Nadat ik uit het geboortebad was overgehaald, ging ik op het bed en werkte door een aantal weeën in een omgekeerde "V" -positie. Cindy's doel in het suggereren van deze acrobatische prestatie ( behalve een goede lach ) was om het hoofd van de baby aan te moedigen om zich los te maken en vervolgens opnieuw in de juiste hoek te gaan. Daniel wilde echt, echt deze foto tweeten, maar hield zich terug uit vriendelijkheid. Hij haat deze badjas!
Cindy gaf me een laatste aanpassing om de herpositie van de baby te helpen en. . .
Eindelijk werkte er iets. zoals magie.
Ik had de afgelopen 24+ uur nauwelijks kunnen lopen. Na die laatste aanpassing begon ik als een parade -olifant door het huis te stampen.
Binnen slechts een paar minuten van mijn één-vrouw-parade nam de druk zo toe dat ik dacht dat ik het toilet moest gebruiken. Ik ging naar het toilet en ging zitten.
whoooosh !!!
12:38 PM:Mijn water brak. Omdat dat niet was gebeurd met Katie ( was het nog steeds intact toen ik haar eruit duwde, zodat mijn verloskundigen het moesten breken ) Ik zat daar gewoon en probeerde erachter te komen of ik een orgel had gescheurd.
Toen ik eindelijk besefte wat er was gebeurd, was ik doodsbang. Wanneer het water van een vrouw in het ziekenhuis breekt, wordt ze "op de klok" gezet, wat betekent dat ze binnen een bepaald tijdsbestek moet leveren of de arts zal aandringen op een C-sectie. Ik dacht dat het hetzelfde was voor thuisbevallings en omdat mijn arbeid zo langzaam vorderde, dacht ik dat ik net een grote dikke citroen van een geboorte had gekocht. Nadat Cindy me had gerustgesteld, hadden we dagen over op onze klok, ontspande ik en probeerde mijn situatie te beoordelen.
De opluchting van druk in mijn buik was ah-maz-ing. Ik stond op, zette een aantal mooie nieuwe hangers aan en begon door weeën te lopen. Bij elke meer vruchtbare vloeistof kwam naar buiten, waardoor de druk werd verminderd. Ik stel me niet voor dat er ooit een tijd zal zijn dat het nat maken van mijn broek net zo verrukkelijk zal zijn als het was. Mijn geest, die overweldigd was door besluiteloosheid over wat te doen hierna ( rust of niet, lopen of liggen, enz. ) gewist.
In plaats van te proberen dingen uit te zoeken, leg ik mezelf in Cindy's handen. Vanaf dat moment was het "ja mevrouw" voor wat Cindy suggereerde. arbeid op het bed? Oké. nog twee zoals deze? jij bent de baas.
Dat is hoe weeën moeten zijn als je aan het einde bent, toch? ik dacht van wel. Mijn weeën waren tien minuten uit elkaar Op dit punt. Ik had je mijn hele levensverhaal kunnen vertellen terwijl ik tussen hen wacht, dus toen Cindy me vertelde dat we waarschijnlijk in het bad moesten komen en me klaarmaakten om te duwen was ik volledig met stomheid geslagen.
push? Nu? Cindy vertelde me dat Lynsey, onze geboortefotograaf, onderweg was. Ik kon zien aan de manier waarop ze het zei dat Lynsey aan het racen was om hier te komen, en dat was toen het eindelijk sloeg dat ik er bijna was.
Ondanks al mijn tweede raden zou ik het maken en niet naar een ziekenhuis hoeven te worden getransporteerd. Ik klom in het bad en weende van vreugde.
Ademen door een contractie
De voordeur ging open en liep Katie in, ogen gloeien van opwinding. Mijn schoonmoeder Marian en schoonzus Kristine volgden achter, kort daarna gevolgd door Lynsey Stone, de rockster van geboortefotografie.
Het stond alleen de kamer toen iedereen zich eindelijk verzamelde. Er was mijn All-Star geboorteteam:Cindy Haggerton (verloskundige #1), Christy Martin (verloskundige #2) en Alexa Gumm (Doula). Omringen waren mijn moeder (Gigipotamus), Marian (schoonmoeder), Kristine (schoonzus), Katie en Lynsey.
Van links naar rechts:Kristine, Katie, Gigi, Christy Martin, Dr. Cindy Haggerton
Daniel klom met mij in het bad en hield mijn heupen bij elkaar terwijl ik me voorbereidde om te duwen.
Rusten tussen contracties
De weeën waren nog tien minuten uit elkaar, dus Christy gaf me een homeopathische remedie om ze sterker en dichterbij te maken. De eerste samentrekking die ik had nadat ik het had genomen, resulteerde in het hele hoofd van de baby die werd geboren. Dat is goede dingen, zou ik zeggen!
We moesten nog tien minuten wachten op nog een goede samentrekking, maar toen het raakte dat het lichaam van de baby uit was. Ik wou dat ik hier wat spanning over het geslacht van de baby kon invoegen, maar je weet al dat we een jongen hadden. Voor ons was dit echter het eerste moment dat we wisten dat onze 'zin' over deze zwangerschap correct was geweest. We zouden nooit een naam voor een meisje bedenken en tegen het einde van de arbeid deed ik niet eens alsof ik probeerde objectief te zijn. Het was "hij" en "Hem" en "Micah" helemaal.
Micah kwam extreem blauw uit, maar ik zag dat bij een goede geboorte van vrienden, dus ik was niet gealarmeerd. . . In het begin. Maar terwijl de seconden voorbij trokken en hij slap in mijn armen bleef, begon ik te vragen:"Is het goed met hem?" Hij ademde niet. Mijn verbazingwekkende, competente verloskundigen werkten snel om hem nieuw leven in te blazen, wrijven en stimuleren hem totdat hij een goede, luide kreet gaf. Het duurde twee lange minuten, maar het maakte me niet gek omdat Cindy zei dat het goed met hem ging en ik vertrouw haar zoveel. Cindy vertelde me later dat zijn navelstreng stevig om zowel zijn nek als lichaam was gewikkeld toen hij werd geboren, waardoor hij in feite stikte totdat ze tussenbeide kwamen. Ik hou van mijn verloskundigen. Love Love Love die vrouwen.
Na onze kleine angst klom Katie in het bad met en verwelkomde haar kleine broertje terwijl ik verbaasd naar Daniel staarde.
Gedurende deze hele zwangerschap werkten we om de barrières te overwinnen die me hadden verhinderd om contact met hem te bereiken toen ik aan de bevalling was met Katie.
we zijn geslaagd.
Micah in de wereld brengen is een van de ( zo niet de ) meest intieme ervaring van ons huwelijk. Daniel was elk moment bij me. . . troost me, wreef over mijn rug terwijl ik over hem heen kotste, me letterlijk omhoog hield door weeën totdat ik de spanning in zijn spieren kon voelen. Zijn liefde was aanwezig, fysiek en echt. Hij kwam voor me opdagen toen ik hem het meest nodig had en ik ben nog nooit zo verliefd op hem geweest dan vandaag.
Sinds ik de verjaardag van 12 september kreeg, wilde ik voor Micah ik heb geen spijt van mijn beslissing om te rusten en te proberen te vertragen . Ik zal me echter altijd afvragen of het nemen van een andere beslissing de loop van de geboorte zou hebben veranderd. Veel van mijn vrienden hebben "boter geboorten" die zo snel gaan dat de verloskundigen het nauwelijks op tijd halen om de baby te vangen. Tot nu toe ben ik alleen geslaagd als het proces 30 uur pre-arbeidsdrama omvatte dat me zo uitputte dat ik jibberish begin te praten. Ik hou van hagedissen. . . Serieus?
Mijn vertrouwen in mijn vermogen om een baby te baren is enigszins geschokt, maar mijn vertrouwen dat ik iets in de keuken doe, is nog nooit sterker geweest. Mijn placenta was enorm en extreem gezond. Vanwege de lengte tussen weeën waren mijn verloskundigen bezorgd dat ik misschien overdreven bloedingen heb ( niet zeker waarom ), maar in plaats daarvan was mijn bloedingen lichter dan wat als normaal wordt beschouwd. Cindy denkt dat beide een direct gevolg waren van al het goede voedsel dat ik heb gegeten tijdens het dragen van Micah. Ga me!
Oh, hier is de verrassing:Micah heeft eindelijk een middelste naam!
Welkom, Micah! We houden van je!