zeer gerespecteerde, innovatieve koper in het Design Center. Maar zelfs zij moest opnieuw beginnen op de vloer, meubels verschuivend zoals iedereen. "Ik zou alles doen. Ik wilde alles weten. En in dit vak moet je alles weten".
Galen Weston, de patriarch van Weston, vertelde haar dat ze maar één ding over het werk moest begrijpen. "Je gaat kopen - en je gaat verkopen". Simpel, maar niet gemakkelijk. De familie Weston werd niet rijk door bedrijven met verlies te leiden. En Corkery werd niet alleen gebruikt om er goed uit te zien.
Elke maandag om 8 uur is ze in de winkel om de verkoop van de vorige week te bestuderen, voordat ze alle cijfers op een handelsvergadering behandelt.
"Ik zou echt een probleem hebben met iets dat niet verkoopt", zegt ze. "Stel dat we een week niets hebben verkocht in Alaia of Victoria Beckham. Dat zou een enorm probleem zijn. Want met zo'n briljant merk moet het betekenen dat er ofwel geen personeel op de vloer was, of dat ze de afdeling sloten, of de kolf hing allemaal van de rails, smerig vies, helemaal gescheurd met de knopen eraf... "
Hoe zou ze daarmee omgaan? "Ik zou zeggen 'heb je de afdeling gesloten? Heb je de luiken naar beneden getrokken?' Ze lachen gewoon." Maar? "Maar ze zijn ermee bezig." Ik wed dat ze dat zijn.
"Het komt erop neer dat je je doorverkoop wilt hebben. Dat betekent dat als we € 10.000 uitgeven aan een merk met een verkoopprijs van € 26.000, we meer dan de helft daarvan moeten verkopen om een goede doorverkoop te krijgen. Je krijgt je geld pas terug als je de helft verkoopt."
Ter illustratie wijst ze op een oranje jas op een moodboard herfst/winter 2015. "Ik zou het van de ontwerper kopen voor bijvoorbeeld € 500. Dan markeer je het en verkoop je het voor misschien € 1.500. Zo simpel is het."
Simpel, ja, maar alleen als de modedirecteur het in de eerste plaats goed doet en vrouwen leren een erg dure oranje jas te willen (wat een ander verhaal is).
Shelly Corkery is duidelijk verzot op mode. Evenzo heeft haar unieke positie in de modeconstellatie van dit land evenveel te danken aan haar vasthoudende, gedisciplineerde, commercieel gedreven brein.
Bij het kopen van reizen voor 16 weken per jaar neemt Corkery dagelijks grote gok. "Het is een zeer risicovolle onderneming, want je koopt topmode, toptrends, tegen topprijzen. Ik zou moeten weten wat er gebeurt en het hebben voordat iemand anders erover nadenkt."
En dat is een hele andere vaardigheid. Verblijven in coole boetiekhotels zoals Soho Grand in New York en dineren in ABC Kitchen, waar er omhelzingen zullen zijn van Victoria Beckham (de Beckhams dineren en famille in ABC op lanceringsavonden), zijn de zoete rusttijden nadat de 03.45 uur begint, rood -oogvluchten en hectische galop rond de shows.
De shows zijn lange, gehaaste dagen van het opsnuiven van de modeverschuivingen, kletsen met andere kopers (wanneer een hete nieuwe ontwerper zoals Beckham op haar radar zwemt, zal Corkery haar meedogenloos achtervolgen) en het uitvoeren van een speurtocht van "elk warenhuis" in New York City.
En ze doet het allemaal op hakken:Louboutin Pigalles, zes centimeter stiletto en een puntige teen. "Je mengt je met alle andere teams en directeuren van alle winkels in de wereld en je wilt er niet casual uitzien." Corkery noemt de 2-inch enkellaarzen van tegenwoordig "flats".
Als modedirecteur in Dublin heeft haar baan een persoonlijke kant. Het is wat het klantenbestand van Brown Thomas onderscheidt van bijvoorbeeld Selfridges. In Londen wordt confectiekleding enorm toeristisch gedreven; in Dublin is het bijna volledig lokaal.
"We weten voor wie we kopen", zegt ze. Dat betekent dat Corkery veel mensen van dichtbij heeft zien opkomen en vallen. Ze herinnert zich dat mensen vier handtassen tegelijk kochten.
"Toen werden ontwikkelaars, autogarages, dat soort mensen zwaar getroffen... We moesten onze budgetten dienovereenkomstig plannen. We konden geen acht Celine-jassen meer kopen voor € 4.000 of wat ze ook waren, omdat we ze niet konden verkopen, dus we gingen van acht naar drie of zes naar twee".
Voor degenen die het geld nog hadden, maar niet durfden te pronken, was de fluisterende discretie van de persoonlijke boodschappendienst van de winkel een uitkomst.
"Iedereen die op onze verdieping werd gezien, was duidelijk aan het winkelen voor luxe goederen", zegt Corkery, "dus persoonlijk winkelen werd echt sterk. Mensen worden niet gezien, ze hoeven geen tassen mee te nemen en het gebeurt allemaal achter gesloten deuren. Na de Celtic Tiger hadden veel mensen hem niet meer en veel mensen legden hem weg. Zo is de wereld nu eenmaal... "
Dat aanhoudende drijfvermogen is deels de reden waarom zij en de algemeen directeur, Stephen Sealy, Paul O'Connor en Cathy Murray in beauty, vier jaar geleden, in de diepten van de recessie, de visie en de moed hadden om aan te dringen op de transformatie van € 9 miljoen van de accessoires en beauty vloer. Dat is nu compleet. Chanel is druk bezig met upgraden en Hermes zal binnenkort hetzelfde doen.
Voor de meeste mensen definiëren die merknamen een parallel universum van gemak en luxe waarnaar ze nooit kunnen streven. Het is de taak van Corkery om de luxegoederen van haar werkgever te dragen, te kopen en te promoten, en ze is openhartig over haar eigen liefde voor luxe. Maar ze vertelt met gevoel over de lessen van de crash, vooral voor degenen die nu in de leeftijdsgroep van 30 tot 40 jaar zijn. Denkt ze dat mensen zijn veranderd?
'Ik hoop bij God dat ze het hebben geleerd', zegt ze, en ze lijkt het te menen. "Ik denk dat mensen slimmer zijn. Niemand komt binnen en koopt nu vier tassen. Ze kopen de tas waar ze van houden en zijn intelligenter in wat ze kopen.
"De prijs is voor ons niet het probleem. Het is meer koop waar je van houdt. Investeer in één mooie jas in plaats van drie goedkopere."
Corkery's huidige focus ligt op jonge Ierse ontwerpers. Het project (er is altijd een project) is om ze te vinden, te ondersteunen en thuis te houden. Verwacht de etalages vol te zien op 6 juli, wanneer "Create" van start gaat en de namen van 50 door Corkery geselecteerde Ierse ontwerpers door de winkel worden gedragen, inclusief collecties van veteranen Mariad Whisker en Vivienne Walsh.
In zekere zin brengt het haar terug naar de oude tijd in het Design Centre, toen John Rocha, Michael Mortell en Quinn &Donnelly de briljante nieuwkomers waren, en verder terug naar haar eigen jeugd in de stad Cork, een van de vijf kinderen van een " modeverslaafde" moeder die haar eigen succesvolle modewinkel runde. Dat was voordat haar vader het geduld verloor met de afwezigheden van zijn vrouw bij het kopen van reizen en de winkel moest verdwijnen.
Corkery denkt dat ze haar daadkracht en openhartige stijl heeft geërfd (er is geen zweem van pretentieuze modeliefhebber in haar machinegeweerlevering) van haar vader, een elektrotechnisch ingenieur. Hij was pas 66 toen hij stierf, midden in een gesprek met Shelly op de renbaan van Curragh. Haar moeder stierf in hetzelfde jaar aan alvleesklierkanker en een gebroken hart.
Nu heeft Corkery een dochter om door de slalom van het recht te loodsen die menig norse tiener in de bubbel overkwam, het soort dat je ziet pruilen in BT-cafés, gewapend met hun eigen creditcards en een hele reeks designertassen.
"Ik heb veel geluk dat ik zoveel leuke dingen heb omdat het bij mijn werk hoort", zegt ze. "Maar mijn dochter niet. Ze heeft drie spijkerbroeken van Bonpoint die we in de winkel doen, en zal waarschijnlijk binnenkort verder gaan, langs de Abercrombie- of Hollister-route. Maar ze is een heel bescheiden kind en heeft een heel gelukkig karakter , is volledig gefocust op haar schoolwerk en haar sport. Dus ik heb veel geluk, touch wood."
Terwijl Camerons moeder haar eigen voren ploegt, werkt haar vader vijf dagen in Londen en komt hij in het weekend terug. Venus, hun inwonende kinderverzorgster, verhuist in het weekend en de drie leiden een rustig leven, dat, zo beweert Corkery, nooit een gesprek op kantoor omvat. Dat is al 13 van de 15 jaar dat het stel samen is zo geweest.
Is een twee-in-zeven-daagse relatie moeilijk vol te houden? "Het is de beste", schreeuwt ze. "Je hebt zoveel om over te praten in het weekend."
Nu is het zover voor een vergadering over de Marvel Room (nog een baby van haar), een vergadering "om Create naar bed te brengen", een reisplanningsvergadering met de kopers en nog een over Milaan.
En dan de feestdagen:"Vegetarisch op Sardinië in een prachtig hotel", zegt Corkery opgewekt.
Al is er natuurlijk sprake van gym en tennis. En als mensen haar willen bellen over haar werk, is dat ook geen probleem.
Lees ook:lange bruidsmeisjesjurkenHet leven bestaat niet uit het hebben van goede kaarten, maar uit het goed spelen van de kaarten die je hebt. houd je vrienden dichtbij, maar je vijanden dichterbij.