Op 31 december 2011 heb ik een mooi babymeisje bevallen! Het was iets waar ik zo lang van had gedroomd. Ik herinner me de dag nadat ze was geboren - ik huilde aan de telefoon met mijn verloskundige omdat ik zo overweldigd was. Mijn baby was zo weinig en ik wist niet echt wat ik moest doen.
Een beetje overweldigd is gebruikelijk. Na de bevalling ervaren veel moeders (tot 80%!) Een vorm van de babyblues. Dit kan zich prikkelbaar of uitgeput voelen, zonder reden huilen, of zorgen maken dat je geen goede moeder zult zijn.
Ik had dat niet. Ik had iets dat het leven bijna uit me zoog.
Nadat we thuiskwamen uit het ziekenhuis, stapte ik zelden 30 dagen van de bank af. Ik stond op om de baby te voeden en haar te veranderen, maar ik heb niet gegeten. Ik herinner me dat ik me gewoon zo raar voelde. Alles was robotachtig:"Moet baby voeden." "Moet de baby veranderen." Ik kan me niet herinneren dat ik er zelfs maar van genoot.
Op een nacht was ik zo moe dat ik eigenlijk googelde hoeveel slaappillen ik kon nemen zonder te sterven. Ik wilde niet sterven, maar ik wilde behoorlijk dichtbij zijn, zodat ik een paar dagen zou slapen. Ik had eigenlijk een stel pillen op de Ottomaanse. Ik begon ze neer te halen en toen dacht ik:"Wat als ik bewusteloos ben en ze begint te huilen?! Niemand zal haar horen." Ik wilde niet dat ze huilde en geen hulp had. Dus smeekte ik God om me in slaap te laten vallen en ik gooide de pillen weg. mijn baby heeft mijn leven gered.
Toen ging de paranoia in. Ik begon te denken dat er iets heel verschrikkelijks zou gebeuren. Ik begon nooditems in huis te plaatsen - dingen die ik zou moeten overleven als ik wegliep - wat ik deed. Ik heb mijn eigen kind ontvoerd.
Gelukkig vond een familievriend die ook een verpleegkundige is me verstopt. Ze vertelde me dat ik postpartum depressie (PPD) had, een aandoening die veel intenser is dan de blues. Destijds wist ik niet dat PPD in bijna 15% van de geboorten voorkomt. Ik wist alleen dat ik gewoon wilde verdwijnen. Ik haatte alles. Ik kon niet functioneren, en ik was boos dat ik geen contact maakte met zo'n kostbare kleine baby.
Hoewel ik mijn baby nooit wilde kwetsen, zou ik liegen als ik zei dat ik mezelf nooit pijn wilde doen. Helaas weet ik dat sommige vrouwen die aan PPD lijden hun baby's of zichzelf pijn doen.
Ik weet niet eens dat ik me beter begon te voelen, maar ik heb mijn PPD overwonnen met de hulp van mijn artsen en familie en baarde uiteindelijk een andere dochter. Ik dacht dat ik wist waar ik de tweede keer naar moest zoeken. Gelukkig heb ik niet meer dezelfde intensiteit van symptomen ervaren. Maar wat ik me destijds niet realiseerde, is dat PPD in zoveel verschillende vormen komt.
Na de geboorte van mijn tweede dochter voelde ik me altijd angstig, als een wandelbal van nerveuze energie. Zelfs op het werk, toen ik in mijn zone was, voelde ik me nog steeds misplaatst. Ik had intense angst om mijn kinderen te verliezen en de mensen die het meest voor mij betekenden. Ik dacht dat het angst was, dus zag ik een arts die gespecialiseerd is in geestelijke gezondheid van moeders. Ik herinner me dat ik overvloedig in haar kantoor zweet, het hart zo erg racet dat ik het gevoel had dat het uit mijn borst zou exploderen. Ik kon niet stil zitten. Ze stelde een miljoen vragen en ik beantwoordde ze eerlijk, in de verwachting dat ze zou zeggen dat ik angst had en we zouden er doorheen komen.
Toen viel de bom. Ze zei dat ik aan PPD leed - alweer. Ik begon meteen te brullen. Ik dacht:"Nee, dat ben ik niet. Ik had dat eerder en dit is anders. Dat kan ik niet hebben. Het heeft me bijna gedood en mijn leven en huwelijk verpest. Ik ga aan het werk, ik lach en ik functioneer. Mag ik het nog een keer? "
Ik ben nu in orde, maar het kostte veel werk. Ik overwon mijn PPD door steungroepen en therapie bij te wonen, medicatie te nemen en mezelf te omringen met mensen die begrepen wat ik doormaakte. Uiteindelijk, met de hulp van mijn ondersteuningssysteem, tilde de waas op en werd ik langzaam weer weer. Ik begon weer te leven.
Ik deel mijn verhaal omdat ik wil dat vrouwen weten dat ze niet alleen zijn. Er zijn zoveel middelen voor nieuwe moeders en voor moeders die het moeilijk hebben. Het is oké om hulp te vragen. Ik deed het.
Postpartum depressie is mijn waarheid - een lelijke waarheid die ik heb overwonnen en jij ook.
De verklaringen en meningen in deze blogpost zijn die van de auteur en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs de mening van het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Human Services 'Office on Women's Health.