Al vroeg in Bertrand Bonello's extravagant ingebeelde portret van ontwerper Yves Saint Laurent, komen strikte bevelen van de Great One naar de gestreste naaikamer, of hoe ze het in dat veretherde milieu ook noemen. De toon is gedempt, maar de boodschap is duidelijk:het stiksel is helemaal verkeerd; het moet rechtgezet worden; het moet nu worden geplaatst. In elk ander opzicht heeft Bonello's film niets - geloof me, niets - gemeen met The Devil Wears Prada. Maar die scène roept echo's op van het moment waarop Meryl Streep Anne Hathaway verscheurt omdat ze het gezamenlijke harde werk dat nodig is om blauw te creëren niet begrijpt. In beide gevallen moeten we beslissen of haute couture een kunstvorm is, of het over zichzelf heen moet komen, of dat we moeten bellen voor een vakbondsvertegenwoordiger.
Bonello laat er geen twijfel over bestaan:hij beschouwt Saint Laurent als een groot artiest, als een koninklijk verknoeide artiest wiens moment van triomf in de late jaren '60 - toen hij stopte een Dior golden boy te zijn en een vernieuwer ontpopte die mode democratiseerde en vrouwen bevrijdde om smokings te dragen en wat dan ook - kwam hem ook dicht in de buurt.
foto:http://www.queeniebridaldress.co.uk/backless-wedding-dressesSaint Laurent is een waardering, maar het is geen daad van aanbidding of een bio-foto van de Grote Man. Er is geen karakterboog, geen verlichting of verlossing, zeker geen ruimte hier voor mythologisering van vodden tot rijkdom.
Saint Laurent, geboren in Algerije, kwam van serieus geld en kreeg zijn vroege training bij de nadrukkelijk old-school Christian Dior. Toen hij zich eenmaal losmaakte, was zijn radicalisme meer esthetisch dan politiek:een vroege scène in Saint Laurent splijt het scherm tussen de anti-oorlogsdemonstraties van mei '68 en zijn klassiek elegante, onbezorgde verzameling. In 1976, toen zijn 'Russische' collectie met oosterse invloeden de modewereld ophitste, kwamen zijn modellen (om nog maar te zwijgen van zijn vrienden en minnaars) van overal en droegen ze alles.
Saint Laurent portretteert een gouden tijdperk ertussen, waarin een decadente tegencultuur tegelijkertijd een revolutie teweegbrengt in de esthetiek van de ontwerper en een toch al kwetsbare psyche in een pillendodend wrak stort, niet in staat om over een catwalk te lopen zonder de steun van verschillende modellen. Briljant gespeeld door Gaspard Ulliel, wiens lange kaak en enorme vierkante bril hem de uitstraling geven van een prachtige, schichtige reiger, Yves is een opgewekt, depressief kind, beleefd tegen een fout maar wreed als dat nodig is. Hij noemt zijn invloedrijke moeder 'Mumsy', kleedt zich onberispelijk en kleedt zich uit met ruige handel met evenveel ijver. Hij is een fervent beroemdheidshoer en steekt ook de draak met zijn penvriend 'Andive Warhol', maar is klassiek geschikt om de baanbrekende prêt-a-porter-kledinglijn te presenteren die avontuurlijke kleding voor massa's vrouwen zal openstellen. En hij brengt zijn stabiele relatie met zijn partner en zaakvoerder Pierre Berge (een zeer goede Jeremie Renier) in gevaar door een samenwerking met Jacques (Louis Garrel, die eruitziet als een hete Salvador Dali), een levensgenieter die zijn geliefde meedogenloos naar het dieptepunt leidt.
Saint Laurent was nooit een eenzame wolf. Een zeer langdurige zakelijke transactie tussen Pierre en de Amerikaanse CEO van het bedrijf maakt duidelijk dat de ontwerper een hele industrie had die zich inspande om van een vroegrijp talent een lucratief merk te maken. Toch, zoals Bonello het zegt, had Saint Laurent geen behoefte om zich met de zakelijke kant van de dingen bezig te houden, zolang het maar betaalde voor de eindeloze schoonheidsvoorwerpen waarmee hij zijn huizen volproppen. 'Het zijn maar dingen', zegt hij tegen Jacques. Maar die dingen waren alles voor hem tot ver op zijn teruggetrokken oude dag, waar hij ondeugend wordt gespeeld door de acteur uit de jaren 70 Helmut Berger.
Met een kloksnelheid van 150 minuten riskeert Saint Laurent zijn eigen genotzucht. Het zou gemakkelijk een paar herhaalde scènes kunnen verliezen van een opgeblazen Laurent die brutaal dartelt met goedgeklede vrienden in bars in Parijs of languit in bed ligt, bevroren van angst terwijl denkbeeldige slangen zich over zijn naakte lichaam kronkelen. Maar de film, rijkelijk gedraaid op 35 millimeter met een prachtig pauwenpalet, is nooit minder dan een sensueel genot. De montage bootst de stijl van Laurent vakkundig na, onberispelijk gesneden en vol stealth-moves en rare hoeken die je verrassen.
Noch hagiografische noch censuur, Saint Laurent is een scherpzinnige, vaak bijtend grappige en pijnlijk droevige waardering van Saint Laurent en zijn milieu, het verhaal van een broze maar veerkrachtige man die een cultuur overleefde die hem tot een ster maakte, hem bijna vernietigde, en hielp hem om mode te plaatsen waar het hoorde - bij de mensen.
lees meer:strand trouwjurken ukDeze blog is bedoeld om wat informatie te delen over trouwjurken en jurken.