Jaren geleden hebben mijn man en ik een cursus ouderschap
bijgewoond en één ding dat me bij
die cursus opviel, was iets heel simplistisch dat de
trainer zei. Hij stelde de vraag:"Als je kind
niet van broccoli houdt, wat moet je dan doen?"
Ik dacht even na terwijl hij pauzeerde en de eerste
gedachte die bij me opkwam was, houden mijn kinderen zelfs van
broccoli? Hmmm.
Toen zei de trainer met luide stem enthousiast
:"Je zou hem MEER broccoli moeten voeren, dat is wat!"
De reden dat deze les me zo duidelijk voor de geest staat
jaren later is omdat ik heb het keer op keer gebruikt bij het nemen van beslissingen over mijn ouderschap. Ik ben teruggegaan en
heb er steeds weer over nagedacht. Waarom? Dit ene simpele
concept is voor mij een principe geworden in mijn opvoeding
vaardigheden.
Als uw kind iets niet wil doen,
is het gepast om hem het te laten doen. Degenen onder jullie die mij
persoonlijk kennen, weten dat ik ernaar streef om mijn
kinderen zelf beslissingen te laten nemen en dat ze soms
verkeerde en onverstandige keuzes maken. Het doel is om
ze te laten leren van die slechte keuzes. Ik geloof niet in het dwingen van hen om dingen te doen, zoals het hele eten
van hun avondeten, hun haar op een bepaalde manier dragen of
misschien schoenen dragen die ze haten. Je moet wel
dingen in evenwicht houden en je kinderen aanmoedigen om te groeien
emotioneel en gedragsmatig om goede burgers te worden.
Dat doe je door ze bloot te stellen en te beïnvloeden om
nieuwe dingen te proberen die ze misschien niet willen doen. Met andere woorden, er zijn altijd dingen in het leven die we
moeten doen, zelfs als we dat niet willen. We moeten naar het
werk. We moeten naar school. We moeten de
wetten van het land gehoorzamen.
Laten we dit nu toepassen om uw kinderen te laten delen
met anderen. Als je een kind hebt dat zijn
speelgoed niet deelt en je geeft toe aan dat gedrag door het toe te staan, wel,
subliminaal, zeg je het kind dat je het
met hem eens bent en hij doet dat echt niet hij hoeft zijn speelgoed niet te delen.
Delen is iets dat een kind moet worden geleerd.
Er is een gezonde manier om je kind te leren delen en
het zal je misschien verbazen te weten dat ik denk niet dat u
uw kind altijd moet laten delen met anderen.
Er is een stapsgewijs proces dat u kunt volgen om
uw kind te laten delen.
De eerste stap is bewustwording.
Weet u wat er speelt met de
speelkameraadjes van uw kind? Wees als volwassene bewust van wat er aan de hand
gebeurt als er speelkameraadjes langskomen. Luister naar
ze spelen. Je kind wil misschien niet delen uit angst om een favoriet speeltje te verliezen of uit angst dat zijn favoriete speeltje kapot gaat of erop wordt gekrabbeld. Let op en
kijk of je kind een vriend heeft die te wild is met speelgoed
en deze vaak breekt, of misschien heeft een speelkameraadje de neiging
om 'per ongeluk' dingen mee naar huis te nemen en niet
terugbrengen, of misschien hebben ze zelfs de neiging
om op speelgoed te kleuren? Als dit het geval is, moet je
je kind niet laten delen met een speelkameraadje zoals
dat! Je kunt je kind zelfs aanmoedigen om zijn
favoriete speelgoed op te hangen als die bepaalde speelkameraad
langskomt. Of beter nog, evalueer opnieuw met wie uw kind
aan het spelen is!
De volgende stap zou zijn om aan jezelf te denken.
Als je een onverantwoordelijke vriend hebt die je
tuingereedschap leent en ze in de tuin achterlaat om
geruïneerd te worden, dan wil je dat waarschijnlijk niet hem iets lenen, doe
aan jou? Dit is meestal dezelfde vriend die constant
veel van je spullen wil lenen, waarschijnlijk
omdat hij zijn eigen spullen al verpest heeft, toch? Misschien heb je
een vriend of familielid die dingen niet terugbrengt
wanneer ze ze lenen of misschien ze teruggeven
ze beschadigd, vuil of in slechte staat.
Nogmaals, wie wil er iets lenen aan zo iemand
dat? Ik vermoed niet dat jij en ik weet het, niet ik! Laat je kind dat dus ook niet
doen met zijn spullen!
Aan de andere kant, als je een vriend hebt die
dingen leent en ze tijdig teruggeeft, in de
staat waarin je ze hebt geleend, dan heb je meer kans om " deel je spullen met deze persoon,
toch? Leg dit concept uit aan uw kind met behulp van eenvoudige
woorden. Vraag je kind of hij vindt dat de speelkameraad
goed voor zijn of haar speelgoed zorgt. Praat met ze en zet ze aan
erover na te denken. Als de speelkameraad te ruw is,
laat je kind dan niet met hem delen.
De volgende stap is luisteren. AAN JEZELF!
Nadat je jezelf bewust hebt gemaakt van het gedrag van speelkameraadjes
, is het volgende wat je moet doen woorden gebruiken die kinderen
begrijpen. Wanneer een volwassene het woord 'delen' gebruikt in
termen van eten, ziet het kind dat je een koekje doormidden scheurt
en wat aan iemand anders geeft. Wauw! Vervolgens pakt u
de pop van het kind op en zegt u:ik wil dat u uw
-pop 'deelt' met uw vriend. Jakkes! Het kind verwacht half dat je
de armen van de pop eraf trekt. Volwassenen realiseren zich soms niet
de kracht van hun woorden op een kind. Luister naar jezelf!
Wat ik zou willen voorstellen is dat je het
woord 'delen' alleen gebruikt als je met eten te maken hebt
want dat is echt wat je je kind vraagt om
te doen, een beetje van te geven wat ze hebben voor iemand anders.
Als je met speelgoed en voorwerpen te maken hebt,
zou je kunnen zeggen:"Laat je vriend(in) nu aan de beurt spelen met
je speeltje, oké?". Dit is begrijpelijker voor
het kind en ze zullen zich niet voorstellen dat je hun speeltje
in tweeën scheurt.
Nadat je alles precies goed hebt gezegd, kun je nog steeds
ontdekken dat je een kind hebt dat niet deelt of om de beurt komt!
Wat dan? Nou, dan ga ik terug naar de
zin:"Als ze niet van broccoli houden, geef ze dan meer
broccoli!" Met andere woorden, laat ze delen. Hoe kun je ze
maken? Simpel, je kunt dit doen door
te zeggen:"Je moet om de beurt met je speelgoed spelen en als je
niet doet, zullen mama of papa het speelgoed pakken en het
bij je wegleggen totdat je besluit anderen een beurt te geven
ermee te spelen.” Ik weet het, je denkt, wauw, dat is
moeilijk, toch? Ja, alles waar je kind zo
aan gehecht is dat het niemand anders in de buurt laat,
is een te grote gehechtheid. Het is een houding van totale
egoïsme en je moet het ontmoedigen.
Je hoeft het kind niet te martelen en
te blijven dreigen met het speelgoed. (Klik op de link in deze
nieuwsbrief om te lezen over dreigen met herhaling). Precies
zoals de Nike-commercial zegt. Doe het gewoon! Doe het heel
logisch en kalm nadat je het kind EEN keer verteld hebt.
Als het kind een aanval krijgt en vraagt waar het speelgoed is, leg
dan uit dat het veilig is en dat je leg het weg
totdat ze bereid waren anderen een beurt te geven. Geef niet
toe, wat er ook gebeurt! Wanneer het kind ermee instemt om
anderen een beurt te geven, geef het item dan aan hem terug. Geef uw kind
meer controle over het tijdsbestek waarin hij
het item terugkrijgt. Elk kind is anders en het ene kind
kan besluiten om het meteen te delen en een ander kind zal
pas na een week besluiten om het om de beurt te doen.
Mijn laatste woorden aan u zijn dit, onthoud, ouder zijn is een uitdaging
! Blijf gefocust op je
ouderschapsplan, zet het creatieve deel van je
brein aan en dan? VERSLIM DE KLEINE BOOGERS! Het is
de enige manier!
Michelle Shelton en haar man Paul wonen in Gilbert, Arizona met hun vijf kinderen. Michelle is een fulltime gediplomeerde makelaar voor Keller Williams Realty Southeast Valley. Ze is gespecialiseerd in Arizona Horse Property. U kunt haar op internet bezoeken op http://www.askmichelleshelton.com of rechtstreeks contact met haar opnemen via [email protected]