WAARSCHUWING:dit is een geboorteverhaal. Het is van nature grafisch en niet voor schokwaarde. De foto's zijn behoorlijk tam, maar je moet zelf beslissen over het verhaal.
Dit is waarschijnlijk niet de meest gebruikelijke manier om een geboorteverhaal te beginnen, maar naar mijn mening is de geboorte een volledig paradoxale ervaring. Mensen praten over hoe het een van de meest heilige, levensveranderende is ervaringen die een vrouw kan hebben.
zo waar. . . Maar niemand fluisterde Amen Rerevertly toen ik mijn billen naar hen richtte en begon Babypotamus op mijn handen en knieën te duwen. Ze hebben misschien gebeden, maar het was waarschijnlijk langs verschillende lijnen. Hoe dan ook . . .
Er wordt veel gepraat over hoe empowerment het is. Wat, nogmaals, helemaal waar is . . . Zolang je eerst bereid bent om de volledige dumpkracht van al je zwakte te voelen, bezit u ermee en ga er dan voorbij.
Er zijn ook andere paradoxen. tijd bijvoorbeeld. Technisch gezien was ik ongeveer 3 uur in actieve arbeid . Wat dat niet omvat, was de veel moeilijkere vroege arbeid die duurde 31 uur . De cijfers zijn twee kanten van dezelfde munt, maar ze zien er zeker anders uit, afhankelijk van welke kant ik mensen vertel!
Dr. Cindy en ik
vrijdag 10 september. 22:35 uur - sms van mij naar mijn verloskundige Cindy op haar verjaardag - “Hoe lang kan wijn arbeid afhouden? Als ik vanavond wakker word, is het dan zelfs mogelijk om 24 uur uit te stellen? ”
10:37 PM - Reactie van Cindy - "Zal het alleen afhouden als het heel vroege of opwarming is"
10:37 PM - Me to Cindy - "Oké gewoon controleren."
10:38 PM - Reactie van Cindy - Je weet dat je me kapot maakt. Je hebt nog een uur en 20 minuten; -) [om de baby voor middernacht te krijgen]
10:49 PM - Me to Cindy - Je weet de helft niet. Ik sta in mijn verjaardagspak in de keuken omdat ik mijn broek aan het wassen ben ( de enigen die nu passen ) Dus ze zullen schoon zijn voor het geval ik aan het bevallen ben. Praten over paranoïde. Nu naar bed gaan voordat je iets helemaal krankzinnigs doet. ”
Terugkijkend was ik niet paranoïde. Ergens diep van binnen voelde ik mijn lichaam opwarmen voor de bevalling, slechts een uur verlegen voor de een dag dat ik niet wilde dat Babypotamus werd geboren. Dat is de lange en tekort aan hoe mijn plannen voor deze geboorte ondersteboven werden omgedraaid.
Bij de geboorte van Katie was ik timide en aarzelend geweest in plaats van proactief, praktisch wegrennen van de pijn totdat ik volledig werd besteed. Daarom ( en het feit dat Katie werd geboren met haar vuist rond haar gezicht ) Arbeid was veel moeilijker dan het moest zijn. Deze keer was ik van plan mezelf van harte in het proces te gooien, zodat ik vooruitgang kon boeken terwijl ik nog de energie had om te eindigen.
Helaas, het laatste wat ik wilde doen op 11 september Was vooruitgang boeken en een baby krijgen, dus toen ik mijn lichaam voelde opwarmen, probeerde ik het te blokkeren met warme baden, rustend, enz. Ik zou mijn lichaam niet laten gaan en het zou niet teruggaan, dus ik had het hetzelfde. exact. samentrekking. de hele dag lang. Tegen het einde van de dag had ik het gevoel dat ik een stormram had gehad die op de onderste voorkant van mijn bekken was aangebracht. Geweldig, Ik dacht, Ik ben nog niet eens begonnen en ik voel me al zwart en blauw aan de binnenkant. Terugkijkend is dit waarschijnlijk een groot deel van de reden dat deze arbeid zo moeilijk werd. Maar ik loop mezelf voor. . .
Toen we binnen een paar uur van 12 september kwamen, was ik klaar om te werken. We noemden ons geboorteteam 'First Responder' - Alexa - die een moeder is van vier en een doula. Toen ze rond 10:45 binnenliep, keek ik op naar haar soort, troostende uitdrukking en vergat kort dat ik aan het bevallen was.
kort.
Alexa begon me te helpen verschillende posities te vinden om in te werken. Ze wreef over mijn handen en voeten, gericht op drukpunten die helpen met pijn rond mijn enkels. Met haar begeleiding en aanmoediging en de kracht van Daniel, waagde ik me eindelijk voor een wandeling in mijn buurt ( Als je nieuw bent in het natuurlijke arbeidsscenario, doet lopen vaak veel om de arbeidstoestand te helpen ).
Ze heeft misschien spijt gehad dat toen ik vriendelijk over het trottoir en haar voeten kotste na een sterke samentrekking.
Alexa was het enige lid van mijn geboorteteam dat nog geen vriend was ( of vriend van een vriend) Voordat ik zwanger werd, maar dat weerhield ons er niet van om te praten over GMO tussen contracties. Ze was helemaal op elkaar afgestemd en miste geen beat toen ik willekeurig eruit flapte " ik hou van hagedissen . " Ja, ik was op dat moment borderline hallucinerend. Ik was tenminste niet terug in Smurf Central zoals bij de geboorte van Katie.
Tegen 04:00 uur ( 23 uur sinds mijn eerste vroege arbeidersignalen ) Ik was uitgeput. Ik had hard gewerkt, harder gepot en ik was klaar om te weten of het me ergens heen haalde. We belden Dr. Cindy en vroegen haar om me te komen controleren. Ik dacht dat ik tegen die tijd een 6-7 moest zijn ( oké, ik dacht echt 8 ... Ik had hard gewerkt! ), dus toen ze me vertelde dat ik een 3-4 was, werd ik verpletterd. Al dat werkt voor een drie?
Omdat Cindy ook een chiropractor is, gaf ze me een snel examen en identificeerde ze het probleem. Het hoofd van Babypotamus was diep in mijn bekken betrokken, wat meestal erg goed is. Helaas was het bezig met een rare invalshoek die mijn vermogen om vooruitgang te brengen, maar mijn lichaam te dwarsbomen om te blijven proberen.
Ik ga onmiddellijk aanpassen als ik aan het bevallen ben. Ik verspilde 24 uur aan weeën die slechts gedeeltelijk effectief waren. Als dat het geval zal zijn, moeten ze half zoveel pijn doen! Omdat ik niet weet hoe ik dat soort deal moet werken, wil ik volledige betaling voor mijn pijn.
Cindy paste mijn heupen aan en gaf me twee opties:
a) Blijf doorgaan ondanks dat het meer dan 24 uur op is.
b) Neem een Benadryl of 1/3 kopje wijn om mijn lichaam te helpen vertragen en te rusten voordat het weer is afgestemd.
Omdat ik duidelijk een lange weg voor de boeg had, koos ik voor B voor Benadryl. Ik wilde echt de wijn ( Ik hou van rode wijn en ik had een biologische, sulfietvrije fles gekocht voor het geval ), maar ik wilde maar één schot op sedatie maken en Cindy dacht dat mijn lichaam meer zou reageren op de Benadryl. We hebben ons geboorteteam naar huis gestuurd en zich een paar uur in bed gevestigd.
het werkte niet. Het hoofd van de baby was te diep betrokken om de weeën te laten stoppen. Ik probeerde op het bed te slapen. . . Geen dobbelstenen. Achteruit zitten op het toilet. nee. Mijn poging om te rusten eindigde met mij schreeuwend op de achtergrond terwijl Daniel het nummer van Cindy belde.
Ze arriveerde een paar minuten later en adviseerde dat we het geboortebad proberen. De ochtend werd doorgebracht met werken in een diepe poel van warm water, wat in vergelijking met al het andere tot op dat moment de hemel was, maar vergeleken met het dagelijkse leven is ahem, veel meer zoals de andere plaats .
Ondanks dat ik eerder was geslaagd, verloor ik op dit punt het vertrouwen in mijn vermogen om thuis de geboorte van Babypotamus af te maken. Ik kon niet op dezelfde pagina lijken te komen met mezelf. . . Of ik rustte terwijl mijn lichaam probeerde te werken of vice versa. Om dingen te helpen bewegen ( of op zijn minst een vechtkans geven ) Dr. Cindy haalde me uit het bad en liet me een aantal nieuwe posities proberen.
Tussen elke samentrekking bleef ik de uitdrukking "transport" in mijn hoofd horen. Ik stelde me voor dat de OB me open sneed en een grote flap van mijn maag omhoog trok om mijn baby te krijgen. Ik dacht aan mijn baby die de wereld binnenkwam terwijl ik op een operatietafel lag, bewusteloos en niet in staat was om een pleitbezorger voor hem te zijn. Ik stelde me de groezelige cast van florerende lichten en ruwe, onpersoonlijke handen die onze baby omhullen. Ik stelde me voor dat Goop in zijn ogen en naalden in zijn lichaam werd geslagen, terwijl een verpleegster hem naar de kinderkamer klopt om hem een fles goedheid te geven, weet wat. Ik wou dat ik kon zeggen dat mijn geest daar nooit ging, maar dat deed het.*
* Ik weet dat dit niet is hoe elke keizersnede is, maar het was mijn verbeelding van het worst-case scenario. De enige arts die ik vertrouw, was niet binnen bereik en daarom zou ik vastzitten met een complete vreemdeling als we moesten vervoeren. Dat maakte me bang.