Met sinaasappelsap gemorst over de keukentafel, Playdough in de scheuren van de hardhouten vloer en een fopspeen die in het toilet dreef, wilde ik zinnen schreeuwen als:"Hoeveel kan ik hier nog van hebben?" en "Ik ben geen meid!" en vooral, zoals de personages in Peanuts doen, het lange en diepgaande, "AAUGH!" Terwijl ik de keukentafel afveegde, de Playdough tevoorschijn haalde en de fopspeen pakte, mompelde ik:"Ik verdien toch wel een prijs voor moeder van het jaar."
Toen ik besloot moeder te worden, stelde ik me dagen voor waarin ik mijn pasgeboren baby zou knuffelen en haar in bad zou doen terwijl serene muziek de lucht vulde. Naarmate ze ouder zou worden, stelde ik me voor om Ring Around The Rosies met haar en een groep van haar buurtvrienden te spelen. Ik zou een liefhebbende moeder zijn, die graag mijn kind zou koesteren en prijzen. Ik zou nooit mijn stem verheffen.
De waarheid was dat zodra ik zwanger werd van mijn eerstgeborene, ik me realiseerde dat dit helemaal niet was hoe ik het me had voorgesteld. Ik kwam enorm aan, had brandend maagzuur en voelde de meest ondraaglijke pijn terwijl ik me voorbereidde om mijn dochter uit mijn lichaam de wereld in te duwen.
Voortdurend, elke dag die voorbijgaat, word ik eraan herinnerd dat het moederschap, vooral als het om kleuters gaat, geen glamoureus beroep is. Hoe kan het zijn als het begint met een groeiende buik, timingsweeën en later wakker worden om te huilen om twee uur 's nachts? (Het huilt van een moeder net zo goed als dat van de baby.)
"Het zijn de dagelijkse routine dingen die me gek kunnen maken", zei een moeder met wie ik onlangs sprak. “Ik word het zat om ervoor te zorgen dat mijn vierjarige zijn tanden heeft gepoetst, dat er schone kleren zijn die ik voor hem heb gewassen en ik ben het vooral beu om ervoor te zorgen dat ik de voorraadkast vol voedzame spullen heb om in te pakken in zijn lunch voor de kleuterschool.”
Kan het iemand iets schelen wat wij moeders moeten doormaken? Betekenen onze schijnbaar ondergeschikte taken iets voor iemand? Onze echtgenoten kunnen thuiskomen met een promotie of een onderscheiding en een salaris. We krijgen geen van deze om te laten zien dat wat we doen opmerkelijk en waardevol is.
Vroeger verwachtte ik dat de Ed McMahon-onderscheidingen voor moeders naar mijn deur zouden komen en me een plaquette zouden overhandigen met de tekst:"Voor al je opmerkelijke harde werk." Anderen in de buurt dromden rond mijn voortuin, straalden naar me en applaudisseerden voor mijn dagelijkse, slopende toewijding aan het moederschap.
Er was een tijd in mijn leven dat ik het gevoel had dat ik echt erkend moest worden en een moederschapsprijs moest krijgen. Het was onmiddellijk nadat mijn schattige vierjarige zoon, Daniel, stierf na kankerbehandelingen. Ik wou dat ik in een gat in de plakkerige vloer was gezonken en geen verantwoordelijkheden had. Niet alleen was mijn verdriet verterend en kwellend, maar ik moest ook zorgen voor mijn overlevende kinderen, de zesjarige Rachel en de vijftien maanden oude Benjamin. Bovendien was ik zes maanden zwanger. Als ik ooit het gevoel had dat ik steun, hulp, een prijs nodig had, dan was het toen. Een kind verliezen, je eigen vlees en bloed, moet wel het moeilijkste aspect van het moederschap zijn. Drie maanden later, naast de eisen van het opvoeden van twee kinderen en het lijden over het verlies van één, arriveerde een pasgeboren Elizabeth. Waar was die onderscheiding? Zou er een geschiktere kandidaat voor zijn?
Naarmate de tijd verstreek en niemand belde om me uit te nodigen om mijn verhaal over Oprah of James Dobson te vertellen en er was geen opgewonden menigte met camera's die op mijn deur klopten met de gegraveerde plaquette, begon ik dit prijsidee te heroverwegen. Zou een onderscheiding van degenen die mijn verhaal hebben gehoord echt voldoende zijn? Zelfs mijn beste vrienden wisten niet hoe pijnlijk mijn situatie was en als ze de gedetailleerde redenen zouden opsommen waarom ik deze moederschapsprijs zou krijgen, zouden ze tekortschieten. Ze lieten de donkerste delen weg die ik geheim had gehouden, waardoor ze niet konden weten wat er echt met me aan de hand was.
Degenen onder ons die geen zieke kinderen of gehandicapte kinderen hebben om voor te zorgen, zouden niet weten wat voor inclusieve prijs ze aan de moeders van deze kinderen moeten geven. We zien niet de dagelijkse strijd die bestaat uit ernstige gedragsproblemen, uitgebreide doktersbezoeken, de constante toediening van medicijnen en de angst dat de toekomst van het kind misschien niet rooskleurig is. We kunnen niet weten wat er allemaal gebeurt als we niet bij deze kinderen wonen.
Alleen God kent onze individuele pijn. De enige echte toekenning van echte waarde zou van Hem kunnen zijn, aangezien Hij weet wat we allemaal hebben meegemaakt. Onze eigenwaarde ligt in het weten wie we zijn in Christus. We zijn geliefd en kostbaar voor Hem. We hebben een geschenk gekregen, de waardevolle rol van moeder, met al zijn triomfen en beproevingen. Wij zijn dienaren en dienen Hem door het dagelijkse grunge-werk voor onze kinderen te doen. Jezus zei dat wie de grootste wil zijn in Gods koninkrijk, moet leren om dienaar van allen te zijn. Is er binnen het rijk van louter mensen een groter voorbeeld van dienstbaarheid dan moederschap?
Hoewel we soms hopen dat de prijs snel komt, is de realiteit dat geen enkele aardse prijs die door een mens wordt uitgereikt, kan tippen aan wat we echt waard zijn. Als
we echt geloven dat God alles ziet en alles weet, dan kunnen we er zeker van zijn dat de prijs in de hemel de beste zal zijn en het wachten waard. "Goed gedaan, mijn goede en trouwe dienaar", zal glorieuze muziek in onze oren zijn. En we hoeven niet eens een dweil vast te houden om hem te ontvangen!
Maar ondertussen, terwijl je de blauwe stift van de slaapkamermuur veegt, weet dan dat je nederige baan als dienende moeder de Heer behaagt.
De kinderen van Alice J. Wisler zijn ouder dan toen ze dit essay voor het eerst schreef, maar haar hart zal altijd empathie koesteren voor de moeder van jonge kinderen. Alice spreekt over schrijven door verlies van ouders, en is de auteur van twee kookboeken met herinneringen, 'Down the Cereal Aisle' en 'Slices of Sunlight'.
Bezoek haar website op Daniel's House Publications:http://www.geocities.com/giefhope/index.html