Op de universiteit leefde ik voor de avond uit. Het maakte niet uit waar ik zozeer naartoe ging dat ik daar was met mijn vrienden. We zouden naar huisfeesten, slaapzaal-bijeenkomsten, drukke clubs, sushi-bars (waar we meer rondes van sake bestelden dan echte sushi)-waar we naartoe gingen, keek ik ernaar uit. Het kostte me vele jaren om te beseffen dat het niet het uitgaande deel was waar ik het meest van hield. Het was verwacht; het proces van klaarmaken. In die dagen was het klaarmaken voor een avondje uit een ritueel dat begon met het schieten van dezelfde afspeellijst en eindigde met het nemen van tientallen selfies met mijn beste vrienden. Tussendoor waren er outfitwijzigingen, dansen en slokjes te zoete drankjes genomen tijdens het aanbrengen van make-up.
Vroeger dacht ik dat het de gebeurtenis zelf was waardoor het allemaal zo magisch aanvoelde. Maar nu, na zoveel maanden dat ik me niet voor veel van alles klaarmaakte, realiseerde ik me dat het ritueel dat eerder gebeurde, speciaal was. Toen ik er echt aan dacht, waren de feesten, de bars, de clubs nooit, nooit zo leuk als rondhangen in mijn slaapzaal en luisterend naar Robyn terwijl ik mezelf leerde hoe ze oogschaduw of master cat-eye voering lenen. Daarom vond ik toen ik ouder werd, dezelfde magie in dezelfde rituelen. Misschien was ik deze keer alleen in een kleine badkamer in plaats van een slaapzaal, maar het proces was hetzelfde.
Ik zou mezelf een glas wijn schenken (of, als ik me klaarmaakte voor een grote vergadering in de ochtend, een schuimige koffie), een afspeellijst opzetten die me zelfverzekerd voelde en geniet van het proces om mezelf op een gewaagde te behandelen Lip, nieuwe outfit of een leuk paar oorbellen. Het ritueel om alles in elkaar te zetten en krachtig te voelen is bedwelmend, zelfs als iemand die vrijwel zoveel make-upvrije dagen in mijn trainingsbroek geniet. Toen de pandemie plaatsvond, was het idee dat ik me nergens op hoefde te maken, even aantrekkelijk. Ik was tenslotte net zo angstig en depressief over de staat van de wereld als iemand anders. Het laatste wat ik had om te doen, was nepwimpers aantrekken of experimenteren met een nieuwe eyeliner.
Maar naarmate de maanden voorbijgingen en mijn favoriete outfits en make -up begonnen met het verzamelen van stof, begon ik het ritueel van me klaar te maken. Ik was gegroeid om een uitgeklede, geen franje-versie van mijn gezicht en mijn garderobe te kennen en te waarderen, maar ik verlangde naar dat krachtige gevoel. Toch leek het gek om me klaar te maken met nergens om te gaan, niemand om te zien behalve mijn verloofde en mijn hond (beiden lijken van me te houden, ongeacht de tijd die ik besteed aan het me klaarmaken). Ik liet het idee een tijdje gaan, maar tegen de tijd dat het nieuwe jaar arriveerde, was het tijd voor verandering.
Ik zei tegen mezelf dat ik zou toevoegen om me klaar te maken in mijn dagelijkse ochtendroutine. Ik zou mijn favoriete muziek of podcasts spelen, een ijs latte of een smoothie nippen en genieten van het proces om me opnieuw klaar te maken. Ik zou de tijd nemen om mijn haar te krullen of lotion aan te brengen of een heldere lippenstift te dragen alleen omdat. Ik zou elke dag de tijd nemen om deze vorm van zelfzorg te prioriteren, niet omdat ik ergens heen moet (hoewel ik zou doen Geef vrijwel alles om een ronde van sake -bommen met vrienden te hebben ...), maar omdat ik het me voel als een vonkere, krachtigere versie van mezelf. Natuurlijk, ik heb geen nodig Het ritueel om zich elke dag klaar te maken om me zelfverzekerd of capabel te laten voelen, maar ik verdien het om er tijd voor te maken als ik dat wil - niet welke plannen ik heb.
Misschien neem ik mijn nieuwe outfit en make -up (en natuurlijk een masker) naar een plaatselijke coffeeshop om een latte op te halen of om een beetje rond het doel te bladeren. Misschien ga ik nergens heen en neem ik selfies thuis omdat ik dat kan. Het punt van dit nieuwe doel is niet echt om ergens heen te gaan of zelfs op een bepaalde manier te kijken. In plaats daarvan gaat het over een toewijding aan mezelf om ruimte te maken om zich goed te voelen. Ik ben pas begonnen met het proces om weer verliefd te worden op het klaarmaken voor de afgelopen maand of zo, maar ik voel al een gevoel van vertrouwen en vreugde terug te keren dat ik al een tijdje niet heb meegemaakt. En echt, dit is waar ik aan denk als ik denk aan me klaar te maken op de universiteit, of in mijn vroege jaren '20 - niet slecht verlichte clubs, of dansen, of precies wat ik droeg of met wie ik was, maar pure, onvervalste vreugde.
Is het flirten van de wellness -trend die we nu nodig hebben?